Most violence risk assessment tools have been validated predominantly in males. In this multicenter study, the Historical, Clinical, Risk Management–20 (HCR-20), Historical, Clinical, Risk Management–20 Version 3 (HCR-20V3), Female Additional Manual (FAM), Short-Term Assessment of Risk and Treatability (START), Structured Assessment of Protective Factors for violence risk (SAPROF), and Psychopathy Checklist–Revised (PCL-R) were coded on file information of 78 female forensic psychiatric patients discharged between 1993 and 2012 with a mean follow-up period of 11.8 years from one of four Dutch forensic psychiatric hospitals. Notable was the high rate of mortality (17.9%) and readmission to psychiatric settings (11.5%) after discharge. Official reconviction data could be retrieved from the Ministry of Justice and Security for 71 women. Twenty-four women (33.8%) were reconvicted after discharge, including 13 for violent offenses (18.3%). Overall, predictive validity was moderate for all types of recidivism, but low for violence. The START Vulnerability scores, HCR-20V3, and FAM showed the highest predictive accuracy for all recidivism. With respect to violent recidivism, only the START Vulnerability scores and the Clinical scale of the HCR-20V3 demonstrated significant predictive accuracy.
MULTIFILE
There is emerging evidence that the performance of risk assessment instruments is weaker when used for clinical decision‐making than for research purposes. For instance, research has found lower agreement between evaluators when the risk assessments are conducted during routine practice. We examined the field interrater reliability of the Short‐Term Assessment of Risk and Treatability: Adolescent Version (START:AV). Clinicians in a Dutch secure youth care facility completed START:AV assessments as part of the treatment routine. Consistent with previous literature, interrater reliability of the items and total scores was lower than previously reported in non‐field studies. Nevertheless, moderate to good interrater reliability was found for final risk judgments on most adverse outcomes. Field studies provide insights into the actual performance of structured risk assessment in real‐world settings, exposing factors that affect reliability. This information is relevant for those who wish to implement structured risk assessment with a level of reliability that is defensible considering the high stakes.
Stimulating patients to approach their pain from a biopsychosocial perspective is central to chronic pain rehabilitation. However, conversations between patients and their healthcare professionals about the social and psychological factors that may contribute to the continuation of pain and disability can be challenging. The current scientific literature does not sufficiently pinpoint the difficulties in patient–practitioner interaction on chronic pain, and it falls short of answering the question of how a joint exploration of the social and psychological factors that might be involved in the patient’s pain and evolving disability can be enhanced. In this theoretical article, we introduce discursive psychology as a potentially valuable research perspective to gain a better understanding of the difficulties in patient–practitioner interaction in the context of chronic pain rehabilitation. Discursive psychology focuses on features of people’s talk (e.g. that of patients and practitioners) and is concerned with the social practices that people perform as part of a specific interactional context. In this paper, we provide an introduction to the main theoretical notions of discursive psychology. We illustrate how discursive psychological analyses can inform our understanding of the specific sensitivities in conversations between patients with chronic pain and their practitioners. Finally, we address how a better understanding of these sensitivities offers a gateway towards improving these conversations. Een belangrijk principe in revalidatie bij chronische pijn is de benadering van de pijn vanuit een biopsychosociaal perspectief. Het blijkt echter een uitdaging voor patiënten en behandelaars om de sociale en psychologische factoren die een rol spelen bij chronische pijn te bespreken. In de huidige wetenschappelijke literatuur is hier nog niet voldoende aandacht voor; en wordt geen perspectief geboden voor verbetering van de gezamenlijke verkenning van sociale en psychologische factoren. In dit theoretische artikel introduceren we discursieve psychologie als een mogelijk waardevol onderzoeksperspectief om een beter begrip tot stand te brengen van de complexiteit van interactie in de context van chronische pijn revalidatie. Discursieve psychologie richt zich op kenmerken van interactie, in het bijzonder de sociale praktijken die tot stand worden gebracht binnen een specifieke interactionele context. We beschrijven de belangrijkste theoretische principes van discursieve psychologie en illustreren hoe een DP analyse licht kan werpen op de specifieke gevoeligheden in conversaties tussen patiënten met chronische pijn en hun behandelaars. Tot slot bespreken we hoe een beter begrip van deze gevoeligheden een ingang biedt tot het verbeteren van deze conversaties.
Ballet en moderne dans zijn een vorm van topsport. De druk op dansers is enorm. Lange en intensieve werkdagen, veel reizen en verschillende werkplekken maken het lastig om lichaam en geest goed te verzorgen. Hierdoor liggen blessures en mentale klachten op de loer. Nederlandse dansgezelschappen willen meer aandacht gaan besteden aan preventieve maatregelen om fysieke en mentale problemen bij hun dansers te voorkomen. Het ontbreekt hen echter aan kennis en kunde om dit innovatieve vraagstuk op te kunnen pakken. Het Nationale Ballet en het Scapino Ballet hebben het lectoraat Performing Arts Medicine van Codarts (Hogeschool voor de Kunsten Rotterdam) benaderd om antwoord te krijgen op de vraag hoe dansers op de hoogste podia, op gezonde wijze, hun beste performance kunnen laten zien. Gezamenlijk is deze praktijkvraag omgevormd naar drie onderzoeksdoelstellingen: 1. Opstellen van meetinstrumenten om de fysieke en mentale gezondheid van dansers te screenen en te monitoren; 2. Ontwerpen van een web-based systeem dat automatisch en real-time informatie uit de ontwikkelde meetinstrumenten kan inlezen, analyseren en interpreteren; 3. Ontwikkelen van een Fit to Perform protocol dat aanbevelingen geeft ten aanzien van het verbeteren van de fysieke en mentale gesteldheid van de danser. Het consortium bestaat uit de volgende organisaties: - Praktijkgerichte onderzoeksinstellingen: Codarts Rotterdam en Hogeschool van Amsterdam; - Universiteiten: ErasmusMC, Technische Universiteit Eindhoven en Vrije Universiteit Amsterdam; - Praktijkinstellingen: Het Nationale Ballet en het Scapino Ballet; - Overige instellingen: het Nederlands Paramedisch Instituut (NPi) en het Nationale Centrum Performing Arts (NCPA). Bij de samenstelling van het consortium is gekozen voor een goede mix tussen praktijkorganisaties, onderzoeksinstituten en onderwijsinstellingen. Daarnaast is er sprake van cross-sectorale samenwerking doordat kennis vanuit de podiumkunsten, sport, gezondheidszorg, onderwijs en technologie met elkaar verbonden wordt.
