Als moderne moslima's ook in geloofszaken voor zichzelf willen denken, hoe staan zij dan tegenover de minder prettige passages in de koran, zoals die over de pijnlijke bestraffing van ongelovigen (zoals ikzelf) of het slaan van vrouwen? Wie heeft eigenlijk het laatste woord: de tekst, als het onbetwijfelbare woord van God, of de lezer?