Background: Only a few papers are published on the safety and effectiveness of acute burn care in low-income countries. A cohort study was therefore carried out to determine such outcomes.Methods: The study was conducted in a rural Tanzanian hospital in 2017-2018. All patients admitted with burns were eligible. Complications were scored during admission as an indication for safety. Survivors of severe burn injuries were evaluated for time of reepithelialization, graft take, disability (WHODAS2.0) and quality of life (EQ5D-3L) up to 3 months post-injury, as an indication of effectiveness.Results: Patients presented on average at 5 days after injury (SD 11, median 1, IQR 0-4). Three patients died at admission. The remaining 79 were included in the cohort. Their median age was 3 years (IQR 2-9, range 0.5-49), mean TBSA burned 12% (SD10%) and mortality rate 11.4%. No surgery-related mortality or life-threatening complications were observed. Skin grafting was performed on 29 patients at a delayed stage (median 23 days, IQR 15-47). Complications of skin grafts included partial (25% of procedures) and complete graft necrosis (8% of procedures). The mean time to reepithelialization was 52 (SD 42) days after admission. Disability and quality of life improved from admission to 3 months after injury (p<0.001, p<0.001, respectively).Conclusion: In this resource-limited setting patients presented after a delay and with multiple complications. The mortality during the first two weeks after admission was high. Surgery was found to be safe and effective. A significant improvement in disability and quality of life was observed.
DOCUMENT
AbstractOBJECTIVES:After hospitalization, many older adults need post-acute care, including rehabilitation or home care. However, post-acute care expenses can be as high as the costs for the initial hospitalization. Detailed information on monthly post-acute health care expenditures and the characteristics of patients that make up for a large share of these expenditures is scarce. We aimed to calculate costs in acutely hospitalized older patients and identify patient characteristics that are associated with high post-acute care costs.DESIGN:Prospective multicenter cohort study (between October 2015 and June 2017).SETTING AND PARTICIPANTS:401 acutely hospitalized older persons from internal medicine, cardiology, and geriatric wards.MEASUREMENTS:Our primary outcome was mean post-acute care costs within 90 days postdischarge. Post-acute care costs included costs for unplanned readmissions, home care, nursing home care, general practice, and rehabilitation care. Three costs categories were defined: low [0-50th percentile (p0-50)], moderate (p50-75), and high (p75-100). Multinomial logistic regression analyses were conducted to assess the associations between costs and frailty, functional impairment, health-related quality of life, cognitive impairment, and depressive symptoms.RESULTS:Costs were distributed unevenly in the population, with the top 10.0% (n = 40) accounting for 52.1% of total post-acute care costs. Mean post-acute care costs were €4035 [standard deviation (SD) 4346] or $4560 (SD 4911). Frailty [odds ratio (OR) 3.44, 95% confidence interval (CI) 1.78-6.63], functional impairment (OR 1.80, 95% CI 1.03-3.16), and poor health-related quality of life (OR 1.89, 95% CI 1.09-3.28) at admission were associated with classification in the high-cost group, compared with the low-cost group.CONCLUSIONS/IMPLICATIONS:Post-acute care costs are substantial in a small portion of hospitalized older adults. Frailty, functional impairment, and poor health-related quality of life are associated with higher post-acute care costs and may be used as an indicator of such costs in practice.
DOCUMENT
Background: The substitution of healthcare is a way to control rising healthcare costs. The Primary Care Plus (PC+) intervention of the Dutch ‘Blue Care’ pioneer site aims to achieve this feat by facilitating consultations with medical specialists in the primary care setting. One of the specialties involved is dermatology. This study explores referral decisions following dermatology care in PC+ and the influence of predictive patient and consultation characteristics on this decision. Methods: This retrospective study used clinical data of patients who received dermatology care in PC+ between January 2015 and March 2017. The referral decision following PC+, (i.e., referral back to the general practitioner (GP) or referral to outpatient hospital care) was the primary outcome. Stepwise logistic regression modelling was used to describe variations in the referral decisions following PC+, with patient age and gender, number of PC+ consultations, patient diagnosis and treatment specialist as the predicting factors. Results: A total of 2952 patients visited PC+ for dermatology care. Of those patients with a registered referral, 80.2% (N = 2254) were referred back to the GP, and 19.8% (N = 558) were referred to outpatient hospital care. In the multivariable model, only the treating specialist and patient’s diagnosis independently influenced the referral decisions following PC+. Conclusion: The aim of PC+ is to reduce the number of referrals to outpatient hospital care. According to the results, the treating specialist and patient diagnosis influence referral decisions. Therefore, the results of this study can be used to discuss and improve specialist and patient profiles for PC+ to further optimise the effectiveness of the initiative.
DOCUMENT
Veel ouderen ervaren tijdens en na ziekenhuisopname functieverlies. ‘Function Focused Care in Hospital’, ook wel bekend als bewegingsgerichte zorg, is een interventie gericht op het voorkomen en verminderen van functieverlies bij ouderen tijdens een ziekenhuisopname. Verpleegkundigen moedigen patiënten aan tot actieve betrokkenheid in de dagelijkse zorgmomenten.Doel Doel van dit project is de effectiviteit bepalen van Function Focused Care in Hospital op het fysiek functioneren van patiënten die opgenomen zijn in de Nederlandse ziekenhuizen. Resultaten Nederlandstalig scholingsprogramma en handboek van de Function Focused Care in Hospital-benadering voor de ziekenhuissetting; Een evaluatie van het proces en de uitkomsten van de Function Focused Care-benadering. Looptijd 01 november 2020 - 31 oktober 2025 Aanpak Er is een haalbaarheidsstudie uitgevoerd, die uitwees dat de interventie geschikt is voor de Nederlandse praktijk. Op de neurologische en geriatrische afdelingen van drie ziekenhuizen is Function Focused Care in Hospital in de dagelijkse zorg geïmplementeerd en geëvalueerd op effectiviteit. Over de interventie Function Focused Care (FFC) is een zorgbenadering waarin verpleegkundigen patiënten actief betrekken bij alle zorgmomenten om hun fysiek functioneren te optimaliseren. Eerder onderzoek heeft laten zien dat FFC een positief effect heeft op fysieke activiteit, mobiliteit en ADL bij ouderen in de wijk en de langdurige zorg. Ook laten studies in de acute zorg belovende resultaten zien van FFC op fysieke activiteit en mobiliteit bij ouderen opgenomen in het ziekenhuis. Voorbeelden van zorg volgens de FFC-benadering zijn met de patiënt naar de badkamer lopen in plaats van wassen op bed, of de maaltijd aan tafel nuttigen in plaats van zittend in bed eten. De essentie van FFC is het behouden of, indien mogelijk, verbeteren van het fysieke functioneren. Tijdens de hele ziekenhuisopname wordt de patiënt aangemoedigd meer tijd te laten besteden aan fysieke activiteit op een op de patiënt aangepast niveau. Co-financiering Het project wordt mede gefinancierd door ZonMW, projectnummer 520002003.
Hoe kunnen eerstelijns fysiotherapie-organisaties kwaliteit leveren én financieel gezond blijven? In dit project onderzoeken we welke factoren een rol spelen bij het streven naar zogenaamde ‘healthcare value’ voor fysiotherapie-organisaties.
Hart- en Vaatziekten zijn doodsoorzaak nummer 1, wereldwijd. Het is een aanzienlijk probleem. In de grote stad, in Nederland, en ook daarbuiten. Aan dit probleem is wel wat te doen, het is belangrijk om gezonde leefgewoonten te hebben, daar zit heel veel gezondheidswinst in. We weten hoe we gezond moeten leven: niet roken, een gezond gewicht hebben en voldoende lichaamsbeweging elke dag. Richtlijnen voor zorgprofessionals geven deze doelen aan, maar deze doelen worden, bijvoorbeeld door hartpatiënten, bij lange na niet gehaald. Richtlijnen in de zorg benadrukken ook het belang van het concept ‘personalised prevention’ en ’patient centered care’, om doelen te behalen, maar geven deze concepten tot op heden geen concrete, wetenschappelijk onderbouwde betekenis. Met het toenemende aantal beschikbare behandelingen voor leefstijlverandering, neem de complexiteit toe, niet alleen voor hulpverleners, maar ook voor patiënten. Consistentie in de behandeling van alle betrokken hulpverleners in alle fasen van de zorg en deze laten leiden door de voorkeur van de patiënt kan beter en lijkt noodzakelijk voor het volhouden van een leefstijlaanpassing. De keuze voor een behandeling laten leiden door de voorkeuren en waarden van de patiënt kan beter en is noodzakelijk voor het volhouden van leefstijlaanpassingen in het dagelijks leven. Er is schrijnend tekort aan kennis en hulpmiddelen om leefstijlverandering op patiëntniveau te realiseren, om de (hart)patiënt te bereiken. Mijn hypothese is dat de kans op het aannemen van een gezonde leefstijl groter is wanneer de voorkeur van de individuele patiënt meer leidend is in de afweging van behandelstrategieën. Voor toetsing van deze hypothese ontbreekt nog veel kennis, bijvoorbeeld over wat de behandelvoorkeuren van patiënten zijn, in hoeverre deze afwijken van de voorkeuren van de behandelende hulpverleners (medisch specialisten, huisarts, verpleegkundige, fysiotherapeut, diëtist, psycholoog) en op welke manier technologie de behandelvoorkeuren kan verhelderen.
