Background: In implementation science, vast gaps exist between theoretical and practical knowledge. These gaps prevail in the process of getting from problem analysis to selecting implementation strategies while engaging stakeholders including care users. Objective: To describe a process of how to get from problem analysis to strategy selection, how to engage stakeholders, and to provide insights into stakeholders’ experiences. Design: A qualitative descriptive design. Setting and participants: The setting was a care organization providing long-term care to people with acquired brain injuries who are communication vulnerable. Fourteen stakeholders (care users, professionals and researchers) participated. Data were collected by a document review, five interviews and one focus group. Inductive content analysis and deductive framework analysis were applied. Intervention: Stakeholder engagement. Main outcome measures: A three-step process model and stakeholders experiences. Results and conclusion: We formulated a three-step process: (a) reaching consensus and prioritizing barriers; (b) categorizing the prioritized barriers and idealization; and (c) composing strategies. Two subthemes continuously played a role in how stakeholders were engaged during the process: communication supportive strategies and continuous contact. The experiences of stakeholder participation resulted in the following themes: stakeholders and their roles, use of co-creation methods and communication supportive strategies, building relationships, stimulus of stakeholders to engage, sharing power, empowerment of stakeholders, feeling a shared responsibility and learning from one another. We conclude that the inclusion of communicationvulnerable care users is possible if meetings are prepared, communication-friendly presentations and reports are used, and relationship building is prioritized.
The Covid-19 pandemic triggered governments and designers to revalue and redesign public spaces. This paper focuses on the various design responses to Covid-19 proposed and implemented in public spaces. In particular, we identify the kinds of challenges that such design responses address and the strategies that they use. We selected 56 design examples, largely collected from internet sources. By analyzing the design examples we identified five Covid-related challenges that were addressed in public space: sustaining amenities, keeping a distance, feeling connected, staying mentally healthy, and expanding health infrastructures. For each challenge, we articulated 2 to 6 design strategies. The challenges highlight the potential of public space to contribute to more resilient cities during times of pandemic, also in the future. The design strategies show the possible ways in which this potential can be fulfilled. In our next steps, we will use our findings to develop a program of possibilities; this program will contain a wide range of design strategies for responding to future pandemics and will be made publically accessible in an online database. The program contributes to more resilient post-Covid cities, by offering a variety of possibilities for coping with, and adapting to, pandemic-related shocks and stressors.
MULTIFILE
Spatial variation in habitat riskiness has a major influence on the predator–prey space race. However, the outcome of this race can be modulated if prey shares enemies with fellow prey (i.e., another prey species). Sharing of natural enemies may result in apparent competition, and its implications for prey space use remain poorly studied. Our objective was to test how prey species spend time among habitats that differ in riskiness, and how shared predation modulates the space use by prey species. We studied a one‐predator, two‐prey system in a coastal dune landscape in the Netherlands with the European hare (Lepus europaeus) and European rabbit (Oryctolagus cuniculus) as sympatric prey species and red fox (Vulpes vulpes) as their main predator. The fine‐scale space use by each species was quantified using camera traps. We quantified residence time as an index of space use. Hares and rabbits spent time differently among habitats that differ in riskiness. Space use by predators and habitat riskiness affected space use by hares more strongly than space use by rabbits. Residence time of hare was shorter in habitats in which the predator was efficient in searching or capturing prey species. However, hares spent more time in edge habitat when foxes were present, even though foxes are considered ambush predators. Shared predation affected the predator–prey space race for hares positively, and more strongly than the predator–prey space race for rabbits, which were not affected. Shared predation reversed the predator–prey space race between foxes and hares, whereas shared predation possibly also released a negative association and promoted a positive association between our two sympatric prey species. Habitat riskiness, species presence, and prey species’ escape mode and foraging mode (i.e., central‐place vs. noncentral‐place forager) affected the prey space race under shared predation.
MULTIFILE
De, bijna oneindige, mogelijkheden van digitale (3D print)technieken prikkelen de geest en zetten aan tot creatief denken. Voorheen onmogelijke vormen worden mogelijk en kunnen op locatie en op maat worden gemaakt. Het (primair) onderwijs ziet grote potentie in 3D (print)technieken als onderwijsthema om structureel en actief mee aan de slag te gaan in de klas, om 21ste Century Skills te ontplooien bij zowel leerkrachten als leerlingen en om als thema in te zetten binnen Wetenschap & Technologie-onderwijs. De onderwijsketen is een cruciale partner in de Human Capital Agenda met haar taak om van jongs af aan kinderen op te leiden tot een moderne professional die kan uitblinken in een snel veranderende innovatie-economie. Met dat doel voor ogen zoekt het primair onderwijs structureel naar manieren om de lesprogramma’s actueel en effectief te houden. Door een toenemend aanbod van 3D (print)technieken en diensten zoeken directies, leerkrachten maar ook het team talentontwikkeling van de Gemeente Enschede naar betrouwbare experts die de scholen advies, begeleiding en (uiteindelijk) professionalisering op maat kunnen bieden. Saxion FabLab Enschede, een publieke moderne makerspace en verbonden aan Saxion Lectoraat Industrial Design, richt zich op de verbinding tussen (HBO) onderwijs, onderzoek en het bedrijfsleven. Sinds de oprichting in 2011 krijgt het FabLab ook structureel vragen vanuit het primair onderwijs (PO) om deze doelgroep hands-on in contact te brengen met moderne (3D) technieken. Waar mogelijk zijn bovengenoemde vragen opgepakt met in samenwerking met scholen en bedrijven. Knelpunten die hierbij naar voren zijn gekomen, zijn dat leerkrachten na de opstart niet weten hoe ze onvermijdelijke technische problemen moeten oplossen en/of het ontbreekt hen de kennis om een volgende verdiepende stap (zelf) te zetten. Gevolg is dat men niet verder komt dan het doen van demonstraties en/of een eerste (simpel) productje, of dat de printers stil in een hoek staan te ver-stoffen. Deze ervaringen uit Enschede zijn in lijn met conclusies van een eerder onderzoek in Flevoland (Van Keulen & van Oenen, 2015) Doel van het traject “3D in de klas” is de bundeling van krachten binnen het consortium rondom de ontwikkeling van uitdagend en uitnodigend Wetenschap & Techniek-onderwijs voor leerling en leerkracht in het primair onderwijs, door leerkrachten te scholen in 3D printen, door lesprogramma’s te ontwikkelen die verder gaan dan het ‘printen van de standaard sleutelhanger’ en door een didactische verbreding te bieden door het koppelen van kennisdomeinen. Het initiatief voor gezamenlijk onderzoek en 3D in de Klas is opgedeeld in drie delen: Deel 1) Mapping the state of the art: leren van eerdere initiatieven en de knelpunten. Deel 2) Doelgroep betrokkenheid in kaart brengen, van leerkrachten en leerlingen, inhoudelijk en organisatorisch. Deel 3) Structurele inbedding, door afstemming op en integratie in de PO-keten. Het voorliggende projectvoorstel beslaat deel 1 van dit traject. Resultaat van dit deelproject hiervan vormt de basis voor deel 2 en 3 in een vervolgtraject, mogelijk in een RAAK-publiek vorm. Saxion FabLab Enschede heeft de afgelopen jaren een actief consortium opgebouwd dat bovenstaande impasse wil doorbreken. Het consortium bestaat naast het FabLab o.a. uit: Saxion Lectoraat Industrial Design en Academie Pedagogiek en Onderwijs, ESV, Stichting Consent, Bètatechtniek, Gemeente Enschede (Team Talentontwikkeling) en het bedrijf LAYaLAY.
In the past decades, we have faced an increase in the digitization, digitalization, and digital transformation of our work and daily life. Breakthroughs of digital technologies in fields such as artificial intelligence, telecommunications, and data science bring solutions for large societal questions but also pose a new challenge: how to equip our (future)workforce with the necessary digital skills, knowledge, and mindset to respond to and drive digital transformation?Developing and supporting our human capital is paramount and failure to do so may leave us behind on individual (digital divide), organizational (economic disadvantages), and societal level (failure in addressing grand societal challenges). Digital transformation necessitates continuous learning approaches and scaffolding of interdisciplinary collaboration and innovation practices that match complex real-world problems. Research and industry have advocated for setting up learning communities as a space in which (future) professionals of different backgrounds can work, learn, and innovate together. However, insights into how and under which circumstances learning communities contribute to accelerated learning and innovation for digital transformation are lacking. In this project, we will study 13 existing and developing learning communities that work on challenges related to digital transformation to understand their working mechanisms. We will develop a wide variety of methods and tools to support learning communities and integrate these in a Learning Communities Incubator. These insights, methods and tools will result in more effective learning communities that will eventually (a) increase the potential of human capital to innovate and (b) accelerate the innovation for digital transformation
Hoe kan de verblijfskwaliteit en veiligheidsperceptie van de publieke ruimte versterkt worden door de toepassing van “interactieve objecten”? (objecten die met beeld, licht, geluid en sensoren real time reageren op de gebruikers en de ruimte daarop afstemmen). De ontwikkeling van deze zogenaamde responsieve ruimte staat nog in de kinderschoenen maar is beloftevol vanwege de meerwaarde voor de leefbaarheid en het onderscheidend vermogen van de plek en de bedrijven. In Co-ReUs worden drie verschillende mkb groepen samengebracht: stedenbouwbureaus, creatieve conceptontwikkelaars en lokale ondernemers. We gebruiken de ArenA-Boulevard als proeftuin: een als ongezellig ervaren ruimte (lage verblijfskwaliteit en slechte veiligheidsperceptie). De mkb-ers lossen hiermee hun eigen praktijkproblemen op: Stedenbouwbureaus houden zich bezig met het ontwerp van de publieke ruimte. Zij merken dat hun instrumentarium (herontwerp, herbestrating etc.) te kapitaalintensief en te weinig flexibel is om de verblijfskwaliteit en veiligheidsperceptie op dit soort plekken op te lossen. De bureaus hebben behoefte aan een lichter, gerichter en responsiever instrumentarium. Ze hebben echter beperkte (technologische) kennis hoe interactieve objecten precies een bijdrage kunnen leveren. Creatieve conceptontwikkelaars hebben een ander probleem: zij hebben wél de beschikking over interactieve objecten (geluid, beeld, licht, sensoren) maar die zijn vooral kunstzinnig en evenementiëel. De objecten zijn stuk voor stuk niet ontwikkeld vanuit een stedenbouwkundige opgave waardoor ze hiervoor geen panklare oplossing vormen. Lokale mkb-ers hebben ook een probleem: zij weten niet goed hoe zij op een gecoördineerde manier invloed kunnen uitoefenen op de activering van de publieke ruimte. Project Co-ReUs: 1) analyseert hoe de ruimte wordt gebruikt (nulmeting en Programma van Eisen voor de inzet van interactieve objecten; 2) ontwikkelt ruimtelijk-interactieve interventies in co-creatie met de drie mkb groepen. 3) deze worden op het plein geplaatst en nametingen brengen de effecten in beeld. Het resultaat is een actiegerichte Handleiding met Roadmap voor de ontwikkeling van responsieve publieke ruimtes.
