Health professionals’ attitudes to substance abusers have been reported as suboptimal with potential adverse consequences for the quality of health care provided. Less is known about professionals working with addicted clients in mandated contexts. The aim of this study is to gain insight into forensic social professionals’ attitudes to substance use and examine differences between subgroups of professionals. An online survey including the Brief Substance Abuse Attitude Scale was completed by 314 Dutch forensic social professionals. Overall, forensic social professionals’ attitudes to substance use and treatability were positive, but there were differences regarding needed treatment interventions and ways of controlling substance use. Professionals who work within specialist addiction services had less moralistic and stereotypical attitudes. Professionals who have personal experiences with addiction reported to be more tolerant, but at the same time more convinced of strict control of substances use of their clients
Background: To facilitate adherence to adaptive pain management behaviors after interdisciplinary multimodal pain treatment, we developed a mobile health app (AGRIPPA app) that contains two behavior regulation strategies. Objective: The aims of this project are (1) to test the effectiveness of the AGRIPPA app on pain disability; (2) to determine the cost-effectiveness; and (3) to explore the levels of engagement and usability of app users. Methods: We will perform a multicenter randomized controlled trial with two parallel groups. Within the 12-month inclusion period, we plan to recruit 158 adult patients with chronic pain during the initial stage of their interdisciplinary treatment program in one of the 6 participating centers. Participants will be randomly assigned to the standard treatment condition or to the enhanced treatment condition in which they will receive the AGRIPPA app. Patients will be monitored from the start of the treatment program until 12 months posttreatment. In our primary analysis, we will evaluate the difference over time of pain-related disability between the two conditions. Other outcome measures will include health-related quality of life, illness perceptions, pain self-efficacy, app system usage data, productivity loss, and health care expenses. Results: The study was approved by the local Medical Research Ethics Committee in October 2019. As of March 20, 2020, we have recruited 88 patients. Conclusions: This study will be the first step in systematically evaluating the effectiveness and efficiency of the AGRIPPA app. After 3 years of development and feasibility testing, this formal evaluation will help determine to what extent the app will influence the maintenance of treatment gains over time. The outcomes of this trial will guide future decisions regarding uptake in clinical practice.
LINK
Background: Many intervention development projects fail to bridge the gap from basic research to clinical practice. Instead of theory-based approaches to intervention development, co-design prioritizes the end users' perspective as well as continuous collaboration between stakeholders, designers, and researchers throughout the project. This alternative approach to the development of interventions is expected to promote the adaptation to existing treatment activities and to be responsive to the requirements of end users. Objective: The first objective was to provide an overview of all activities that were employed during the course of a research project to develop a relapse prevention intervention for interdisciplinary pain treatment programs. The second objective was to examine how co-design may contribute to stakeholder involvement, generation of relevant insights and ideas, and incorporation of stakeholder input into the intervention design. Methods: We performed an embedded single case study and used the double diamond model to describe the process of intervention development. Using all available data sources, we also performed deductive content analysis to reflect on this process. Results: By critically reviewing the value and function of a co-design project with respect to idea generation, stakeholder involvement, and incorporation of stakeholder input into the intervention design, we demonstrated how co-design shaped the transition from ideas, via concepts, to a prototype for a relapse prevention intervention. Conclusions: Structural use of co-design throughout the project resulted in many different participating stakeholders and stimulating design activities. As a consequence, the majority of the components of the final prototype can be traced back to the information that stakeholders provided during the project. Although this illustrates how co-design facilitates the integration of contextual information into the intervention design, further experimental testing is required to evaluate to what extent this approach ultimately leads to improved usability as well as patient outcomes in the context of clinical practice.
Alcohol use disorder (AUD) is a major problem. In the USA alone there are 15 million people with an AUD and more than 950,000 Dutch people drink excessively. Worldwide, 3-8% of all deaths and 5% of all illnesses and injuries are attributable to AUD. Care faces challenges. For example, more than half of AUD patients relapse within a year of treatment. A solution for this is the use of Cue-Exposure-Therapy (CET). Clients are exposed to triggers through objects, people and environments that arouse craving. Virtual Reality (VRET) is used to experience these triggers in a realistic, safe, and personalized way. In this way, coping skills are trained to counteract alcohol cravings. The effectiveness of VRET has been (clinically) proven. However, the advent of AR technologies raises the question of exploring possibilities of Augmented-Reality-Exposure-Therapy (ARET). ARET enjoys the same benefits as VRET (such as a realistic safe experience). But because AR integrates virtual components into the real environment, with the body visible, it presumably evokes a different type of experience. This may increase the ecological validity of CET in treatment. In addition, ARET is cheaper to develop (fewer virtual elements) and clients/clinics have easier access to AR (via smartphone/tablet). In addition, new AR glasses are being developed, which solve disadvantages such as a smartphone screen that is too small. Despite the demand from practitioners, ARET has never been developed and researched around addiction. In this project, the first ARET prototype is developed around AUD in the treatment of alcohol addiction. The prototype is being developed based on Volumetric-Captured-Digital-Humans and made accessible for AR glasses, tablets and smartphones. The prototype will be based on RECOVRY, a VRET around AUD developed by the consortium. A prototype test among (ex)AUD clients will provide insight into needs and points for improvement from patient and care provider and into the effect of ARET compared to VRET.
De idiopathische klompvoet is een aangeboren orthopedische aandoening waarvan de behandeling de laatste jaren sterk is gewijzigd. Bij een klompvoet is er sprake van een combinatie van vier kenmerken: adductie van de voet, equinus (spitsstand), cavus (holvoet) en varus (achtervoet wijst naar binnen) (Ponseti, 2008). Niet behandelde klompvoeten leiden tot ernstige deformiteiten, functionele beperkingen en pijn (Gray et al., 2014). De Ponseti methode is de vastgestelde behandeling voor idiopathische klompvoeten, in het eerste levensjaar van de patiënt spelen de kinderfysiotherapeut en orthopedisch schoentechnoloog nog geen rol (Besselaar et al., 2017; NOV, 2014). Bij oudere patiënten en relapse klompvoeten zou de kinderfysiotherapeut en de orthopedisch schoentechnoloog echter een belangrijke rol kunnen spelen bij de vervolgbehandeling en revalidatie na een eventuele operatie. Om dit mogelijk te maken is een vroegtijdige detectie van de relapse klompvoet van cruciaal belang. Door in een vroeg stadium problemen op te sporen is de kans groter dat hier met een niet-operatieve behandeling (bijvoorbeeld gipsen, fysiotherapie) succes behaald kan worden. Drie dimensionele gangbeeldanalyses (3DGA) lijken uitermate geschikt om functionele problemen rondom de klompvoet vroegtijdig op te sporen. Binnen de RAAK Publiek subsidie hebben we uitgebreide 3D gangbeeld analyses, druk- en echometingen uitgevoerd bij 20 klompvoet patiënten, 13 relapse en 17 gezonde controle kinderen. In vergelijking met gezonde controle kinderen en klompvoet patiënten zonder relapse, zagen wij bij patiënten met een relapse een verminderde dorsiflexie van de achtervoet en een hogere adductie van de voorvoet. Deze informatie is van belang voor het inzetten van verdere (fysiotherapeutische) behandeling en kan in de toekomst hopelijk een rol spelen bij het eerder identificeren van relapse klompvoeten.
De idiopathische klompvoet is een belangrijke aangeboren orthopedische aandoening waarvan de behandeling de laatste jaren sterk is gewijzigd. Bij een klompvoet is er sprake van een combinatie van vier kenmerken: adductie van de voet, equinus (spitsstand), cavus (holvoet) en varus (achtervoet wijst naar binnen) (Ponseti, 2008). De precieze incidentie van klompvoeten in Nederland is nog niet bekend omwille van het ontbreken van een landelijk registratiesysteem, maar waarschijnlijk worden er jaarlijks tussen de 150 en 250 kinderen per jaar met één of twee klompvoeten geboren worden (Kamp et al., in prep; Wallander et al., 2006). Niet behandelde klompvoeten leiden tot ernstige deformiteiten, functionele beperkingen en pijn (Gray et al., 2014). Op basis van de beschikbare literatuur en consensus binnen de werkgroep voor de Richtlijn primaire idiopathische klompvoet (NOV, 2014) is de Ponseti methode de vastgestelde behandeling voor idiopathische klompvoeten (Besselaar et al., submitted; NOV, 2014). Ook vermeld deze richtlijn dat er op dit moment bij de primaire behandeling van de klompvoet in het eerste levensjaar van de patiënt geen rol voor de kinderfysiotherapie of de orthopedische schoentechnoloog is, omdat wetenschappelijk bewijs daarvoor ontbreekt. Bij oudere patiënten en relapse klompvoeten zou de kinderfysiotherapeut en de orthopedische schoentechnoloog echter een belangrijke rol kunnen spelen bij de vervolgbehandeling en revalidatie na een eventuele operatie. Om dit mogelijk te maken is een vroegtijdige detectie van de relapse klompvoet van cruciaal belang. Door in een vroeg stadium problemen op te sporen is de kans groter dat hier met een niet-operatieve behandeling (bijvoorbeeld gipsen, fysiotherapie) succes behaald kan worden. Drie dimensionele gangbeeldanalyses lijken uitermate geschikt om functionele problemen rondom de klompvoet vroegtijdig op te sporen. Deze studie zal met behulp van uitgebreide gangbeeldanalyses enerzijds een beter inzicht geven in de factoren die gelinkt zijn met relapse klompvoet als ook een vroegtijdige detectie van die relapse mogelijk maken.
