Gelijkwaardige kansen om te ontwikkelen in de samenleving Nederland ondertekende in maart 2007 het VN Verdrag voor de Rechten van mensen met beperking. Het verdrag beoogt dat de circa 650 miljoen mensen met een handicap wereldwijd op dezelfde wijze als anderen kunnen deelnemen aan het maatschappelijke leven en de universele rechten van de mens kunnen genieten. Het verdrag verplicht de lidstaten om sociale en fysieke belemmeringen weg te nemen die gehandicapten dagelijks ervaren. Nederland onderschrijft de VN Standaardregels voor Gelijke Kansen voor Mensen met beperking waarin staten worden opgeroepen gelijke kansen te bieden door alle aspecten van het maatschappelijke verkeer voor iedereen toegankelijk te maken. Ook onderschreef Nederland in 1994 de Verklaring van Salamanca van Unesco waarin staat dat ieder kind een fundamenteel recht heeft op onderwijs en in staat moet worden gesteld een acceptabel niveau van leren te bereiken en op peil te houden. Allen met speciale onderwijsbehoeften moeten toegang hebben tot reguliere scholen, welke hen opnemen in een kindgericht pedagogisch klimaat dat in staat is aan hun behoeften tegemoet te komen. In het inclusiemanifest wordt beschreven dat het Nederlandse Wetboek van Strafrecht stelt dat elke vorm van onderscheid, uitsluiting, beperking of voorkeur, die ten doel heeft of ten gevolge kan hebben dat de erkenning, het genot of de uitoefening op voet van gelijkheid van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden op politiek, economisch, sociaal, cultureel of andere terreinen van het maatschappelijke leven, wordt teniet gedaan of aangetast strafbaar is.
Leo Witte, docent aan de opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening, bespreekt het probleem van meervoudige zorg- en hulpindicaties binnen de schuldhulpverlening. Naar aanleiding van een klacht van een ggz-client aan het adres van een schuldhulpverlener heeft de auteur een casus uitgewerkt. Hierin wordt onderzocht hoe de klacht heeft kunnen ontstaan. Hij sluit zijn artikel af met aanbevelingen voor het werkveld, waaronder zorgvuldige verslaglegging en collegiale intervisies.--Inleiding artikel:Schuldhulpverleners in de grote steden worden meer en meer geconfronteerd met cliënten met meervoudige zorg- en hulpindicaties. Het betreft problemen zoals verslavingen, psychiatrische aandoeningen, sociaal isolement en schulden. Een categorie mensen die nu duidelijker bij de schuldhulpverlening in beeld komt, is de ggz-geïndiceerden. Bij sommige Amsterdamse instellingen gaat het om substantiële percentages van het cliëntenbestand.
This text is structured as follows. Section 1 concerns the background to this public lecture: the fact that social participation is becoming increasingly important in our society. This is evident, for example, from the way we are evolving from a protective welfare state into an activational, participative society. This development has consequences for the social sector and therefore also for the professionals who work in it. Social work professionals are not necessarily expected to identify or solve participation problems; they are seen as intermediaries who enable citizens to take responsibility themselves. Social work professionals are therefore expected to provide the individual applicant with less direct support and to focus more on strengthening the social networks of people and the social contexts in which they find themselves. Section 2 connects sections 1 and 3, but may also be read independently. It is about the fact that social work professionals are not yet in the habit of providing systematic insight into the results of their actions, while policy makers, for example, are increasingly looking to them precisely for this. First of all, I set out the reasons why it is so important to make the products of their interventions more visible, not only to policy makers, but also to social work professionals themselves and to the customers/citizens who depend on them. Secondly, I set out how the results of social interventions can be made more visible than they are at present; and what research can contribute. In this, I advocate a change in thinking: from thinking in terms of the evidence to thinking in terms of the evident. This argument forms the basis of the type of research that is being taken up from within the research group. In section 3, I describe a number of research projects that will be conducted during my tenure. I also set out the main proposition of this address, which states that social work professionals should do more with the knowledge that peoples behaviour is determined to a significant degree by contexts. In particular, social contexts could play a bigger role in promoting citizen participation. At present, social work professionals normally intervene directly in peoples behaviour, such as with therapies for combating problem behaviour. Interventions in a broader, social, context are rare. Why is this? And couldnt citizen participation be more effectively promoted by these means than through direct behavioural interventions? I put forward four propositions in this regard, and explain each of them in reference to one of the current research projects within the research group. With this, in combination with the general outlines of the research presented in section 2, I hope to provide a clear and inspiring overview of the research that will be carried out within the research group in the coming years. Finally, in section 4, I will discuss the significance of the research group to the faculty of Society and Law at Hogeschool Utrecht University of Applied Sciences, and to parties outside of Hogeschool Utrecht University of Applied Sciences.
