Hulp of zorg bieden aan een naaste, zoals een chronisch zieke partner, een dochter met een verstandelijke beperking, of een vriend met psychische problemen is iets wat veel mensen vanzelfsprekend doen. De bestaande sociale relatie vormt de basis van deze mantelzorg. Veel mensen realiseren zich niet dat zij ‘mantelzorg’ geven, laat staan dat zij ‘mantelzorger’ zijn: zorgen hoort bij het leven, en het zijn vooral beleidsmakers en onderzoekers die deze termen daarop plakken. Voor veel mensen heeft het geven van mantelzorg een positieve betekenis: ze doen het met liefde, plezier en vinden het waardevol. Dat geldt vaak ook voor mantelzorgers van iemand met een verstandelijke beperking, ondanks de vaak langdurige en intensieve zorg. Dankbaarheid van de ander en een sterke onderlinge band geven de mantelzorgers bijvoorbeeld kracht om het vol te houden (Wittenberg et al., 2012).