The Örebro Musculoskeletal Pain Questionnaire (ÖMPQ) has good psychometric properties to predict return to work in patients with acute low back pain. Although it is used in patients with chronic back pain and nonworkers, there is no evidence on the factor structure of the ÖMPQ in these populations. This is deemed an important prerequisite for future prediction studies. This study aimed to analyze the factor structure of the ÖMPQ in working and nonworking patients with chronic back pain.
Introduction: Musculoskeletal pain (MSP) is a burden to patients and to society. In addition to well-known prognostic factors, illness perceptions (IPs) may be associated with pain intensity and physical functioning in MSP but their role is not fully understood. Our research focused on these questions: 1) Do IPs differ between patients with acute, sub-acute and persistent MSP 2) Are IPs, in addition to well-known prognostic factors, associated with pain intensity and with limitations in physical functioning? Methods: Eligible MSP patients from 29 physical therapy practices were invited to participate in a cross-sectional study. IPs were measured with the Brief IPQ-DLV. We compared IPs between patients with acute, sub-acute and persistent MSP (1-way ANOVA with Tukey post-hoc tests). Secondly, associations between IPs with pain intensity and physical functioning were assessed (multiple linear regression). Results: With 658 participants, most IP dimensions showed small differences between acute, sub-acute or persistent pain. For pain intensity, the IP dimensions Consequences, Identity and Comprehensibility explained an additional 13.3% of the variance. For physical functioning, the dimensions Consequences, Treatment Control, Identity and Concern explained an additional 26.5% of the variance. Discussion/conclusion: Most IP dimensions showed small differences between acute, sub-acute or persistent pain. In addition to some well-known prognostic variables, higher scores on some IP dimensions are associated with higher pain intensity and more limitations in physical functioning in patients with MSP. Longitudinal studies are needed to explore the longitudinal associations.
Objective: To explore predictors of dropout of patients with chronic musculoskeletal pain from an interdisciplinary chronic pain management programme, and to develop and validate a multivariable prediction model, based on the Extended Common- Sense Model of Self-Regulation (E-CSM). Methods: In this prospective cohort study consecutive patients with chronic pain were recruited and followed up (July 2013 to May 2015). Possible associations between predictors and dropout were explored by univariate logistic regression analyses. Subsequently, multiple logistic regression analyses were executed to determine the model that best predicted dropout. Results: Of 188 patients who initiated treatment, 35 (19%) were classified as dropouts. The mean age of the dropout group was 47.9 years (standard deviation 9.9). Based on the univariate logistic regression analyses 7 predictors of the 18 potential predictors for dropout were eligible for entry into the multiple logistic regression analyses. Finally, only pain catastrophizing was identified as a significant predictor. Conclusion: Patients with chronic pain who catastrophize were more prone to dropout from this chronic pain management programme. However, due to the exploratory nature of this study no firm conclusions can be drawn about the predictive value of the E-CSM of Self-Regulation for dropout.
Low back pain is the leading cause of disability worldwide and a significant contributor to work incapacity. Although effective therapeutic options are scarce, exercises supervised by a physiotherapist have shown to be effective. However, the effects found in research studies tend to be small, likely due to the heterogeneous nature of patients' complaints and movement limitations. Personalized treatment is necessary as a 'one-size-fits-all' approach is not sufficient. High-tech solutions consisting of motions sensors supported by artificial intelligence will facilitate physiotherapists to achieve this goal. To date, physiotherapists use questionnaires and physical examinations, which provide subjective results and therefore limited support for treatment decisions. Objective measurement data obtained by motion sensors can help to determine abnormal movement patterns. This information may be crucial in evaluating the prognosis and designing the physiotherapy treatment plan. The proposed study is a small cohort study (n=30) that involves low back pain patients visiting a physiotherapist and performing simple movement tasks such as walking and repeated forward bending. The movements will be recorded using sensors that estimate orientation from accelerations, angular velocities and magnetometer data. Participants complete questionnaires about their pain and functioning before and after treatment. Artificial analysis techniques will be used to link the sensor and questionnaire data to identify clinically relevant subgroups based on movement patterns, and to determine if there are differences in prognosis between these subgroups that serve as a starting point of personalized treatments. This pilot study aims to investigate the potential benefits of using motion sensors to personalize the treatment of low back pain. It serves as a foundation for future research into the use of motion sensors in the treatment of low back pain and other musculoskeletal or neurological movement disorders.
De zorg voor de 1.6 miljoen mensen met chronische musculoskeletale pijn in Nederland kan en moet beter. Hoewel fysio- en oefentherapeuten een belangrijke rol hebben in het herstel van mensen met chronische musculoskeletale pijn is de biomedische aanpak die veelal wordt gekozen niet in lijn met de nieuwste wetenschappelijke inzichten en praktijkrichtlijnen. Veel eerstelijns zorgverleners voelen zich op dit moment incompetent bij het integreren van biopsychosociale factoren in diagnostiek en behandeling bij deze patiëntengroep. Daarom is de vraag uit de beroepspraktijk: Hoe kunnen fysio- en oefentherapeuten in de eerste lijn beter in staat worden gesteld om mensen te herkennen die beperkt zijn door chronische pijn, een inschatting te maken van de complexiteit van de klachten, en te behandelen vanuit een biopsychosociale visie? Het project is opgedeeld in drie fasen. Al eerste zullen bestaande eerstelijns biopsychosociale Beweegzorg interventies in kaart worden gebracht met behulp een scoping review. Het doel hiervan is om kennishiaten te identificeren, maar ook om een set van kennis en vaardigheden op te stellen die essentieel is voor een effectieve behandeling. De tweede fase zal bestaan uit het ontwikkelen van een compleet scholingsprogramma, inclusief ondersteunende materialen zoals richtlijnen, vragenlijsten, oefeningen en intervisie-structuren. Dit totaalpakket stelt fysiotherapeuten in staat om een state-of-the-art biopsychosociale interventie vorm te geven die aansluit op de specifieke hulpvraag en de persoonlijke context patiënten. In de derde fase zal deze aanpak worden getest in een feasibility studie, met als doel om inzicht te krijgen in de haalbaarheid van het scholingsprogramma en de biopsychosociaal georiënteerde interventies. Met behulp van dit project zal er een beweging worden gemaakt in de richting van eerstelijns Beweegzorg op maat, die inhoudelijk aansluit op de tweede- en derdelijns behandelprincipes. Daarnaast is het de ambitie van dit consortium om de inzichten uit dit project breed te verspreiden over aankomende en huidige zorgprofessionals.
Aanleiding Hoe effectief zijn de chronische pijnprogramma's, vooral op de lage termijn? Die vraag leeft bij een aantal revalidatiecentra in Nederland. De revalidatiecentra behandelen patiënten met chronische musculoskeletale pijn. Veel van de patiënten hebben of krijgen te maken met persoonlijk en maatschappelijk disfunctioneren. Programma's zijn met name gericht op het beïnvloeden en veranderen van het gedrag van patiënten, zodat ze in hun dagelijks leven beter met de pijn om kunnen gaan. Zelfmanagement speelt daarbij een belangrijke rol. Echter, patiënten met chronische pijnklachten zijn lang niet altijd trouw aan hun therapie en gaan ook niet altijd goed om met een terugval. Hulpverleners in chronische-pijnbehandelteams van revalidatiecentra en ziekenhuizen constateren dat een deel van hun patiënten zelfmanagement niet volledig kunnen bestendigen in het dagelijks leven. Doelstellingen Vanuit de beroepspraktijk is de volgende vraag geformuleerd: wat is het langetermijneffect van een chronische-pijnprogramma en zijn er strategieën te ontwikkelen om een eventuele terugval te voorkomen? Deze vraag is leidend in het RAAK-project SOLACE. Het start met een onderzoek naar het langetermijneffect van een revalidatieprogramma en meet de terugval van patiënten die een programma hebben gevolgd. Daarna worden strategieën ontwikkeld die gericht zijn op gedragsbehoud. Professionals, onderzoekers, studenten en docenten werken hierbij nauw samen. Om de effectiviteit van de strategieën in de praktijk te testen, wordt een pilot uitgevoerd. Boogde resultaten Het SOLACE-project verbindt het onderwijs- en onderzoeksveld met de beroepspraktijk door het samen ontwikkelen van strategieën die het vermogen tot zelfmanagement van patiënten met chronische pijn vergroten. Verspreiding van de opgedane kennis en ervaring vindt plaats via de verschillende projectpartners en hun netwerken. Denk aan intercollegiaal overleg, stages en fysiotherapeutische en pijngenootschappen. Daarnaast zullen de resultaten geïmplementeerd worden in het onderwijs van het Instituut voor Bewegingsstudies van de Hogeschool Utrecht.
