Aan patiënten opgenomen in de forensische zorg zit een steekje los. Maar volgens de publieke opinie ook aan de professionals, en in de processen hapert ook het een en ander. In haar oratie ging Vivienne de Vogel in op deze losse steekjes en hoe deze te herstellen zijn. Ze benadrukt daarbij het belang van onderzoek vanuit drie perspectieven: patiënten, professionals en processen. ‘Een geïntegreerd perspectief is nodig om de kwaliteit van de forensische zorg verder te verbeteren.’
Continuïteit van zorg in de forensische keten heeft al geruime tijd de aandacht. Ondanks vele initiatieven blijven er toch knelpunten bestaan. Voor cliënten is gebrek aan continuïteit niet alleen vervelend, maar kan ook tot vertraging in het zorgtraject of nieuwe delicten leiden. In dit artikel beschrijven we de ervaringen van cliënten met aspecten van (dis)continuïteit in forensische zorg die uit ons onderzoek naar continuïteit van zorg, vanuit het perspectief van professionals en cliënten, naar voren kwamen. Ook geven we door hen aangedragen oplossingsrichtingen.
Continuïteit van zorg in de forensische keten heeft al geruime tijd de aandacht. Ondanks vele initiatieven blijven er toch knelpunten bestaan. Voor cliënten is gebrek aan continuïteit niet alleen vervelend, maar kan ook tot vertraging in het zorgtraject of nieuwe delicten leiden. In dit artikel beschrijven we de ervaringen van cliënten met aspecten van (dis)continuïteit in forensische zorg die uit ons onderzoek naar continuïteit van zorg, vanuit het perspectief van professionals en cliënten, naar voren kwamen. Ook geven we door hen aangedragen oplossingsrichtingen.
Van patiënten en burgers wordt in toenemende mate verwacht dat zij zelf regie gaan of blijven voeren. De vraag hoe patiënten in de geriatrische revalidatie en inwoners van een gemeente met de toenemende verwachting van zelfregie kunnen (blijven) participeren in dagelijkse activiteiten, is een uitdaging voor zorg- en welzijnsprofessionals. Deze begeleiding is tot nu toe vaak weinig persoonsgericht en wordt nog weinig methodisch ingezet door professionals. Dit roept de vraag op hoe het voeren van zoveel mogelijk zelfregie ontwikkeld of behouden kan worden tijdens professionele begeleiding. Dit postdocproject is verbonden aan het lectoraat Neurorevalidatie en Innovatie van de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen. Het beoogt de professionele begeleiding van zelfregie in dagelijkse activiteiten van patiënten en burgers te onderzoeken en ontwikkelen in drie contexten: tijdens de ontslagfase van klinische revalidatie naar huis voor patiënten met niet aangeboren hersenletsel (NAH); thuiswonende inwoners van een gemeente die voorzieningen aanvragen; langdurig thuiswonende NAH-patiënten met de wens meer dagelijkse activiteiten te kunnen ondernemen. Tijdens het postdocproject worden in deze contexten werkplaatsen opgezet om met de praktijk producten te ontwikkelen. De onderzoeksvraag is: Hoe kunnen patiënten/burgers worden begeleid om de participatie in dagelijkse activiteiten te optimaliseren waarbij de zelfregie zoveel mogelijk bij de patiënt/burger ligt? Diverse onderzoeksmethoden worden ingezet om deze onderzoeksvraag te onderzoeken in de werkplaatsen. Patiënten, burgers en professionals in een revalidatiesetting, een gemeente en een wijkcentrum worden bevraagd op de wensen, mogelijkheden en belemmeringen m.b.t. zelfregie in de dagelijkse activiteiten. Uiteindelijk zal op basis van deze inzichten samen met professionals, patiënten en burgers een manier van begeleiding worden ontwikkeld, waarbij de patiënt of burger zoveel mogelijk zelfregie in dagelijkse activiteiten ontwikkelt of behoudt. De inzichten en ontwikkelde producten komen beschikbaar voor alle betrokkenen in de driehoek onderwijs-onderzoek-beroepspraktijk. Tevens dragen de postdocactiviteiten bij aan de ontwikkeling van de onderzoekslijn ‘Zelfregie in dagelijkse activiteiten’.