This conceptual article argues for a broader view of the role of events in social systems. When analyzed as social phenomena, events can be seen as social actors that have the potential to both sustain and transform social systems. The maintenance of social systems is often reliant on iterative events, regularly occurring celebrations that tend to confirm social structures. In contrast, pulsar events have the potential to transform social structures. In this sense events can be seen as actors that have important influences on social systems, particularly in linking localized small world networks with the global space of flows. These ideas are explored through the case of Barcelona, which illustrates the interplay between these different types of events in their total portfolio, and how the extension of ritual in the sense of Collins can also contribute to the generation of new relationships and practices in the contemporary network society. Barcelona is examined as an eventful city in which the alternation of continuity through iterative events and change through pulsar events contributes to increasing the network effects of events.
Onderzoek van het Verwey-Jonker Instituut uit 2001 laat zien dat zo'n 10 procent van de totale studentenpopulatie in het Nederlandse hoger onderwijs belemmeringen ondervindt op grond van iin of meer functionele beperkingen. De voortgaande digitalisering van leeromgevingen in het hoger onderwijs kan kansen bieden om een verschuiving van drempels te bewerkstelligen. Maar er lijkt een tegenstelling te bestaan tussen het insluitend en uitsluitend potentieel van digitaal hoger onderwijs, een toegankelijkheidsparadox. Voor sommige functionele beperkingen is er sprake van verhoogde toegankelijkheid, voor andere evenwel van een verslechterde situatie. Voor een belangrijk deel hebben we de toegankelijkheid van digitaal onderwijs zelf in handen. Er kunnen hierbij tal van technologische hulpmiddelen gebruikt worden, voor uiteenlopende vormen van beperking (visuele, auditieve, motorische, cognitieve en spraak-/taalbeperkingen). Ook bevatten elektronische leeromgevingen en andere softwareproducten veelal specifieke functionaliteiten om de toegankelijkheid van digitaal onderwijs te vergroten. Er worden in deze publicatie zogeheten 'steekkaarten' aangeboden voor een aantal van deze applicaties: korte en bondige beschrijvingen van hun toegankelijkheidskenmerken. Maar gebruikers van deze software hebben vaak niet of nauwelijks profijt van de beschikbare mogelijkheden, zodat een grote groep studenten onvoldoende toegang krijgt. Dit heeft ondermeer te maken met de onbekendheid van het thema toegankelijkheid van digitaal onderwijs en de mythologie daaromheen (toegankelijke websites zouden bijvoorbeeld saai zijn en geen lay-out kunnen bevatten). Er is een verhoogd bewustzijn in het Nederlandse hoger onderwijs nodig over het thema toegankelijkheid, met een continue samenwerkingsactie van organisaties die structureel werken rond studenten met functionele beperkingen en/of rond elektronische leeromgevingen.
What options are open for peoplecitizens, politicians, and other nonscientiststo become actively involved in and anticipate new directions in the life sciences? In addressing this question, this article focuses on the start of the Human Genome Project (1985-1990). By contrasting various models of democracy (liberal, republican, deliberative), I examine the democratic potential the models provide for citizens' involvement in setting priorities and funding patterns related to big science projects. To enhance the democratizing of big science projects and give citizens opportunities to reflect, anticipate, and negotiate on newdirections in science and technology at a global level, liberal democracy with its national scope and representative structure does not suffice. Although republican (communicative) and deliberative (associative) democracy models meet the need for greater citizen involvement, the ways to achieve the ideal at a global level still remain to be developed.
