Purpose: This field study analyses the quality of the actual thermal comfort and indoor air quality in Dutch office buildings. A linear regression analysis was used to determine how much these variables and demographic variables influenced the perceived thermal comfort of office workers.Approach: Data were collected on-spot at two Dutch office buildings (n=182) during the winter of 2015 and showed that the indoor air in these offices is of good quality and did not affect the perceived thermal comfort significantly. The indoor temperature was the most important variable that influenced the perceived thermal comfort. Indoor temperatures ranged in this study from 18 till 24oC and were therefore at the edge of acceptable European and Dutch standards NPR-CR 1752 (1999), NEN-EN 15251(2007) and NEN-EN-ISO 7730 (2007).Findings: Office workers which experienced a indoor temperature of 20oC graded this temperature the highest (6.7 on a scale from 1-10). At 20oC the percentage of workers that was dissatisfied was the lowest (30%). This study also showed that female workers were more likely to have the sensation that is was too cold than male workers. European and Dutch standards prescribe that an indoor temperature between 21 and 23oC should be the most ideal temperature during wintertime. This study indicates that an indoor temperature higher than 22oC might be too warm for office workers in The Netherlands during wintertime and that application might influence office workers’ satisfaction negatively.
Thermal comfort -the state of mind, which expresses satisfaction with the thermal environment- is an important aspect of the building design process as modern man spends most of the day indoors. This paper reviews the developments in indoor thermal comfort research and practice since the second half of the 1990s, and groups these developments around two main themes; (i) thermal comfort models and standards, and (ii) advances in computerization. Within the first theme, the PMV-model (Predicted Mean Vote), created by Fanger in the late 1960s is discussed in the light of the emergence of models of adaptive thermal comfort. The adaptive models are based on adaptive opportunities of occupants and are related to options of personal control of the indoor climate and psychology and performance. Both models have been considered in the latest round of thermal comfort standard revisions. The second theme focuses on the ever increasing role played by computerization in thermal comfort research and practice, including sophisticated multi-segmental modeling and building performance simulation, transient thermal conditions and interactions, thermal manikins.
Cities are confronted with more frequent heatwaves of increasing intensity discouraging people from using urban open spaces that are part of their daily lives. Climate proofing cities is an incremental process that should begin where it is needed using the most cost-efficient solutions to mitigate heat stress. However, for this to be achieved the factors that influence the thermal comfort of users, such as the layout of local spaces, their function and the way people use them needs to be identified first. There is currently little evidence available on the effectiveness of heat stress interventions in different types of urban space.The Cool Towns Heat Stress Measurement Protocol provides basic guidance to enable a full Thermal Comfort Assessment (TCA) to be conducted at street-level. Those involved in implementing climate adaptation strategies in urban areas, such as in redevelopments will find practical support to identify places where heat stress may be an issue and suggestions for effective mitigation measures. For others, such as project developers, and spatial designers such as landscape architects and urban planners it provides practical instructions on how to evaluate and provide evidence-based justification for the selection of different cooling interventions for example trees, water features, and shade sails, for climate proofing urban areas.
MULTIFILE
In het project “ADVICE: Advanced Driver Vehicle Interface in a Complex Environment” zijn belangrijke onderzoeksresultaten geboekt op het gebied van het schatten van de toestand en werklast van een voertuigbestuurder om hiermee systemen die informatie geven aan de bestuurder adaptief te maken om zo de veiligheid te verhogen. Een voorbeeld is om minder belangrijke informatie van een navigatiesysteem te onderdrukken, zolang de bestuurder een hoge werklast ervaart voor het autorijden en/of belangrijke informatie juist duidelijker weer te geven. Dit leidt tot een real-time werklast schatter die geografische informatie meeneemt, geavaleerd in zowel een rijsimulator als op de weg. In de ontwikkeling naar automatisch rijden is de veranderende rol van de bestuurder een belangrijk (veiligheids) onderwerp, welke sterk gerelateerd is aan de werklast van de bestuurder. Indien rijtaken meer geautomatiseerd worden, wijzigt de rol van actieve bestuurder meer naar supervisie van de rijtaken, maar tevens met de eis om snel en gericht in te grijpen indien de situatie dit vereist. Zowel deze supervisie als interventietaak zijn geen eenvoudige taken met onderling een sterk verschillende werklast (respectievelijk lage en (zeer) hoge werklast). Of een goede combinatie inclusief snelle overgangen tussen deze twee hoofdtaken veilig mogelijk is voor een bestuurder en hoe dit dan het beste ondersteund kan worden, is een belangrijk onderwerp van huidig onderzoek. De ontwikkeling naar autonoom rijden verandert niet alleen de rol van de bestuurder, maar zal ook de eisen aan het rijgedrag van het voertuig beïnvloeden, de voertuigdynamica. Voor de actieve bestuurder kunnen snelle voertuigreacties op bestuurdersinput belangrijk zijn, zeker voor een ‘sportief’ rijdende bestuurder. Indien dit voertuig ook automatische rijtaken moet uitvoeren, kan juist een meer gelijkmatig rijgedrag gewenst zijn, zodat de bestuurder ook andere taken kan uitvoeren. Dit stelt eisen aan vertaling van (automatische) input naar voertuigreactie en aan de voertuigdynamica. Mogelijk wil zelfs een sportieve bestuurder een meer comfortabel voertuiggedrag tijdens automatisch rijden. Eveneens voor deze twee voertuigtoestanden, menselijke of automatische besturing, moet gezocht worden naar een goede combinatie inclusief (veilige) overgangen tussen deze twee toestanden. Hierbij speelt de werklast en toestand van de bestuurder een doorslaggevende rol. In de geschetste ontwikkelingen in automatisch rijden kunnen de onderzoeksresultaten van ADVICE een goede ondersteuning bieden. Veel van deze ontwikkelingen worstelen met het schatten van de werklast van de bestuurder als cruciaal (veiligheids) aspect van automatisch rijden. De ADVICE resultaten zijn echter gepresenteerd voor beperkt publiek en gepubliceerd op conferenties, waarvan de artikelen veelal slechts tegen betaling toegankelijk zijn. Daarnaast zijn dergelijke artikelen gelimiteerd in aantal pagina’s waardoor de over te dragen informatie beperkt is. Om een betere doorwerking van ADVICE aan ‘iedereen’ te realiseren en tevens de mogelijkheden hiervan in de toekomst van automatisch rijden te plaatsen, willen wij top-up gebruiken om hierover een artikel te schrijven en dit in een peer-reviewed Open Access tijdschrift online toegankelijk te maken. Hierdoor wordt de informatie voor iedereen, gratis toegankelijk (open access), is de inhoud uitgebreider aan te geven (tijdschriftartikel) en is de inhoud en kwaliteit goed en relevant voor het vakgebied (peer-reviewed).
A feeling of worry, anxiety, loneliness and anticipation are commonplace in both medical and non-medical arenas such as elderly care. An innovative solution such as the ‘simple and effective’ comfyhand would offer better patient care and improved care efficiency with a high chance of long-term, economic efficiency. ComfyHand is a start-up in the healthcare sector that aims to develop sustainable products to improve patient wellbeing in healthcare settings. It does this by emulating the experience of holding a hand which gives the person comfort and support in moments where real human contact is not possible. Right now the comfyhand is in the development phase, working on several prototypes for test trials in elderly care and hospitals. In this project we want to explore the use of 3D printing for producing a comfyhand. Desired properties for the prototype include optimal heat transfer, softness, regulation of sweat, durability and sustainability. The goal of this study is to develop a prototype to test in a trial with patients within Envida, a care centre. The trial itself is out of scope of this project. This proposal focuses on researching the material of choice and the processability. Building on knowledge gained in a previous Kiem GoChem project and a Use Case (Shape3Dup) of a currently running Raak MKB project (Enlighten) on 3D printing of breast prostheses, several materials, designs and printing parameters will be tested.
-Chatbots are being used at an increasing rate, for instance, for simple Q&A conversations, flight reservations, online shopping and news aggregation. However, users expect to be served as effective and reliable as they were with human-based systems and are unforgiving once the system fails to understand them, engage them or show them human empathy. This problem is more prominent when the technology is used in domains such as health care, where empathy and the ability to give emotional support are most essential during interaction with the person. Empathy, however, is a unique human skill, and conversational agents such as chatbots cannot yet express empathy in nuanced ways to account for its complex nature and quality. This project focuses on designing emotionally supportive conversational agents within the mental health domain. We take a user-centered co-creation approach to focus on the mental health problems of sexual assault victims. This group is chosen specifically, because of the high rate of the sexual assault incidents and its lifetime destructive effects on the victim and the fact that although early intervention and treatment is necessary to prevent future mental health problems, these incidents largely go unreported due to the stigma attached to sexual assault. On the other hand, research shows that people feel more comfortable talking to chatbots about intimate topics since they feel no fear of judgment. We think an emotionally supportive and empathic chatbot specifically designed to encourage self-disclosure among sexual assault victims could help those who remain silent in fear of negative evaluation and empower them to process their experience better and take the necessary steps towards treatment early on.
