Zoekresultaten

Professionalisering van de welzijnswerker : een methodiekboek

Twee welzijnsinstellingen in Limburg, te weten Trajekt in het zuidelijk deel en Wel.Kom in het noordelijk deel van de provincie, zijn samen met de onderzoeksgroep CESRT van Hogeschool Zuyd in 2007 op basis van een landelijke RAAK subsidie, gestart met een tweejarig actieonderzoek. Doel was om de ‘tacit knowledge’ van de welzijnsprofessionals expliciet te maken en daardoor welzijnsstrategieën van activering en dienstverlening voor het voetlicht te brengen. De uitdaging in het Procivi project lag in het expliciet naar buiten brengen van de ervaringen en ontwikkelde kennis van professionals. Met andere woorden ‘hoe breng je de eigen methodische aanpak onder woorden zodat anderen weet hebben van jouw kennis en inzicht in de gebruikte werkwijzen’. Procivi beoogde om een ontwikkeling in gang te zetten van ‘tacit knowledge’ naar ’reflective knowledge’ (Schön, 1983). Binnen Procivi is daarbij gaandeweg een methodiek ontwikkeld voor de professionalisering van het welzijnswerk in de praktijk. Oftewel voor de ontwikkeling van welzijnswerkers tot reflectieve professionals. In dit rapport wordt deze methodiek uiteengezet. Procivi vertoonde vele kenmerken van een actieonderzoek waarbij de coproductie van onderzoekers en professionals samen centraal stond. De onderzoekers brachten hun kennis van onderzoekstechnieken gekoppeld aan een nieuwsgierige houding ten opzichte van ‘het fenomeen welzijnswerk’ in, terwijl de professionals de kennis en ervaring van welzijnswerk in de praktijk bijdroegen. Het Procivi project heeft meerdere stappen en fases doorlopen die in het eindrapport van Procivi uitgebreid beschreven zijn. De hoofdlijnen bestonden uit het zoeken naar een manier om de kern en het wezen van het welzijnswerk te beschrijven en te duiden en het ontwikkelen van een methode om van binnenuit het welzijnswerk te onderzoeken en te bevragen. Gebruikte methodieken binnen Procivi bestonden uit interviews, focusgroep bijeenkomsten, intervisie bijeenkomsten, expert meetings, spiegel bijeenkomsten en het gezamenlijk ontwikkelen van een reflectie instrument. In dit methodiekboek wordt een beschrijving gegeven van hoe een professionaliseringsproces dat gericht is op reflectie in de welzijnspraktijk vorm gegeven kan worden. Uit de ervaringen die in Procivi zijn opgedaan en alle lessen die daar geleerd zijn, is een methodiek ‘gedestilleerd’ die ook voor andere organisaties in het welzijnswerk van nut kan zijn. Aangezien elke organisatie zijn eigen achtergrond, ervaringen en doelstellingen heeft, is er voor gekozen deze methodiek niet in veel vastliggende details te beschrijven, maar daarentegen in hoofdlijnen. Procivi was een samenwerking van onderzoekers en professionals, een combinatie die belangrijke voordelen bleek te hebben, maar ook enkele nadelen met zich meebracht (zie hiervoor het eindrapport).

Bekwaam als leraar

Deze app biedt leraren en coaches in het po, vo en mbo een handvat bij de ontwikkeling van hun bekwaamheid als leraar.Het beschrijft bekwaamheden van leraren op verschillende niveau's als handvat voor reflectie en biedt een aantal reeflectieve vragen als startpunt voor een professionele dialoog tussen (startende) leraar en coach of binnen lerarenteams.De app komt voort uit het project Junior Leraar en is uitgebreid met een mbo variant.

De mythe van de PDCA cyclus

De PDCA- of Demingcyclus is het hart van de kwaliteitskunde en heeft haar nut bewezen. Het is echter geen panacee, datin alle culturen en op alle tijden even bruikbaar is. Met nanme in andere dan westerse culturen in tijden van snelle veranderingen voldoet Plan-Do-Check-Act niet.

Ready for goal setting?

Background: Patient participation and goal setting appear to be difficult in daily physiotherapy practice, and practical methods are lacking. An existing patient-specific instrument, Patient-Specific Complaints (PSC), was therefore optimized into a new Patient Specific Goal-setting method (PSG). The aims of this study were to examine the feasibility of the PSG in daily physiotherapy practice, and to explore the potential impact of the new method. Methods: We conducted a process evaluation within a non-controlled intervention study. Community-based physiotherapists were instructed on how to work with the PSG in three group training sessions. The PSG is a six-step method embedded across the physiotherapy process, in which patients are stimulated to participate in the goal-setting process by: identifying problematic activities, prioritizing them, scoring their abilities, setting goals, planning and evaluating. Quantitative and qualitative data were collected among patients and physiotherapists by recording consultations and assessing patient files, questionnaires and written reflection reports. Results: Data were collected from 51 physiotherapists and 218 patients, and 38 recordings and 219 patient files were analysed. The PSG steps were performed as intended, but the ‘setting goals’ and ‘planning treatment’ steps were not performed in detail. The patients and physiotherapists were positive about the method, and the physiotherapists perceived increased patient participation. They became aware of the importance of engaging patients in a dialogue, instead of focusing on gathering information. The lack of integration in the electronic patient system was a major barrier for optimal use in practice. Although the self-reported actual use of the PSG, i.e. informing and involving patients, and client-centred competences had improved, this was not completely confirmed by the objectively observed behaviour. Conclusion: The PSG is a feasible method and tends to have impact on increasing patient participation in the goal-setting process. However, its full potential for shared goal setting has not been utilized yet. More implementation effort is needed to achieve the required behaviour change and a truly client-centred attitude, to make physiotherapists totally ready for shared goal setting.

Effective learning among elite football players

The present study aimed to develop a football-specific self-report instrument measuring self-regulated learning in the context of daily practice, which can be used to monitor the extent to which players take responsibility for their own learning. Development of the instrument involved six steps: 1. Literature review based on Zimmerman's (2006) theory of self-regulated learning, 2. Item generation, 3. Item validation, 4. Pilot studies, 5. Exploratory factor analysis (EFA), and 6. Confirmatory factor analysis (CFA). The instrument was tested for reliability and validity among 204 elite youth football players aged 13-16 years (Mage = 14.6; s = 0.60; 123 boys, 81 girls). The EFA indicated that a five-factor model fitted the observed data best (reflection, evaluation, planning, speaking up, and coaching). However, the CFA showed that a three-factor structure including 22 items produced a satisfactory model fit (reflection, evaluation, and planning; non-normed fit index [NNFI] = 0.96, comparative fit index [CFI] = 0.95, root mean square error of approximation [RMSEA] = 0.067). While the self-regulation processes of reflection, evaluation, and planning are strongly related and fit well into one model, other self-regulated learning processes seem to be more individually determined. In conclusion, the questionnaire developed in this study is considered a reliable and valid instrument to measure self-regulated learning among elite football players.

Reflection instrument