While the optimal mean annual temperature for people and nations is said to be between 13 °C and 18 °C, many people live productive lives in regions or countries that commonly exceed this temperature range. One such country is Australia. We carried out an Australia-wide online survey using a structured questionnaire to investigate what temperature people in Australia prefer, both in terms of the local climate and within their homes. More than half of the 1665 respondents (58%) lived in their preferred climatic zone with 60% of respondents preferring a warm climate. Those living in Australia's cool climate zones least preferred that climate. A large majority (83%) were able to reach a comfortable temperature at home with 85% using air-conditioning for cooling. The preferred temperature setting for the air-conditioning devices was 21.7 °C (SD: 2.6 °C). Higher temperature set-points were associated with age, heat tolerance and location. The frequency of air-conditioning use did not depend on the location but rather on a range of other socio-economic factors including having children in the household, the building type, heat stress and heat tolerance. We discuss the role of heat acclimatisation and impacts of increasing air-conditioning use on energy consumption.
MULTIFILE
Built environments are increasingly vulnerable to the impacts of climate change. Most European towns and cities have developed horizontally over time but are currently in the process of further densification. High-rise developments are being built within city boundaries at an unprecedented rate to accommodate a growing urban population. This densification contributes to the Urban Heat Island phenomenon and can increase the frequency and duration of extreme heat events locally. These new build-up areas, in common with historic city centres, consist mainly of solid surfaces often lacking open green urban spaces.The Intervention Catalogue is the third publication in a series produced by the Cool Towns project and has been designed as a resource for decision makers, urban planners, landscape architects, environmental consultants, elected members and anyone else considering how to mitigate heat stress and increase thermal comfort in urban areas. Technical information on the effectiveness of the full array of intervention types from trees to water features, shading sails to green walls, has been assessed for their heat stress mitigation properties, expressed in Physiological Equivalent Temperature (PET). The results shown in factsheets will help the process of making an informed, evidence based, choice so that the most appropriate intervention for the specific spatial situation can be identified.
DOCUMENT
Increasing urbanization and the effects of climate change will bring new challenges for cities, such as energy saving and supply of renewable energy, preventing urban heat islands and water retention to deal with more frequent downpours. A major urban surface, the surface of roofs, is nowadays hardly exploited and could be used to make cities more ‘future proof’ or resilient. Many Dutch municipalities have become aware that the use of green roofs as opposed to bituminous roofs positively contributes to these challenges and are stimulating building-owners to retrofit their building with green roofs. This study aims at comparing costs and benefits of roof types, focused on green roofs (intensive and extensive) both on building- and city scale. Core question is the balance between costs and benefits for both scales, given varying local conditions. Which policy measures might be needed in the future in order to apply green roofs strategically in regard to local demands? To answer this question the balance of costs and benefits of green roofs is divided into a public and an individual part. Both balances use a strengths, weaknesses, opportunities and threats framework to determine the chance of success for the application of green roofs, considering that the balance for green roofs on an individual scale influences the balance on a public scale. The outcome of this combined analyses in the conclusion verifies that a responsible policy and a local approach towards green roofs is necessary to prepare the city sufficiently for future climate changes. http://dx.doi.org/10.13044/j.sdewes.d6.0225
MULTIFILE
“Empowering learners to create a sustainable future” This is the mission of Centre of Expertise Mission-Zero at The Hague University of Applied Sciences (THUAS). The postdoc candidate will expand the existing knowledge on biomimicry, which she teaches and researches, as a strategy to fulfil the mission of Mission-Zero. We know when tackling a design challenge, teams have difficulties sifting through the mass of information they encounter. The candidate aims to recognize the value of systematic biomimicry, leading the way towards the ecosystems services we need tomorrow (Pedersen Zari, 2017). Globally, biomimicry demonstrates strategies contributing to solving global challenges such as Urban Heat Islands (UHI) and human interferences, rethinking how climate and circular challenges are approached. Examples like Eastgate building (Pearce, 2016) have demonstrated successes in the field. While biomimicry offers guidelines and methodology, there is insufficient research on complex problem solving that systems-thinking requires. Our research question: Which factors are needed to help (novice) professionals initiate systems-thinking methods as part of their strategy? A solution should enable them to approach challenges in a systems-thinking manner just like nature does, to regenerate and resume projects. Our focus lies with challenges in two industries with many unsustainable practices and where a sizeable impact is possible: the built environment (Circularity Gap, 2021) and fashion (Joung, 2014). Mission Zero has identified a high demand for Biomimicry in these industries. This critical approach: 1) studies existing biomimetic tools, testing and defining gaps; 2) identifies needs of educators and professionals during and after an inter-disciplinary minor at The Hague University; and, 3) translates findings into shareable best practices through publications of results. Findings will be implemented into tangible engaging tools for educational and professional settings. Knowledge will be inclusive and disseminated to large audiences by focusing on communication through social media and intervention conferences.
De wijk Europapark in Groningen is recent aangelegd rond het voetbalstadion van FC Groningen. Het is een wijk waarin vooral woningen in hoge dichtheden zijn gebouwd en de openbare ruimte kenmerkt zich door veel verharding en een ‘betonnen’ omgeving. In de toekomst zal deze wijk te maken krijgen met onbeheersbare gevolgen van klimaatverandering: een vergaande opwarming van het stedelijk gebied (Urban Heat Island) en wateroverlast als gevolg van heftiger regenbuien. De manier waarop de wijk is aangelegd is exemplarisch voor veel stenige woonwijken in hoge dichtheden. Deze wijken zullen dus fundamenteel anders moeten worden ingericht om klaar te zijn voor deze toekomstige veranderingen. Twee elementen van deze andere inrichting fungeren als barrières voor een daadwerkelijke uitvoering: een toekomstgericht plan met maatregelen die de komende decennia nodig zullen blijken, en een planningsproces waarin de aanpassingen gedragen worden door de bewoners in de wijk. Voor veel kleine bedrijven ontbreekt de kennis van werkelijk lange termijn inzichten welke maatregelen moeten worden uitgevoerd, en voor bij procesgerichte bedrijven ontbeert het aan methoden voor het echt ruimte geven aan bewoners. Deze twee vragen zijn de aanleiding voor het starten van een planproces, dat, door de bewoners gedreven, streeft naar het vinden van de noodzakelijke ontwerpoplossingen die de wijk omtoveren in een ‘Urban Cool Island’ en een wijk die de heftigste regenbui kan opzuigen, om het water daarna eindeloos traag weer terug te geven aan het oppervlaktewater. Zo ontstaat een klimaatwijk, die voor de lange termijn klaar is en zich continue aan kan blijven passen.
De wijk Europapark in Groningen is recent aangelegd rond het voetbalstadion van FC Groningen. Het is een wijk waarin vooral woningen in hoge dichtheden zijn gebouwd en de openbare ruimte kenmerkt zich door veel verharding en een ‘betonnen’ omgeving. In de toekomst zal deze wijk te maken krijgen met onbeheersbare gevolgen van klimaatverandering: een vergaande opwarming van het stedelijk gebied (Urban Heat Island) en wateroverlast als gevolg van heftiger regenbuien. De manier waarop de wijk is aangelegd is exemplarisch voor veel stenige woonwijken in hoge dichtheden. Deze wijken zullen dus fundamenteel anders moeten worden ingericht om klaar te zijn voor deze toekomstige veranderingen. Twee elementen van deze andere inrichting fungeren als barrières voor een daadwerkelijke uitvoering: een toekomstgericht plan met maatregelen die de komende decennia nodig zullen blijken, en een planningsproces waarin de aanpassingen gedragen worden door de bewoners in de wijk. Voor veel kleine bedrijven ontbreekt de kennis van werkelijk lange termijn inzichten welke maatregelen moeten worden uitgevoerd, en voor bij procesgerichte bedrijven ontbeert het aan methoden voor het echt ruimte geven aan bewoners. Deze twee vragen zijn de aanleiding voor het starten van een planproces, dat, door de bewoners gedreven, streeft naar het vinden van de noodzakelijke ontwerpoplossingen die de wijk omtoveren in een ‘Urban Cool Island’ en een wijk die de heftigste regenbui kan opzuigen, om het water daarna eindeloos traag weer terug te geven aan het oppervlaktewater. Zo ontstaat een klimaatwijk, die voor de lange termijn klaar is en zich continue aan kan blijven passen.
