Research question: The current study investigates the income elasticities and socio-economic determinants of direct and indirect sports expenditure categories by means of a log normal hurdle regression. Research methods: The data stem from a representative sample of 3005 Flemish families with school-aged children, gathered through a sports-specific survey. A log normal hurdle regression was used to calculate the determining factors and expenditure elasticities of expenditure on sports participation. Results and findings: The results indicate that income, education and the age of the youngest child are positively related to almost all sports expenditure categories, while the number of family members and degree of urbanisation are significant for only a number of the expenditure categories. The elasticity value of the direct sports expenses is smaller than is the case for indirect sports expenditure. Between the expenditure categories large differences exist, as relatively large elasticities are found for sports holidays, transport and sports food and drinks, as opposed to low values of sports events, sports club membership, entrance fees for sports infrastructure, sports camps, clothing, footwear and equipment. Implications: The fact that income significantly influences all expenditure categories demonstrates that further policy intervention is required to make sports consumption more accessible to lower income groups. Sports enterprises and policymakers need to be aware that negative income shifts have a more profound impact on the indirect expenditure categories, and that certain sports activities (e.g. participation events) are relatively more favoured by low-income groups than is the case for sports club membership
LINK
ObjectivesTo assess if nutritional interventions informed by indirect calorimetry (IC), compared to predictive equations, show greater improvements in achieving weight goals, muscle mass, strength, physical and functional performance.DesignQuasi-experimental study.Setting and ParticipantsGeriatric rehabilitation inpatients referred to dietitian.Intervention and MeasurementsPatients were allocated based on admission ward to either the IC or equation (EQ) group. Measured resting metabolic rate (RMR) by IC was communicated to the treating dietitian for the IC group but concealed for the EQ group. Achieving weight goals was determined by comparing individualised weight goals with weight changes from inclusion to discharge (weight gain/loss: >2% change, maintenance: ≤2%). Muscle mass, strength, physical and functional performance were assessed at admission and discharge. Food intake was assessed twice over three-days at inclusion and before discharge using plate waste observation.ResultsFifty-three patients were included (IC n=22; EQ n=31; age: 84.3±8.4 years). The measured RMR was lower than the estimated RMR within both groups [mean difference IC −282 (95%CI −490;−203), EQ −273 (−381;−42) kcal/day)] and comparable between-groups (median IC 1271 [interquartile range 1111;1446] versus EQ 1302 [1135;1397] kcal/day, p=0.800). Energy targets in the IC group were lower than the EQ group [mean difference −317 (95%CI −479;−155) kcal/day]. There were no between-group differences in energy intake, achieving weight goals, changes in muscle mass, strength, physical and functional performance.ConclusionsIn geriatric rehabilitation inpatients, nutritional interventions informed by IC compared to predictive equations showed no greater improvement in achieving weight goals, muscle mass, strength, physical and functional performance. IC facilitates more accurate determination of energy targets in this population. However, evidence for the potential benefits of its use in nutrition interventions was limited by a lack of agreement between patients’ energy intake and energy targets.
MULTIFILE
Toenemende prevalentie van overgewicht en obesitas onder jeugd wordt, in ieder geval ten dele, veroorzaakt door te weinig fysieke activiteit. Omdat ieder kind een groot deel van zijn of haar jeugdige leven op school doorbrengt kunnen scholen een centrale rol spelen in het tegengaan van deze bewegingsarmoede. Het meest voor de hand liggende schoolvak lijkt hierbij de lichamelijke opvoeding1 (LO) te zijn. De belangrijkste doelstelling van het schoolvak LO is immers om leerlingen dusdanig te motiveren en enthousiast te maken voor sport en bewegen zodat dit uiteindelijk resulteert in een actieve leefstijl, zowel buiten school als in het verdere leven. Daarnaast is LO tevens het enige verplichte schoolvak waar fysieke activiteit een centrale plek inneemt; de les zelf is in potentie ook een structurele bron van fysieke activiteit. Globaal gezien kan LO dus op een indirecte en een directe manier bijdragen aan de fysieke activiteit van leerlingen, een tweedeling die werd geïntroduceerd in hoofdstuk 1. Waar echter tot op heden onduidelijkheid over bestaat, zeker wat betreft de Nederlandse situatie, is hoe groot de bijdrage van de LO aan dagelijkse fysieke activiteit feitelijk is. De vraag die daarom centraal staat in dit proefschrift is in hoeverre het vak LO, zoals dat op dit moment gegeven wordt op basis- en voortgezet onderwijs, een bijdrage levert aan de fysieke activiteit van kinderen en adolescenten, zowel direct (de les als bron van fysieke activiteit), als indirect (motivatie voor een actieve leefstijl). Voor de beantwoording van deze vraag zijn een aantal studies uitgevoerd. Allereerst is in hoofdstuk 2 door middel van een literatuurstudie onderzocht in hoeverre interventies met een LO-component effectief zijn in het stimuleren van fysieke activiteit. Hieruit blijkt dat er alleen overtuigend bewijs bestaat voor een directe bijdrage van de les LO aan de fysieke activiteit van kinderen en adolescenten. Oftewel, in de les LO zelf wordt er matig-tot-intensief bewogen. De effecten van interventies met een LO component op de fysieke activiteit buiten school of in het latere leven zijn minder overtuigend of zelfs afwezig. In hoofdstuk 3 wordt een cross-sectionele studie beschreven waarin middels het combineren van gegevens vanuit een hartslag-versnellingsmeter met de gegevens uit een activiteitendagboek voor het eerst inzicht verkregen wordt in de daadwerkelijke bijdrage van een reguliere les LO (naast andere fysieke activiteiten zoals fietsen) aan de totale dagelijkse fysieke activiteit van middelbare scholieren. De resultaten wijzen uit dat 17% van de totale hoeveelheid beweging onder schooltijd zijn oorsprong vindt in de lessen LO en dat op dagen dat een leerling een les LO heeft, deze les verantwoordelijk is voor ongeveer 30% van de totale fysieke activiteit op die dag. Opvallend is daarnaast dat 15% van de totale fysieke activiteit op een weekdag zijn oorsprong vindt in het actief transport naar school, voornamelijk fietsen. Hoofdstuk 4 beschrijft een studie waarin de focus ligt op de intensiteit van lessen LO in het voortgezet onderwijs (VO) en het basisonderwijs (BO). Tevens is gekeken naar factoren die de intensiteit van een les beïnvloeden. De resultaten wijzen uit dat 47% en 40% van een les LO op respectievelijk het VO en het BO voldoet aan de intensiteit van bewegen zoals omschreven in de Nederlandse Norm voor Gezond Bewegen (matig-tot-intensief fysiek actief). Dit komt overeen met ongeveer een derde van de dagelijks aanbevolen hoeveelheid beweging voor deze doelgroep. Opvallend is dat op het VO jongens significant actiever zijn tijdens de lessen LO dan meisjes. Dit verschil blijkt zijn oorsprong te hebben in lessen waarin competitieve spelvormen (basketbal, voetbal etc.) centraal staan. Mogelijkerwijs verhindert de dominantie van jongens tijdens spelvormen dat meisjes in een les even actief kunnen zijn als jongens. Dit is een serieuze beperking van de mate waarin een les LO kan bijdragen aan het totale beweeggedrag van meisjes, gezien het feit dat ongeveer 60% van het Nederlandse LO curriculum uit (veelal competitieve) spelvormen bestaat.
DOCUMENT
Along with the rapidly growing number of disabled people participating in competitive sports, there is an increased need for (para)medical support in disability sports. Disabled athletes experience differences in body composition, metabolism, training load and habitual activity patterns compared with non-disabled athletes. Moreover, it has been suggested that the well-recognized athlete triad, and low energy availability and low bone mineral density in particular, is even a greater challenge in disabled athletes. Therefore, it is not surprising that sport nutritionists of disabled athletes have expressed an urgency for increased knowledge and insights on the nutritional demands of this group. This project aims to investigate energy expenditure, dietary intake, body composition and bone health of disabled athletes, ultimately leading to nutritional guidelines that promote health and optimal sports performance for this unique population. For this purpose, we will conduct a series of studies and implementation activities that are inter-related and build on the latest insights from sports practice, technology and science. Our international consortium is highly qualified to achieve this goal. It consists of knowledge institutes including world-leading experts in sport and nutrition research, complemented with practical insights from nutritionists working with disabled athletes and the involvement of athletes and teams through the Dutch and Norwegian Olympic committees. The international collaboration, which is a clear strength of this project, is not only focused on research, but also on the optimization of professional practice and educational activities. In this regard, the outcomes of this project will be directly available for practical use by the (para)medical staff working with disabled athletes, and will be extensively communicated to sport teams to ensure that the new insights are directly embedded into daily practice. The project outcomes will also be incorporated in educational activities for dietetics and sport and exercise students, thereby increasing knowledge of future practitioners.
