Het doel van dit proefschrift betrof het verkennen van attituden en afwegingen rond taakherschikking tussen tandartsen en mondhygiënisten. Daarnaast werd nagegaan welke sociale kenmerken studenten toeschrijven aan elkaar, zichzelf en beide beroepsgroepen. Vervolgens werd het effect van een psychologische interventie in een onderwijssetting onderzocht op interprofessionele communicatie en percepties ten aanzien van interprofessionele taakverdeling. Tandartsen en mondhygiënisten hebben verschillende attituden ten opzichte van taakherschikking, vooral wat betreft de vrijgevestigde praktijk van mondhygiënisten. Dit laatste wordt het minst gewenst door tandartsen. Tandartsen en mondhygiënisten hebben verschillende afwegingen wanneer men een voor- of tegenstander is van dit beleid. De interprofessionele relatie tussen tandartsen en mondhygiënisten komt tot uiting in de attributie van specifieke sociale kenmerken. Tandheelkunde en mondzorgkunde studenten zijn beide de mening toegedaan dat tandartsen meer dominant zijn dan mondhygiënisten. Het faciliteren van interprofessionele groepsvorming kan zowel interprofessionele hiërarchie als tandarts-gecentreerde taakverdeling reduceren. Tijdens het eerste onderzoek (Hoofdstuk 2) werden verschillen tussen tandartsen en mondhygiënisten ontdekt ten aanzien van de taakuitbreiding van de mondhygiënist. De helft van alle tandartsen en de meeste mondhygiënisten hebben hierover een positieve attitude. Een interprofessionele kloof werd gevonden ten aanzien van de zelfstandige praktijkvoering van mondhygiënisten. Een minderheid van alle tandartsen heeft hierover een positieve attitude vergeleken met een meerderheid van alle mondhygiënisten. Dit suggereert dat de acceptatie van een zelfstandige mondhygiënist een groot obstakel is wanneer men taakherschikking wil implementeren. Tandartsen willen controle over de mondhygiënist behouden, daarom is het waarschijnlijk dat taakdelegatie boven taaksubstitutie wordt verkozen. Dit laatste betreft taakherschikking met professionele autonomie.
Research into interprofessional collaboration (IPC) has predominantly focused on health care and special-ized care settings, but there is an increasing interest in interprofesssional ‘teams around the child’ in community-based settings. We conducted a realist synthesis of empirical studies into IPC between youth professionals, often in regular community settings, to explore barriers and facilitators of IPC. Included studies were coded with an elaborated scheme to chart the focus of studies and to identify moderators and context-mechanism-outcome configurations of IPC. Professional and normative integration was the main focus of the included studies. Most studies emphasized the challenges of IPC in practice, like unclear roles of self and others, lack of trust and inadequate communication. Other perceived barriers are exclud-ing others in the planning of interventions, taking ownership of plans (vs. sharing) and different modes of communication. Interprofessional education, co-location of staff, acting as a mediator in the team, organising formal and informal meetings, conflict resolutions, self-sacrifice, and conceptualizing practice were perceived as facilitators of IPC. Future IPC research into community-based settings should include all professional stakeholders and the children and their families to evaluate outcomes at both interprofes-sional and clinical level.
Problems with communication and collaboration among perinatal caregivers threaten the quality and safety of care given to mothers and babies. Good communication and collaboration are critical to safe care for mothers and babies. In this study the researchers focused on studies examining the factors associated with good communication and collaboration as they occur in working routines in maternity care practice. Their study is part of a growing trend of identifying the positive aspects of communication and collaboration in maternity care.
MULTIFILE
