News media in The Netherlands show great variety in the extent and ways, in which they realize media accountability online in terms of actor transparency, product transparency and feedback opportunities online. It is suggested that even those news rooms that seem to adhere to transparency and public accountability still need to explore the functionality and application of media accountability instruments (MAI). Both in terms of potentials and pitfalls, news rooms need to consider about what they want to be transparent and in what ways. To the extent that online innovations are visible, traditional news media seem to experiment, as is the case with newsroom blogs or the project of hyper local journalism Dichtbij.nl, part of the Telegraaf Company. Various news media have on-going projects on audience participation, online applications and distribution models. However, since many projects merely aim at finding new applications, processes, platforms and business models, it remains to be seen assess whether projects are indeed reasonably innovative and feasible at the same time. The development of an online and therefore immediate, archived, personalized and interactive context, offers practical and ethical challenges to Dutch journalism. These challenges bring shifts in its role and responsibility to society. It means that changes occur in what journalists are accountable for, as well as ways in how they are accountable. The Dutch media landscape lodges various professional accountability instruments like the press council and both profession-wide and news media specific codes of ethics, but some of these instruments receive only moderate support. Proactive openness is more an exception than the rule and may well be a distinctive indicator for quality journalism. Although news media often acknowledge the importance of media accountability offline and online, they often lack the resources or courage to use them or have different priorities. This ambiguous position may indicate that in relation to media accountability online, Dutch news media are between hope and fear: that it will either improve their relationship with the public and fuel professional quality, or ask too much of resources with too little benefit.
Over the past few decades, education systems, especially in higher education, have been redefined. Such reforms inevitably require reconsideration of operational notions and definitions of quality, along with a number of related concepts. This reconsideration aligns with the core of higher education reforms: improving efficacy and compatibility with emerging social demands while adapting to competitiveness and accountability trends. As primary players in the teaching and learning process, online tutors have a protagonistic role and, therefore, must be equipped with a suitable set of competencies and attributes in addition to content knowledge. This quantitative research aims to analyze the perceptions of 250 online tutors working in European higher education institutions, distributed in 5 knowledge areas: Business, Education, Humanities, Sciences and Health. This descriptive and exploratory nonexperimental study reveals the technological and pedagogical skills and competencies that online tutors consider fundamental for effective online teaching and proposes professional development actions to ensure quality online teaching.
In this article, we call for a critical reflection on the lens that we adopt when researching journalism and communication. Adopting a lens of wonder can enhance our ability to consider the rich diversity that can be found in the field. Through a variety of research projects, we show how through wonder we cannot only understand how journalism is becoming but also make space for “becoming with”: we show how we are complicit in journalism’s future. Focusing on the paradoxical nature of journalistic practices as something we learned from our work with journalists, we illuminate and open up the much-at-onceness of journalistic life.
Journalisten willen dat hun producties een zo groot en productief mogelijk bereik hebben. Traditionele journalistieke waarden uiten zich veelal in het goed informeren van het publiek en het prikkelend voeden van maatschappelijk debat. De laatste jaren willen journalisten daarbij ook maatschappelijke impact genereren (Schohaus, 2019). Daarin spelen in toenemende mate ook commerciële belangen een grotere rol. Meer unieke lezers leiden voor veel nieuwswebsites immers tot meer advertentie-inkomsten (Christin, 2018). Nieuwsredacties maken gebruik van sociale media platformen zoals Facebook en Twitter om meer publiek te bereiken (Hågvar, 2019; Hille & Bakker, 2013). Deze sociale media platformen gebruiken een complex netwerk van algoritmes, real time data feeds en historische data om, onder andere, te bepalen welke posts door welke gebruikers worden gezien (Batrinca & Treleaven, 2014). Journalistieke redacties proberen steeds meer te anticiperen op die mechanismen (Bucher, 2018), door bij het plaatsen van hun geschreven content op sociale media (zogeheten native tekst) ‘pakkende teksten’ met veelgebruikte zoektermen te gebruiken, evenals emojis (Hågvar, 2019). Het is echter de vraag of ze daarmee voldoende rekening houden met hun eigen journalistieke waarden of dat ze de ‘criteria’ die sociale media platformen aan deze content toekennen laten prevaleren. “Uiteraard vinden we het belangrijk dat het journalistieke kompas altijd voorop staat. Maar ik durf niet te zeggen dat de manier waarop de content online ontsloten wordt daar altijd mee in de pas loopt”, aldus John van den Oetelaar, hoofdredacteur Eindhovens Dagblad. Er bestaat een aantoonbaar verband tussen nieuwsvergaring via social media platforms en een toenemende waarden-polarisatie in de samenleving (Goyanes, 2021). In dit onderzoek verkennen we daarom welke waarden worden aangesproken bij succesvolle social media nieuwsberichten, in hoeverre traditionele journalistieke waarden door algoritmisering in het gedrang komen.
Dit onderzoeksproject heeft als doel om na te gaan wat de gevolgen zijn van het ge-bruik van door algoritmes gestuurde tools op de onafhankelijkheid, objectiviteit, be-trouwbaarheid en transparantie van de journalistiek en hoe het bewustzijn over de werking van algoritmes onder journalisten vergroot kan worden. Een van de grote problemen van de huidige journalist is de overdosis aan informatie. Terwijl nieuwsmakers voorheen, gewapend met pen en papier, met hun informanten in gesprek gingen en een overzichtelijke hoeveelheid (papieren) documenten door-spitten, is het tegenwoordig onmogelijk zicht te houden op alle beschikbare informa-tie. Het wereldwijde datavolume neemt naar verwachting exponentieel toe: wat in 2013 nog 4.4 zettabyte was, zal in 2025 gegroeid zijn naar 163 zettabyte. Maar soft-ware-tools die zoek- en selectieprocessen automatiseren, faciliteren het werk van journalisten. In afgelopen jaren zijn er ten behoeve van het journalistieke research-, redactie- en verificatieproces steeds meer digitale, geautomatiseerde en zelflerende ofwel zogenoemde AI (artificial intelligence) tools op de markt verschenen. Hoewel AI-tools en zoekmachines efficiënt zijn in het ordenen, selecteren en verifi-eren van data, zijn deze tools verre van objectief. Dit komt met name door de achter-liggende algoritmes. Die zijn niet neutraal. Vandaar deze kritische blik op de inzet van geautomatiseerde tools in de journalistiek, nodig vooral in deze zogenaamde ‘post-truth’-tijden. Door alle ophef over de verspreiding van desinformatie, staat de journa-listiek onder druk. De noodzaak van objectieve, relevante en onafhankelijke journalis-tiek is groter dan ooit. Uit gesprekken met journalisten en data-experts uit de journalistieke praktijk blijkt dat velen de werking van algoritmes niet begrijpen, laat staan dat ze door hebben hoezeer ze daardoor bij het vinden, selecteren en verifiëren van informatie gestuurd worden. Vandaar dit onderzoek: na te gaan hoe journalisten AI kunnen inzetten zonder dat het de journalistieke waarden van onafhankelijkheid, betrouwbaarheid en transparantie ondermijnt.
