Zoekresultaten

Basisontwerp course Interprofessionele samenwerking bij Infant Mental Health

Van solo naar synergie

Van solo naar synergie geeft een overzicht op het gebied van interprofessionele samenwerking binnen de sector zorg en welzijn. In dit handboek beschrijven tientallen experts uit praktijk, onderwijs en onderzoek verschillende samenhangende aspecten rond de ontwikkeling van interprofessionele samenwerking: toepasbare theorie, casuïstiek, en onderzoeksvragen.Bent u docent en wilt u een beoordelingsexemplaar / gebruikersexemplaar ontvangen van dit boek mail dan naar docentenservice@vangorcum.nlInterprofessionele samenwerking heeft betrekking op het optimaal combineren van kennis en kunde van verschillende beroepsgroepen. Dit is nodig wanneer complexe vraagstukken onze eigen vaardigheid overstijgen of wanneer verschillende professionals dezelfde patiënt of cliënt van dienst zijn. Vanzelfsprekend vormen behoeften, wensen en eisen van patiënt of cliënt het vertrekpunt van die samenwerking.Uniekheid van en toewijding aan de eigen beroepsgroep bepalen in hoeverre onze professionele competenties belangrijk voor ons zijn. Dat wil niet zeggen dat die competenties altijd optimaal worden benut of gedeeld. Daarbij zijn namelijk ook onze interprofessionele identiteit en interprofessionele competenties van belang, evenals de complementaire toewijding van anderen om ons heen en hun competenties om samen tot een optimale aanpak te kunnen komen. Daarnaast zijn infrastructuur en implementatiestrategieën vereist om synergie tussen beroepsgroepen te realiseren. Hoe meer al deze factoren worden bevorderd, hoe meer hun samenspel bijdraagt aan integrale zorg en welzijn.Van solo naar synergie laat op basis van de Vlaams-Nederlandse versie van het Meta-Model of Interprofessional Development zien hoe deze synergie te bereiken is. Dit model biedt een gefundeerde routekaart voor ontwikkeling van interprofessionele praktijk, onderwijs en onderzoek.Jan-Jaap Reinders doet als arbeids- en organisatiepsycholoog onderzoek naar interprofessionele identiteit en de sociotechnische systeembenadering van interprofessionele samenwerking. Hij is werkzaam binnen de Research Group IPE van het LEARN programma, SHARE Onderzoeksinstituut, UMCG en binnen het Centrum voor Tandheelkunde en Mondzorgkunde. Hij is senior onderzoeker bij de Hanzehogeschool, spreker, docent en Aletta Jacobs Fellow. Hij begeleidt promovendi in binnen- en buitenland en is bestuurslid van Interprofessional.Global, een wereldwijde confederatie die diverse regionale, nationale en internationale netwerken rond interprofessionele educatie en samenwerking vertegenwoordigt.Peter Pype is huisarts en palliatief arts van opleiding. Hij werkt als hoofddocent aan de Faculteit Geneeskunde en Gezondheidswetenschappen van de Universiteit Gent, België. Hij leidt daar het Centrum voor Interprofessionele Samenwerking in Onderwijs, Onderzoek en Praktijk. Hij is verantwoordelijk voor de uitbouw en implementatie van interprofessioneel onderwijs aan de Faculteit. Zijn onderzoek focust op evaluatie van interprofessioneel onderwijs, op werkplekleren in interprofessionele zorgsettings en op teamdynamiek bekeken door de bril van het complexiteitsdenken.Met medewerking vanDieneke van Asselt, Veerle Baert, Pauline Boeckxstaens, Peter van Bogaert, David Boterbergh, Roger Damoiseaux, Jerôme van Dongen, Lia Fluit, Esther de Groot, Machiel Huisman, Joost Hurkmans, Karen Keijsers, Hans Kluge, Wietske Kuijer-Siebelink, Jan de Maeseneer, Daniel Pesut, Paul van Royen, Nynke Scherpbier-de Haan, Wilma Swildens, Giannoula Tsakitzidis, Marco Versluis, Rien de Vos en André Vyt

Leren van interprofessionele samenwerking rondom leerlingen met een onderwijszorgbehoefte in het primair onderwijs

Inclusief onderwijs streeft ernaar om leerlingen met onderwijszorgbehoeftes in het regulier onderwijs te houden. Om voor deze leerlingen een passend onderwijszorgaanbod te realiseren, is interprofessionele samenwerking tussen de leerkracht en de jeugdhulpverlener nodig. Er is echter nog onvoldoende bekend over interprofessionele samenwerking in het primair onderwijs en wat hierin belemmerend of bevorderend werkt. In deze overzichtsstudie gaan we in op de thema’s die naar voren komen in de literatuur over deze samenwerking. We gebruiken hiervoor drie invalshoeken: het interprofessioneel handelen, het pedagogisch-didactisch handelen en de organisatorische factoren. Op basis van de analyse van 47 studies over interprofessioneel samenwerken hebben we een raamwerk opgesteld met samenhangende thema’s en de daarbij horende knelpunten en succesfactoren. Het raamwerk biedt mogelijkheden om praktijken te onderzoeken en voor onderwijs- en opleidingspraktijk om in kaart te brengen waar de knelpunten en succesfactoren binnen hun eigen samenwerking liggen. Hiermee kan een verbeterplan worden opgesteld.

Boundary Crossing

Ingewikkelde vraagstukken of opgaven in het sociale, pedagogische en educatieve domein beperken zich meestal niet tot één van deze domeinen. Ze vragen om een aanpak waarbij professionals uit meerdere domeinen betrokken zijn: vanuit de verschillende disciplines, organisaties of afdelingen die er elk op hun eigen manier iets mee te maken hebben. Die samenwerking tussen de domeinen is nodig om de complexe vraagstukken rond kinderen met wie deze professionals werken, succesvol op te pakken. Maar de betrokken organisaties en professionals brengen daarbij ieder hun eigen achtergronden, werkwijzen en perspectieven mee. Sociale of culturele verschillen (zoals een andere visie, andere vaktaal, een andere manier van werken) of verschillen die vooral praktisch van aard zijn (zoals verschillende werkschema’s of systemen die niet op elkaar aansluiten) maken het soms een uitdaging om écht integraal aan gezamenlijke uitdagingen werken: vanuit een gedeelde visie, met een gedeelde aanpak, aan een gedeeld doel.

Cross-kulturelle Adaptation der deutschen Version der Erweiterten Professionellen Identitätsskala (EPIS-G)

Onderzoeksvraag/Doelstelling: Samenwerking in de gezondheidszorg wordt versterkt door de ontwikkeling van een gezamenlijke interprofessionele identiteit, wat leidt tot effectieve teamwork. De effectiviteit van interprofessionele samenwerking hangt in grote mate af van de mate waarin professionals erin slagen een interprofessionele identiteit te ontwikkelen. Om deze identiteitsontwikkeling te meten, die de drie kernaspecten van identiteit (interprofessionele verbondenheid, interprofessionele commitment en interprofessionele overtuigingen) omvat, werd de Extended Professional Identity Scale (EPIS) in Nederland ontwikkeld en gevalideerd. Het lijkt een robuust instrument te zijn voor het meten van interprofessionele identiteit.Het doel van deze studie is om een cross-culturele adaptatie van de EPIS-G (Duitstalige versie) uit te voeren en de constructvaliditeit ervan te bevestigen.Methoden: De vertaling werd uitgevoerd volgens de richtlijnen voor de "Guidelines for translation and intercultural adaptation for self-reported measures". De gezicht- en constructvaliditeit werden bevestigd tijdens het vertaalproces. Een confirmatorische factoranalyse (CFA) werd uitgevoerd met 199 antwoorden van studenten geneeskunde, fysiotherapie, verpleegkunde, ergotherapie en logopedie.Resultaten: Tijdens het vertalen werden de woorden en formuleringen van de originele EPIS zoveel mogelijk behouden. Aanpassingen werden alleen gemaakt wanneer de verantwoordelijke vertaler dit noodzakelijk achtte. Alle afwijkingen werden binnen het team besproken, met aandacht voor omgangstaal en de specifieke taal van de gezondheidszorgberoepen, totdat consensus werd bereikt. De voorlopige resultaten wijzen erop dat de gezicht- en inhoudsvaliditeit door het vertaalproces zijn bevestigd. Cronbach's alpha voor de interne consistentie van de volledige 12-item schaal van de EPIS bedroeg 0,89.Discussie: EPIS-G lijkt geschikt te zijn om de meting van interprofessionele identiteit bij een Duitstalige populatie in de gezondheidszorg te meten. Interprofessionele identiteit kan variëren tussen verschillende beroepsgroepen.Belangrijkste boodschap: In het onderwijs kan de EPIS-G worden ingezet om een interprofessionele identiteit te bevorderen. In een klinische context kan het gebruik van de EPIS-G potentiële ondersteuningsbehoeften signaleren bij het ontwikkelen van een interprofessionele identiteit, wat een cruciale factor is voor succesvolle interprofessionele gezondheidszorg.

Van startbekwaam tot stadsbekwaam

In deze rede wil ik, in het eerste deel, een definitie geven van urban education, die laat zien dat het opvoeden en leren in de grote stad een eigen pedagogische dimensie kent. Vervolgens vat ik, in het tweede deel, de resultaten samen van een recent afgeronde studie naar de vormgeving en effecten van urban education op pedagogische professionals in opleiding. Een vergelijking van de voorgestelde definitie van urban education en dit internationale overzicht geeft enig inzicht in de vragen waar ik deze rede mee eindig: waar is aansluiting tussen deze definitie en het internationale onderzoek; wat is al onderzocht; waar zijn er hiaten en welke kansen voor innovatie zijn er? Op grond hiervan schets ik heel beknopt enkele contouren van het onderzoeksprogramma voor het lectoraat Zijn kinderen niet altijd kinderen, is leren niet gewoon leren en blijft onderwijzen niet overal gewoon onderwijzen? En kunnen beroepsopleidingen voor pedagogische en onderwijskundige professionals overal in het land niet gewoon hetzelfde zijn? Nee. Een dergelijke ‘one size fits all’-benadering doet onvoldoende recht aan de complexe uitdagingen waar pedagogen en leerkrachten in de grote stad voor staan. Een superdiverse populatie van kinderen en hun ouders in een zeer rijke omgeving geven onderwijs en opvoeding in de grootstedelijke context een eigen pedagogische dimensie. Op woensdag 22 april 2015 sprak prof. dr. R.G. Fukkink, lector Pedagogiek aan de Hogeschool van Amsterdam, zijn lectorale rede uit.