BACKGROUND: Acute kidney injury (AKI) often occurs in critically ill patients. AKI is associated with mortality and morbidity. Interventions focusing on the reduction of AKI are suggested by the Kidney Disease: Improving Global Outcomes guideline. We hypothesized that these educational interventions would improve outcome in patients admitted to the Intensive Care Unit (ICU).METHODS: This was a pragmatic single-centre prospective observational before-after study design in an ICU in a tertiary referral hospital. All consecutive patients admitted to the ICU irrespective their illness were included. A 'Save the Kidney' (STK) bundle was encouraged via an educational intervention targeting health care providers. The educational STK bundle consisted of optimizing the fluid balance (based on urine output, serum lactate levels and/or central venous oxygen saturation), discontinuation of diuretics, maintaining a mean arterial pressure of at least 65 mmHg with the potential use of vasopressors and critical evaluation of the indication and dose of nephrotoxic drugs. The primary outcome was the composite of mortality, renal replacement therapy (RRT), and progression of AKI. Secondary outcomes were the components of the composite outcome the severity of AKI, ICU length of stay and in-hospital mortality.MAIN RESULTS: The primary outcome occurred in 451 patients (33%) in the STK group versus 375 patients (29%) in the usual care group, relative risk (RR) 1.16, 95% confidence interval (CI) 1.03-1.3, p < 0.001. Secondary outcomes were, ICU mortality in 6.8% versus 5.6%, (RR 1.22, 95% CI 0.90-1.64, p = 0.068), RRT in 1.6% versus 3.6% (RR 0.46, 95% CI 0.28-0.76, p = 0.002), and AKI progression in 28% versus 24% (RR 1.18, 95% CI 1.04-1.35, p = 0.001).CONCLUSIONS: Providing education to uniformly apply an AKI care bundle, without measurement of the implementation in a non-selected ICU population, targeted at prevention of AKI progression was not beneficial.
BackgroundHyperbaric oxygen therapy (HBOT) is used to treat various wound types. However, the possible beneficial and harmful effects of HBOT for acute wounds are unclear.MethodsWe undertook a systematic review to evaluate the effectiveness of HBOT compared to other interventions on wound healing and adverse effects in patients with acute wounds. To detect all available randomized controlled trials (RCTs) we searched five relevant databases up to March 2010. Trial selection, quality assessment, data extraction, and data synthesis were conducted by two of the authors independently.ResultsWe included five trials, totaling 360 patients. These trials, with some methodologic flaws, included different kinds of wound and focused on different outcome parameters, which prohibited meta-analysis. A French trial (n = 36 patients) reported that significantly more crush wounds healed with HBOT than with sham HBOT [relative risk (RR) 1.70, 95% confidence interval (CI) 1.11–2.61]. Moreover, there were significantly fewer additional surgical procedures required with HBOT (RR 1.60, 95% CI 1.03–2.50), and there was significantly less tissue necrosis (RR 1.70, 95% CI 1.11–2.61). In one of two American trials (n = 141) burn wounds healed significantly quicker with HBOT (P < 0.005) than with routine burn care. A British trial (n = 48) compared HBOT with usual care. HBOT resulted in a significantly higher percentage of healthy graft area in split skin grafts (RR 3.50, 95% CI 1.35–9.11). In a Chinese trial (n = 145) HBOT did not significantly improve flap survival in patients with limb skin defects.ConclusionsHBOT, if readily available, appears effective for the management of acute, difficult to heal wounds.
BACKGROUND Seclusion is an intervention widely used in Dutch mental health care. The intervention can be effective in acute situations to avert (further) aggression or self-harm. However, seclusion is also a controversial intervention that may not have any positive effect with regard to symptom improvement. In general patients report negative effects after being secluded e.g. anxiety and having had a traumatic experience.The main reason for seclusion is not manageable aggressive behaviour of a patient. Earlier studies reported several risk factors that may contribute to seclusion, regarding patients’ characteristics, but also with regard to staff characteristics, working protocols and unit characteristics. Because of unequivocally results there is the need for a longitudinal prospective study to examine staff- and unit determinants in association with seclusion.AIMS The objective of this study is to determine which nursing staff and unit characteristics are associated with seclusion following aggression in hospitalized adult psychiatric patients. We hope to create a predictive model to estimate the risk of seclusion on an acute psychiatric ward.METHODS We will conduct a prospective observational study on a closed psychiatric ward of an academic hospital. Patients are aged 18 – 65 years and are admitted when their psychiatric condition leads to an immediate threat to the patient themselves or their surroundings.All nurses on the ward are all qualified nurses and registered in the Dutch registration of healthcare professionals. They are trained every six months in techniques of verbal de-escalation and safe physical restraint. For both nurses and the patients baseline characteristics are monitored. Every shift (day, evening, night) data are gathered on the patients, nurses and unit. Data are retrieved from the electronic patient chart, including information of the Brøset Violence Checklist. Furthermore, the exchange of information among nurses is measured using the Grid instrument. Data will be analysed using multilevel regression analysis. Data will be collected for a period of 2 years, which started January 2013.RESULTS The primary endpoint in our study is the incidence of seclusion. As a secondary endpoint, the duration of the seclusion is measured. These endpoints are measured using the Argus registration system and will be linked to predictors of seclusion, with special focus on the nursing staff- and unit determinants.
LINK
Veel ouderen ervaren tijdens en na ziekenhuisopname functieverlies. ‘Function Focused Care in Hospital’, ook wel bekend als bewegingsgerichte zorg, is een interventie gericht op het voorkomen en verminderen van functieverlies bij ouderen tijdens een ziekenhuisopname. Verpleegkundigen moedigen patiënten aan tot actieve betrokkenheid in de dagelijkse zorgmomenten.Doel Doel van dit project is de effectiviteit bepalen van Function Focused Care in Hospital op het fysiek functioneren van patiënten die opgenomen zijn in de Nederlandse ziekenhuizen. Resultaten Nederlandstalig scholingsprogramma en handboek van de Function Focused Care in Hospital-benadering voor de ziekenhuissetting; Een evaluatie van het proces en de uitkomsten van de Function Focused Care-benadering. Looptijd 01 november 2020 - 31 oktober 2025 Aanpak Er is een haalbaarheidsstudie uitgevoerd, die uitwees dat de interventie geschikt is voor de Nederlandse praktijk. Op de neurologische en geriatrische afdelingen van drie ziekenhuizen is Function Focused Care in Hospital in de dagelijkse zorg geïmplementeerd en geëvalueerd op effectiviteit. Over de interventie Function Focused Care (FFC) is een zorgbenadering waarin verpleegkundigen patiënten actief betrekken bij alle zorgmomenten om hun fysiek functioneren te optimaliseren. Eerder onderzoek heeft laten zien dat FFC een positief effect heeft op fysieke activiteit, mobiliteit en ADL bij ouderen in de wijk en de langdurige zorg. Ook laten studies in de acute zorg belovende resultaten zien van FFC op fysieke activiteit en mobiliteit bij ouderen opgenomen in het ziekenhuis. Voorbeelden van zorg volgens de FFC-benadering zijn met de patiënt naar de badkamer lopen in plaats van wassen op bed, of de maaltijd aan tafel nuttigen in plaats van zittend in bed eten. De essentie van FFC is het behouden of, indien mogelijk, verbeteren van het fysieke functioneren. Tijdens de hele ziekenhuisopname wordt de patiënt aangemoedigd meer tijd te laten besteden aan fysieke activiteit op een op de patiënt aangepast niveau. Co-financiering Het project wordt mede gefinancierd door ZonMW, projectnummer 520002003.
Hoe kunnen eerstelijns fysiotherapie-organisaties kwaliteit leveren én financieel gezond blijven? In dit project onderzoeken we welke factoren een rol spelen bij het streven naar zogenaamde ‘healthcare value’ voor fysiotherapie-organisaties.
Hart- en Vaatziekten zijn doodsoorzaak nummer 1, wereldwijd. Het is een aanzienlijk probleem. In de grote stad, in Nederland, en ook daarbuiten. Aan dit probleem is wel wat te doen, het is belangrijk om gezonde leefgewoonten te hebben, daar zit heel veel gezondheidswinst in. We weten hoe we gezond moeten leven: niet roken, een gezond gewicht hebben en voldoende lichaamsbeweging elke dag. Richtlijnen voor zorgprofessionals geven deze doelen aan, maar deze doelen worden, bijvoorbeeld door hartpatiënten, bij lange na niet gehaald. Richtlijnen in de zorg benadrukken ook het belang van het concept ‘personalised prevention’ en ’patient centered care’, om doelen te behalen, maar geven deze concepten tot op heden geen concrete, wetenschappelijk onderbouwde betekenis. Met het toenemende aantal beschikbare behandelingen voor leefstijlverandering, neem de complexiteit toe, niet alleen voor hulpverleners, maar ook voor patiënten. Consistentie in de behandeling van alle betrokken hulpverleners in alle fasen van de zorg en deze laten leiden door de voorkeur van de patiënt kan beter en lijkt noodzakelijk voor het volhouden van een leefstijlaanpassing. De keuze voor een behandeling laten leiden door de voorkeuren en waarden van de patiënt kan beter en is noodzakelijk voor het volhouden van leefstijlaanpassingen in het dagelijks leven. Er is schrijnend tekort aan kennis en hulpmiddelen om leefstijlverandering op patiëntniveau te realiseren, om de (hart)patiënt te bereiken. Mijn hypothese is dat de kans op het aannemen van een gezonde leefstijl groter is wanneer de voorkeur van de individuele patiënt meer leidend is in de afweging van behandelstrategieën. Voor toetsing van deze hypothese ontbreekt nog veel kennis, bijvoorbeeld over wat de behandelvoorkeuren van patiënten zijn, in hoeverre deze afwijken van de voorkeuren van de behandelende hulpverleners (medisch specialisten, huisarts, verpleegkundige, fysiotherapeut, diëtist, psycholoog) en op welke manier technologie de behandelvoorkeuren kan verhelderen.
