Species responding differently to climate change form ‘transient communities’, communities with constantly changing species composition due to colonization and extinction events. Our goal is to disentangle the mechanisms of response to climate change for terrestrial species in these transient communities and explore the consequences for biodiversity conservation. We review spatial escape and local adaptation of species dealing with climate change from evolutionary and ecological perspectives. From these we derive species vulnerability and management options to mitigate effects of climate change. From the perspective of transient communities, conservation management should scale up static single species approaches and focus on community dynamics and species interdependency, while considering species vulnerability and their importance for the community. Spatially explicit and frequent monitoring is vital for assessing the change in communities and distribution of species. We review management options such as: increasing connectivity and landscape resilience, assisted colonization, and species protection priority in the context of transient communities.
MULTIFILE
We address the explicit ecocentric roots of conservation science and the support of a growing number of conservationists for ecocentric natural value. Although ecosystem‐services arguments may play an important role in stemming the biodiversity crisis, a true transformation of humanity's relationship with nature ought to be based in part on ecocentric valuation. Conservation scientists have played a leading role in initiating this transformation, and they ought to continue to do so. https://doi.org/10.1111/cobi.13067 LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/helenkopnina/
MULTIFILE
As many in society work towards global sustainability, we live at a time when efforts to conserve biodiversity and geodiversity, and combat climate change, take place simultaneously with land grabs by large corporations, food insecurity, and human displacement through an ecological breakdown. Many of us seek to reconcile more-than-human nature and human nature and to balance intrinsic value and the current human expansion phase. These and other challenges will fundamentally alter the way people, depending on their worldview and ethics, relate to communities and the environment. While environmental problems cannot be seen as purely ecological because they always involve people, who bring to the environmental table their different assumptions about nature and culture, so are social problems connected to environmental constraints. Similarly, social problems are fundamentally connected to environmental constraints and ecological health. While nonhumans cannot bring anything to this negotiating table, the distinct perspective of this book is that there is a need to consider the role of nonhumans as equally important stakeholders – albeit without a voice. This book develops an argument that human-environmental relationships are set within ecological reality and ecological ethics. Rather than being mutually constitutive processes, humans have obligate dependence on nature, not vice versa. We argue that over-arching ecological ethics is necessary to underpin conservation in the long-term. This requires a holistic ‘justice’, where both social justice (for humans) and ecological justice (for nature) are entwined. However, given the escalating environmental crisis and major extinction event we face, and given that social justice has been dominant for centuries, we believe that in many cases ecojustice will need to be prioritized. This will depend on the situation, but we feel that under ecological ethics, holistic ethics cannot always allow social justice to dominate, hence there is an urgent need to prioritize ecojustice today. Accordingly, this book will deal with questions of both social and ecological justice, putting forth the idea that justice for both humans and nonhumans and their habitats can only be achieved simultaneously. This book will explore the following questions: What is the relationship between social and ecological justice? How might we integrate social and ecological justice? What are the major barriers to achieving this simultaneous justice? How can these barriers be overcome? What are the major debates in conservation relevant to this? doi: 10.1007/978-3-030-13905-6 LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/helenkopnina/
MULTIFILE
National forestry Commission (SBB) and National Park De Biesbosch. Subcontractor through NRITNational parks with large flows of visitors have to manage these flows carefully. Methods of data collection and analysis can be of help to support decision making. The case of the Biesbosch National Park is used to find innovative ways to figure flows of yachts, being the most important component of water traffic, and to create a model that allows the estimation of changes in yachting patterns resulting from policy measures. Recent policies oriented at building additional waterways, nature development areas and recreational concentrations in the park to manage the demands of recreation and nature conservation offer a good opportunity to apply this model. With a geographical information system (GIS), data obtained from aerial photographs and satellite images can be analyzed. The method of space syntax is used to determine and visualize characteristics of the network of leisure routes in the park and to evaluate impacts resulting from expected changes in the network that accompany the restructuring of waterways.
De koraalriffen van de Caribisch Nederlandse eilanden St. Eustatius en Saba zijn van groot ecologisch en economisch belang. Door een opeenstapeling van bedreigingen is de hoeveelheid driedimensionale structuur op het rif afgenomen en zijn herbivore sleutelsoorten verdwenen. Het rif wordt overwoekerd met algen, die nieuwe koraalaanwas bemoeilijken. Lokale natuurbeheerorganisaties STENAPA en SCF willen artificiële riffen inzetten, om het ecosysteem door middel van “Building with Nature” te herstellen. Artificiële riffen worden wereldwijd in toenemende mate gebruikt, maar de doeltreffendheid hangt in sterke mate af van hoe er rekening is gehouden met de lokale omstandigheden en doelstellingen. Als de riffen goed functioneren kunnen sleutelsoorten herstellen en kan koraal zich weer vestigen. De natuurbeheerorganisaties willen weten hoe artificiële riffen optimaal bij kunnen dragen aan het herstel van het koraalrif ecosysteem bij St. Eustatius en op de Saba bank. Van Hall Larenstein, STENAPA, SCF, IMARES, CNSI en Golden Rock Dive Centre werken samen in het AROSSTA (Artificial Reefs on Saba and Statia) project om deze vraag te beantwoorden. Hiervoor worden verschillende soorten artificiële riffen gebouwd van lokaal natuursteen en van veelgebruikte “reef balls”. De functionaliteit van de verschillende soorten artificiële riffen wordt bepaald door gedurende 1,5 jaar de vestiging van zee-egels, vissen en koraal te onderzoeken. Na afloop van dit project zal duidelijk zijn welk type artificieel rif het meest geschikt is voor beide onderzoeklocaties. Daarnaast is bekend wat het effect is van het gebruikte materiaal en het aanbrengen van extra schuilplaatsen op de functie van artificiële riffen. Tenslotte wordt inzicht gegeven in hoeverre artificiële riffen een bijdrage leveren aan het herstel van aangrenzende gebieden. Omdat het onderzoek uitgevoerd wordt op twee locaties, met contrasterende omstandigheden, zullen de resultaten van regionaal belang zijn om bestaande en toekomstige artificiële riffen optimaal te laten functioneren.
De Nederlands Caribische eilanden Saba en St. Eustatius hebben momenteel een unieke positie in de wereld. Met uitzondering van een aantal op zichzelf staande gevallen in 2020 zijn de eilanden Covid-19 vrij. Er zijn dan ook geen beperkingen, met uitzondering van strenge inreis- en quarantaineregels, die ervoor moeten zorgen dat dit zo blijft. Omdat VHL (penvoerder van het project) een onderzoeker op Saba heeft gedetacheerd en de partnerorganisaties ook gewoon open zijn, kan het Diadema project grotendeels uitgevoerd worden zoals gepland. Helaas heeft de natuurbeheerorganisatie Saba-Conservation-Foundation (SCF) financiële problemen. Een groot deel van hun inkomsten is afhankelijk van toerisme (elke duiker en iedereen die overnacht op het eiland betaald een nature fee) en die inkomensstroom is bijna geheel opgedroogd. Om die reden heeft de SCF minder boten in het water. Die boten worden ook gebruikt voor hun andere taken en het gebeurt regelmatig dat het niet mogelijk is om op het gewenste moment naar de onderzoekslocaties te gaan. Hierdoor hebben we experiment 2.3 (gepland voor eind 2020), waarvoor we 20 duiken per week moeten maken, niet kunnen uitvoeren. Experiment 2.4 en 4.1 zijn gepland voor 2021 en ook hier verwachten we problemen, omdat we niet altijd op het juiste moment een boot kunnen gebruiken. We mogen dus wel naar de onderzoekslocaties, maar kunnen dat soms niet, omdat er geen boot beschikbaar is. Dit was nooit voor zo’n lange periode gebeurt in de pre-covid situatie, vandaar dat er hier sprake is van onvoorziene omstandigheden veroorzaakt door Covid-19. We willen dat op twee manieren oplossen: Inzetten van camera set-ups die meerdere dagen onder water kunnen filmen, waardoor minder bezoeken (duiken) nodig zijn. Inhuren van een boot van de lokale duikschool, die graag willen assisteren, maar dat hier een vergoeding voor moeten hebben. Het voorliggende Diadema Impuls voorstel moet dit mogelijk maken.
