Ongeveer een derde van alle kinderen in Nederland groeit op in niet-traditionele gezinsverbanden (Staatscommissie Herijking Ouderschap, 2016). In sommige van deze gezinnen hebben de ouders hun kinderwens weten te realiseren met behulp van geassisteerde voortplantingstechnologieën, zoals gametendonatie (sperma of eicel) of embryo-donatie (Staatscommissie Herijking Ouderschap, 2016, Golombok, 2020a,b). Deze voortplantingstechnologie kan ook gecombineerd worden met een draagmoeder. In dat geval wordt een vrouw zwanger met de intentie het juridisch ouderschap na de geboorte over te dragen aan de wensouder(s). Binnen de draagmoederschapprocedure zijn er twee opties: traditioneel draagmoederschap, waarbij de draagmoeder zwanger is van haar eigen eicellen. De andere vorm is “gestational” draagmoederschap. Bij deze vorm is de draagmoeder niet genetisch verwant aan het kind. De draagmoeder kan zwanger zijn van een kind dat genetisch volledig verwant is aan de wensouders of zwanger van een kind dat zowel genetisch verwant is aan een wensouder en een donor. Tot slot zou het kind ook nog genetisch verwant kunnen zijn aan twee donoren en dus niet aan de wensouders.
