We study the relation between formal incentives and social exchange in organizations where employees work for several managers and reciprocate a manager’s attention with higher effort. To this end we develop a common agency model with two-sided moral hazard. We show that when management attention is not contractible, the first-best can only be achieved by granting autonomy to employees together with incentive pay for both managers and employees. When neither attention nor effort are contractible, an ‘attention race’ arises, as each manager tries to sway the employee’s effort his way. While this may result in too much social exchange, the attention race may also be a blessing because it alleviates managers’ moral-hazard problem in attention provision. Lastly, we show how organizational structure can be used to motivate managers and employees in the absence of formal incentives.
LINK
This article discusses some characteristics of the educational framework of the programme and tries to compare the results of the programme as reported by graduates with the 'professional competencies for Sustainable Development’, as formulated by DHO (the organisation for Sustainable Higher Education in the Netherlands). Because of the strong international character of the programme (students from more than 50 different countries in all continents of the world graduated since 1996), a specific issue of concern is the applicability of the Dutch Sustainable Competences in an international setting, and the implications for the teaching and learning approach. The experiental learning theory and the learning styles as defined by Kolb (1984) and the cultural dimensions as described by Hofstede (2009) are used to check this. Results from short online interviews with graduates all over the world illustrate the results of this comparison.
MULTIFILE
The authors of this article offered training aimed at strengthening the ethical agency of 15 social workers of three Dutch welfare organisations. At the same time, we conducted research into the ethical impact of the training, making use of an adaptation of the Most Significant Change approach (MSC). The participants wrote stories about the most significant change they experienced as a result of the training which we subsequently discussed with care recipients, care providers, and operational care managers. The MSC-stories revealed that the training was significant for the participants, especially to (re)connect with themselves, and with others, as well as to slow down and engage in collective ethics work. At the same time, the learning processes and the learning outcomes diverged, due to individual differences in professional motivation and working conditions. Most MSC-stories show that the training was significant because it helped the social workers to deal ethically with a specific working condition that they experienced somehow as problematic, mostly because it was at odds with their professional motivation. The stakeholders preferred MSC-stories that focus on the impact on professionals as employees, on their relation with service users or on the actual delivered care.
Sinds de corona reset wordt in de culturele en creatieve sector volop geïnnoveerd om tijdelijke sluitingen en financiële verliezen te compenseren. Aanbieders van hoogwaardige culturele programma’s, zoals presentatie-instellingen en zelforganiserende collectieven, coördineren in hoog tempo digitale expositieruimtes, livestreams en online debatten, waarmee ze hun bestaande (offline en lokale) en nieuwe (online en mondiale) publiek bedienen. Soms ook tegelijkertijd, in een hybride evenement; met een beperkt live publiek én een onbeperkt aantal online bezoekers. Hoe zorgen zij dat beide groepen bij deze livecastings een gelijkwaardige ervaring hebben? En hoe benutten ze de potentie van dit opgenomen materiaal voor publicatie en blijvende publieksinteractie in hun digitaal (web)archief? Ad hoc coronaoplossingen behoeven nu toekomstbestendige doorontwikkeling. Met MKB’ers ontwikkelen we een langetermijnvisie op off/online kennisdeling van hun culturele aanbod, op voorwaarden van duurzaamheid en technologische onafhankelijkheid in het beheer en de data-opslag van hun gepubliceerde materiaal. Verregaande digitalisering en klimaatoverwegingen geven namelijk naast corona urgentie aan een visie op hybride programmering. In het onderzoek worden werkende principes ontwikkeld voor een langetermijnvisie op een hybride en kwalitatief hoogwaardig programma-aanbod, met het oog op het bedienen van nieuw en bestaand publiek na de corona reset, via participatieve livecasts van evenementen, de samenhangende verslaglegging daarvan middels publicaties die uiteindelijk in levende archieven te komen: Om het knelpunt van ‘schermmoeheid’ bij eindgebruikers van programma-aanbod te voorkomen, ontwikkelen we werkende principes in het oplossingsgebied ‘participatieve livecasting’, om de succespijler ‘gezamenlijke publiekservaring bij online evenementen’ te bewerkstelligen. Om het knelpunt van ‘gefragmenteerde informatievoorziening’ bij programma-aanbieders te voorkomen, ontwikkelen we werkende principes in het oplossingsgebied ‘hybride publicaties’, om de succespijler ‘samenhang in off/online programma-aanbod’ te bewerkstelligen. Om het knelpunt van een ‘reactieve houding’ bij programma-aanbieders te voorkomen, ontwikkelen we werkende principes in het oplossingsgebied ‘levende archieven’, om de succespijler van een ‘anticiperende houding in de werkwijze van programma-aanbieders’ te bewerkstelligen.
