Kijkend naar de ontwikkelingen in de medische en farmaceutische zorg, concludeer ik dat het belang van innovaties niet altijd in overeenstemming is met de snelheid waarmee die innovaties hun plek krijgen in het standaardhandelingsarsenaal van zorgverleners. Veranderingen in de zorg gaan vaak langzaam en doorbraken worden slecht herkend. De vraag is hoe dit komt. Er blijken vele factoren van invloed op het mogelijke succes van een innovatie. Van groot belang is het inzicht dat innoveren meer is dan iets bedenken en dan maar aannemen dat het wel zal worden opgepikt door de (potentiële) doelgroep. Het aan de man brengen (‘dissemineren’) van de innovatie is mede bepalend voor een succesvolle implementatie. In de farmaceutische zorg is voor deze overbruggingsfunctie een belangrijke rol weggelegd voor de farmakundige. Mijn lectoraat, dat is gekoppeld aan de opleiding Farmakunde, zal zich bezighouden met het onderzoek naar het proces om farmaceutische innovaties te dissemineren. In deze openbare les licht ik de context en consequenties van dit onderzoeksthema nader toe. Ik begin met een uitleg van de farmakundige en diens toegevoegde waarde in het werkveld (hoofdstuk 1), en vervolg met een korte beschrijving van recente veranderingen binnen de zorg (hoofdstuk 2). In het begeleiden van die veranderingen ligt een belangrijke meerwaarde van de farmakundige, en de missie van dit lectoraat. Daarna (hoofdstuk 3) beschouwen we het innoveren in de (farmaceutische) gezondheidszorg in meer detail. Hoofdstuk 4 geeft diverse handvatten voor het kiezen van de juiste interventies om de afstand tussen de innovator en de toekomstige gebruiker te overbruggen en zodoende de toegang voor de gebruiker tot de innovatie te verbeteren. De keuze van de onderzoekslijnen van mijn lectoraat, zoals in hoofdstuk 5 beschreven, is daarvan afgeleid
BackgroundTackling challenges related to health, environmental sustainability and equity requires many sectors to work together. This “intersectoral co-operation” can pose a challenge on its own. Research commonly focuses on one field or is conducted within one region or country. The aim of this study was to investigate facilitators and barriers regarding intersectoral co-operative behaviour as experienced in twelve distinct case studies in ten European countries. The COM-B behavioural system was applied to investigate which capabilities, opportunities and motivational elements appear necessary for co-operative behaviour.MethodTwelve focus groups were conducted between October 2018 and March 2019, with a total of 76 participants (policymakers, case study coordinators, governmental institutes and/or non-governmental organisations representing citizens or citizens). Focus groups were organised locally and held in the native language using a common protocol and handbook. One central organisation coordinated the focus groups and analysed the results. Translated data were analysed using deductive thematic analysis, applying previous intersectoral co-operation frameworks and the COM-B behavioural system.ResultsAmongst the main facilitators experienced were having highly motivated partners who find common goals and see mutual benefits, with good personal relationships and trust (Motivation). In addition, having supportive environments that provide opportunities to co-operate in terms of support and resources facilitated co-operation (Opportunity), along with motivated co-operation partners who have long-term visions, create good external visibility and who have clear agreements and clarity on roles from early on (Capability). Barriers included not having necessary and/or structural resources or enough time, and negative attitudes from specific stakeholders.ConclusionsThis study on facilitators and barriers to intersectoral co-operation in ten European countries confirms findings of earlier studies. This study also demonstrates that the COM-B model can serve as a relatively simple tool to understand co-operative behaviour in terms of the capability, opportunity and motivation required amongst co-operation partners from different sectors. Results can support co-operators’ and policymakers’ understanding of necessary elements of intersectoral co-operation. It can help them in developing more successful intersectoral co-operation when dealing with challenges of health, environmental sustainability and equity.
