Dit verhaal gaat over mijn pleegzoon (25 jaar). In formele zin is hij allang geen pleegkind meer, maar voor de anonimiteit is het handiger hem zo te noemen dan zijn naam prijs te geven. Ongeveer tegelijk met zijn eerste schreden op het pad van de criminaliteit ben ik me gaan verdiepen in literatuur over desistance from crime. Dat leidde soms tot wrange parallellen. Zoals die ene keer dat ik een presentatie over desistance voor mijn collega’s startte met een stukje uit een van zijn rapteksten: ‘Ik wou dat ik goed ging, goed loop| dat ik geen foute dingen doe, maar ik heb geen hoop.’ Later hoorde ik dat hij op hetzelfde tijdstip op het politiebureau verhoord werd wegens verdenking van diefstal. Niet alleen zijn hoop, maar ook mijn hoop is sindsdien soms met een lantaarntje te zoeken. Niettemin, de desistance-literatuur bemoedigt me. Het adagium in deze hoek is niet ‘eens een dief, altijd een dief’, maar geloven dat ieder mens de potentie heeft om fouten weer goed te maken en een ommekeer te maken naar een niet-delinquent leven. Hoe dat proces voor mijn pleegzoon in de afgelopen acht jaar is verlopen, schets ik hier in een notendop.