Het doel van de klinische forensische zorg, of meer specifiek de tbs-maatregel, is het beveiligen van de maatschappij; op korte termijn door iemand uit de maatschappij te halen en op langere termijn door behandeling gericht op het verlagen van risicofactoren en het opbouwen of versterken van beschermende factoren. In de media verschijnen met enige regelmaat kritische verhalen over de forensische zorg, meestal naar aanleiding van een ernstig incident, zoals een delict gepleegd door een tbs-patiënt op verlof. De vraag die daarbij steeds wordt opgeworpen, is hoe effectief de tbs-maatregel en behandeling in de forensische zorg is. Het is logisch dat er maatschappelijke onrust ontstaat bij ernstige incidenten en de opgeworpen vragen vanuit de maatschappij zijn terecht. Toch is enige nuancering hier op zijn plaats, aangezien recidive tijdens forensische behandeling uitzonderlijk is. Zo werd in een recent onderzoek met gegevens van het Adviescollege Verloftoetsing tbs (AVT) gevonden dat slechts bij 0,15% van de 15.050 positief beoordeelde verlofaanvragen sprake was van een ongeoorloofde afwezigheid met recidive. Verder blijkt al jaren uit onderzoek van het Wetenschappelijk Onderzoek- en Datacentrum (WODC) dat ernstige recidive na ontslag uit de forensische zorg, met name de tbs, relatief laag is, in ieder geval aanzienlijk lager dan na een gevangenisstraf. Hierbij dient aangetekend te worden dat de cijfers lastig te vergelijken zijn vanwege belangrijke verschillen tussen de groepen. De recidivecijfers tijdens en na forensische zorg zijn dus relatief gunstig, maar een delict kan enorme impact hebben en het zo veel mogelijk voorkomen van recidive blijft het ultieme doel van de behandeling in de forensische zorg. Het is nog onduidelijk wat precies bijdraagt aan recidivereductie en hoe behandeleffectiviteit of behandelsucces gedefinieerd kan worden.
Introduction F-ACT is a flexible version of Assertive Community Treatment to deliver care in a changing intensity depending on needs of individuals with severe mental illnesses (Van Veldhuizen, 2007). In 2016 a number of the FACT-teams in the Dutch region of Utrecht moved to locations in neighborhoods and started to work as one network team together with neighborhood based facilities in primary care (GP’s) and in the social domain (supported living, social district teams, etc.). This should create better chances on clinical, social and personal recovery of service users. Objectives This study describes the implementation, obstacles and outcomes for service users. The main question is whether this Collaborative Mental Health Care in the Community produces better outcome than regular FACT. Measures include (met/unmet) needs for care, quality of life, clinical, functional and personal recovery, and hospital admission days. Methods Data on care utilization regarding the innovation are compared to regular FACT. Qualitative interviews are conducted to gain insight in the experiences of service users, their family members and mental health care workers. Changes in outcome measures of service users in pilot areas (N=400) were compared to outcomes of users (matched on gender and level of functioning) in regular FACT teams in the period 2015-2018 (total N=800). Results Data-analyses will take place from January to March 2019. Initial analyses point at a greater feeling of holding and safety for service users in the pilot areas and less hospital admission days. Conclusions Preliminary results support the development from FACT to a community based collaborative care service.
Abstract Objectives The aim of this review is to establish the effectiveness of psychological relapse prevention interventions, as stand-alone interventions and in combination with maintenance antidepressant treatment (M-ADM) or antidepressant medication (ADM) discontinuation for patients with remitted anxiety disorders or major depressive disorders (MDD). Methods A systematic review and a meta-analysis were conducted. A literature search was conducted in PubMed, PsycINFO and Embase for randomised controlled trials (RCTs) comparing psychological relapse prevention interventions to treatment as usual (TAU), with the proportion of relapse/recurrence and/or time to relapse/recurrence as outcome measure. Results Thirty-six RCTs were included. During a 24-month period, psychological interventions significantly reduced risk of relapse/recurrence for patients with remitted MDD (RR 0.76, 95% CI: 0.68–0.86, p<0.001). This effect persisted with longer follow-up periods, although these results were less robust. Also, psychological interventions combined with M-ADM significantly reduced relapse during a 24-month period (RR 0.76, 95% CI: 0.62–0.94, p = 0.010), but this effect was not significant for longer follow-up periods. No meta-analysis could be performed on relapse prevention in anxiety disorders, as only two studies focused on relapse prevention in anxiety disorders. Conclusions In patients with remitted MDD, psychological relapse prevention interventions substantially reduce risk of relapse/recurrence. It is recommended to offer these interventions to remitted MDD patients. Studies on anxiety disorders are needed.
