(1) Background: Recent research showed that subtypes of patients with type 2 diabetes may differ in response to lifestyle interventions based on their organ-specific insulin resistance (IR). (2) Methods: 123 Subjects with type 2 diabetes were randomized into 13-week lifestyle intervention, receiving either an enriched protein drink (protein+) or an isocaloric control drink (control). Before and after the intervention, anthropometrical and physiological data was collected. An oral glucose tolerance test was used to calculate indices representing organ insulin resistance (muscle, liver, and adipose tissue) and β-cell functioning. In 82 study-compliant subjects (per-protocol), we retrospectively examined the intervention effect in patients with muscle IR (MIR, n = 42) and without MIR (no-MIR, n = 40). (3) Results: Only in patients from the MIR subgroup that received protein+ drink, fasting plasma glucose and insulin, whole body, liver and adipose IR, and appendicular skeletal muscle mass improved versus control. Lifestyle intervention improved body weight and fat mass in both subgroups. Furthermore, for the MIR subgroup decreased systolic blood pressure and increased VO2peak and for the no-MIR subgroup, a decreased 2-h glucose concentration was found. (4) Conclusions: Enriched protein drink during combined lifestyle intervention seems to be especially effective on increasing muscle mass and improving insulin resistance in obese older, type 2 diabetes patients with muscle IR.
Skeletal muscle-related symptoms are common in both acute coronavirus disease (Covid)-19 and post-acute sequelae of Covid-19 (PASC). In this narrative review, we discuss cellular and molecular pathways that are affected and consider these in regard to skeletal muscle involvement in other conditions, such as acute respiratory distress syndrome, critical illness myopathy, and post-viral fatigue syndrome. Patients with severe Covid-19 and PASC suffer from skeletal muscle weakness and exercise intolerance. Histological sections present muscle fibre atrophy, metabolic alterations, and immune cell infiltration. Contributing factors to weakness and fatigue in patients with severe Covid-19 include systemic inflammation, disuse, hypoxaemia, and malnutrition. These factors also contribute to post-intensive care unit (ICU) syndrome and ICU-acquired weakness and likely explain a substantial part of Covid-19-acquired weakness. The skeletal muscle weakness and exercise intolerance associated with PASC are more obscure. Direct severe acute respiratory syndrome coronavirus (SARS-CoV)-2 viral infiltration into skeletal muscle or an aberrant immune system likely contribute. Similarities between skeletal muscle alterations in PASC and chronic fatigue syndrome deserve further study. Both SARS-CoV-2-specific factors and generic consequences of acute disease likely underlie the observed skeletal muscle alterations in both acute Covid-19 and PASC.
Lichamelijke zwakte is een belangrijk onderdeel van kwetsbaarheid en komt veel voor bij oudere volwassenen. Terwijl vrouwen een hogere prevalentie en een eerder begin van kwetsbaarheid kennen zijn sekseverschillen in de ontwikkeling van lichamelijke zwakte nauwelijks bestudeerd. Daarom hebben we in spieren de veranderingen onderzocht die onderscheid maken tussen fitte en zwakke ouderen voor elk geslacht afzonderlijk. Mannen (n = 28) en vrouwen (n = 26) van 75 jaar en ouder werden gegroepeerd op basis van hun fysieke prestatiecriteria. Er werd gebruik gemaakt van spierbiopten genomen uit de vastus lateralis-spier voor genexpressie- en histologisch onderzoek. Er werden paarsgewijze vergelijkingen gemaakt tussen de sterkste en de zwakste groepen voor elk geslacht afzonderlijk, en potentiële geslachts-specifieke effecten werden beoordeeld. Zwakke vrouwen toonden een hogere expressie van ontstekingsroutes, infiltratie van NOX2-immuuncellen, samen met een hogere VCAM1-expressie. Zwakke mannen werden gekenmerkt door een kleinere diameter van type 2 (snelle) spiervezels en lagere expressie van PRKN. Zwakte-geassocieerde genexpressie-veranderingen in de spieren waren verschillend van veroudering-geassocieerde genexpressie-veranderingen, wat erop wijst dat de pathofysiologie van fysieke zwakte niet noodzakelijkerwijs afhankelijk is van veroudering. We concluderen dat zwakte-geassocieerde veranderingen in de spieren sekse-specifiek zijn. Aanbevolen wordt om bij onderzoek naar kwetsbaarheid rekening te houden met sekseverschillen, omdat deze verschillen een grote impact kunnen hebben over de ontwikkeling van (farmaceutische) interventies tegen kwetsbaarheid.
MULTIFILE
