Social media is a transformative digital technology, collapsing the “six degrees ofseparation” which have previously characterized many social networks, and breaking down many of the barriers to individuals communicating with each other. Some commentators suggest that this is having profound effects across society, that social media have opened up new channels for public debates and have revolutionized the communication of prominent public issues such as climate change. In this article we provide the first systematic and critical review of the literature on social media and climate change. We highlight three key findings from the literature: a substantial bias toward Twitter studies, the prevalent approaches to researching climate change on social media (publics, themes, and professional communication), and important empirical findings (the use of mainstream information sources, discussions of “settled science,” polarization, and responses to temperature anomalies).Following this, we identify gaps in the existing literature that should beaddressed by future research: namely, researchers should consider qualitativestudies, visual communication and alternative social media platforms to Twitter.We conclude by arguing for further research that goes beyond a focus on sciencecommunication to a deeper examination of how publics imagine climate changeand its future role in social life.
DOCUMENT
Climate change adaptation requires understanding of complex social ecological systems (SESs). One source of uncertainty in complex SESs is ambiguity, defined as the range and variety of existing perceptions in and of an SES, which are considered equally valid, resulting in a lack of a unique or single system understanding. Current modelling practices that acknowledge the presence of ambiguity in SESs focus on finding consensus with stakeholders; however, advanced methods for explicitly representing and aggregating ambiguity in SESs are underdeveloped. Moreover, understanding the influences of ambiguity on SES representation is limited. This paper demonstrates the presence and range of ambiguities in endogenous and exogenous system drivers and internal relationships based on individual fuzzy cognitive maps derived from stakeholder perceptions of climate change adaptation in Kenya and introduces an ambiguity based modelling process. Our results indicate that acknowledging ambiguity fundamentally changes SES representation and more advanced methods are required.
DOCUMENT
This paper introduces and contextualises Climate Futures, an experiment in which AI was repurposed as a ‘co-author’ of climate stories and a co-designer of climate-related images that facilitate reflections on present and future(s) of living with climate change. It converses with histories of writing and computation, including surrealistic ‘algorithmic writing’, recombinatory poems and ‘electronic literature’. At the core lies a reflection about how machine learning’s associative, predictive and regenerative capacities can be employed in playful, critical and contemplative goals. Our goal is not automating writing (as in product-oriented applications of AI). Instead, as poet Charles Hartman argues, ‘the question isn’t exactly whether a poet or a computer writes the poem, but what kinds of collaboration might be interesting’ (1996, p. 5). STS scholars critique labs as future-making sites and machine learning modelling practices and, for example, describe them also as fictions. Building on these critiques and in line with ‘critical technical practice’ (Agre, 1997), we embed our critique of ‘making the future’ in how we employ machine learning to design a tool for looking ahead and telling stories on life with climate change. This has involved engaging with climate narratives and machine learning from the critical and practical perspectives of artistic research. We trained machine learning algorithms (i.e. GPT-2 and AttnGAN) using climate fiction novels (as a dataset of cultural imaginaries of the future). We prompted them to produce new climate fiction stories and images, which we edited to create a tarot-like deck and a story-book, thus also playfully engaging with machine learning’s predictive associations. The tarot deck is designed to facilitate conversations about climate change. How to imagine the future beyond scenarios of resilience and the dystopian? How to aid our transition into different ways of caring for the planet and each other?
DOCUMENT
“Empowering learners to create a sustainable future” This is the mission of Centre of Expertise Mission-Zero at The Hague University of Applied Sciences (THUAS). The postdoc candidate will expand the existing knowledge on biomimicry, which she teaches and researches, as a strategy to fulfil the mission of Mission-Zero. We know when tackling a design challenge, teams have difficulties sifting through the mass of information they encounter. The candidate aims to recognize the value of systematic biomimicry, leading the way towards the ecosystems services we need tomorrow (Pedersen Zari, 2017). Globally, biomimicry demonstrates strategies contributing to solving global challenges such as Urban Heat Islands (UHI) and human interferences, rethinking how climate and circular challenges are approached. Examples like Eastgate building (Pearce, 2016) have demonstrated successes in the field. While biomimicry offers guidelines and methodology, there is insufficient research on complex problem solving that systems-thinking requires. Our research question: Which factors are needed to help (novice) professionals initiate systems-thinking methods as part of their strategy? A solution should enable them to approach challenges in a systems-thinking manner just like nature does, to regenerate and resume projects. Our focus lies with challenges in two industries with many unsustainable practices and where a sizeable impact is possible: the built environment (Circularity Gap, 2021) and fashion (Joung, 2014). Mission Zero has identified a high demand for Biomimicry in these industries. This critical approach: 1) studies existing biomimetic tools, testing and defining gaps; 2) identifies needs of educators and professionals during and after an inter-disciplinary minor at The Hague University; and, 3) translates findings into shareable best practices through publications of results. Findings will be implemented into tangible engaging tools for educational and professional settings. Knowledge will be inclusive and disseminated to large audiences by focusing on communication through social media and intervention conferences.
Door klimaatverandering worden in stedelijke gebieden steeds vaker normen en/of acceptatiegrenzen voor neerslag, hitte en droogte overschreden. Gemeenten en waterschappen hebben de taak om te zorgen voor een klimaatbestendige inrichting.Samenwerking met bewoners is hierbij voor hen essentieel.Om de stap naar uitvoering te kunnen maken hebben professionals van gemeenten en waterschappen behoefte aan inzicht in:• effecten op microniveau (straten/gebouwen);• lokale ervaringen en beleving door burgers;• hoe burgers betrokken kunnen worden bij maatregelen.Hoe kunnen professionals van gemeenten en waterschappen met inzet van burgers klimaatadaptatie in stedelijk gebied in praktijk brengen? Het doel is om een praktisch toepasbare werkwijze te ontwikkelen voor ‘burgerparticipatie in klimaatadaptatie’.Aanpak Het onderzoek wordt uitgevoerd in 5 living labs waarin 10 keer een participatieproces op straat/buurtniveau wordt doorlopen. Hierbij worden verschillende benaderingen uit de burgerwetenschap toegepast. Professionals en bewoners voeren samen metingen uit (participatieve monitoring), verzamelen in een korte periode gegevens over fysieke en sociale kwetsbaarheid (city climatescan) en werken maatregelen uit (cocreatie workshops). De werkwijzen worden via een vergelijkingskader binnen en tussen living labs gemonitord, geëvalueerd en aangescherpt.Het resultaat is een praktisch toepasbare werkwijze voor ‘burgerparticipatie in klimaatadaptatie’. Deze kan worden toegepast door professionals van gemeenten enwaterschappen in samenwerking met buurtbewoners, maar ook actoren zoals scholen, lokale bedrijven en woningcorporaties kunnen hierbij worden betrokken.
Achtergrond: Door klimaatverandering worden in stedelijke gebieden steeds vaker normen en/of acceptatiegrenzen voor neerslag, hitte en droogte overschreden. Gemeenten en waterschappen hebben de taak om te zorgen voor een klimaatbestendige inrichting. Samenwerking met bewoners is hierbij voor hen essentieel. Vraagarticulatie: Om de stap naar uitvoering te kunnen maken hebben professionals van gemeenten en waterschappen behoefte aan inzicht in: • effecten op microniveau (straten/gebouwen); • lokale ervaringen en beleving door burgers; • hoe burgers betrokken kunnen worden bij maatregelen. Hoofdvraag en doelstelling: Hoe kunnen professionals van gemeenten en waterschappen met inzet van burgers klimaatadaptatie in stedelijk gebied in praktijk brengen? Het doel is om een praktisch toepasbare werkwijze te ontwikkelen voor ‘burgerparticipatie in klimaatadaptatie’. Aanpak: Het onderzoek wordt uitgevoerd in 5 living labs waarin 10 keer een participatieproces op straat/buurtniveau wordt doorlopen. Hierbij worden verschillende benaderingen uit de burgerwetenschap toegepast. Professionals en bewoners voeren samen metingen uit (participatieve monitoring), verzamelen in een korte periode gegevens over fysieke en sociale kwetsbaarheid (city climatescan) en werken maatregelen uit (cocreatie workshops). De werkwijzen worden via een vergelijkingskader binnen en tussen living labs gemonitord, geëvalueerd en aangescherpt. Resultaat: Het resultaat is een praktisch toepasbare werkwijze voor ‘burgerparticpatie in klimaatadaptatie’. Deze kan worden toegepast door professionals van gemeenten en waterschappen in samenwerking met buurtbewoners, maar ook actoren zoals scholen, lokale bedrijven en woningcorporaties kunnen hierbij worden betrokken. Consortium: Het consortium betreft een unieke samenwerking tussen vier hogescholen (HZ University of Applied Sciences, Hogeschool Rotterdam, Hogeschool Van Hall Larenstein, Hanzehogeschool Groningen), vijf gemeenten (Vlissingen, Middelburg, Rotterdam, Leeuwarden, Groningen) en twee waterschappen (Wetterskip Fryslân, Waterschap Noorderzijlvest). Het consortium is ontstaan uit het Lectorenplatform Delta en Water en verstevigt de strategische samenwerking tussen praktijkprofessionals, onderzoek en onderwijs. Doorwerking wordt gerealiseerd via een expertgroep waarin diverse sleutelspelers zijn vertegenwoordigd (o.a. City Deal, Deltaprogramma, Global Centre on Excellence for Climate Adaptation).
Lectoraat, onderdeel van NHL Stenden Hogeschool
