Background: Recent technological developments such as wearable sensors and tablets with a mobile internet connection hold promise for providing electronic health home-based programs with remote coaching for patients following total hip arthroplasty. It can be hypothesized that such a home-based rehabilitation program can offer an effective alternative to usual care.Objective: The aim of this study was to determine the effectiveness of a home-based rehabilitation program driven by a tablet app and remote coaching for patients following total hip arthroplasty.Methods: Existing data of two studies were combined, in which patients of a single-arm intervention study were matched with historical controls of an observational study. Patients aged 18-65 years who had undergone total hip arthroplasty as a treatment for primary or secondary osteoarthritis were included. The intervention consisted of a 12-week home-based rehabilitation program with video instructions on a tablet and remote coaching (intervention group). Patients were asked to do strengthening and walking exercises at least 5 days a week. Data of the intervention group were compared with those of patients who received usual care (control group). Effectiveness was measured at four moments (preoperatively, and 4 weeks, 12 weeks, and 6 months postoperatively) by means of functional tests (Timed Up & Go test and the Five Times Sit-to Stand Test) and self-reported questionnaires (Hip disability and Osteoarthritis Outcome Score [HOOS] and Short Form 36 [SF-36]). Each patient of the intervention group was matched with two patients of the control group. Patient characteristics were summarized with descriptive statistics. The 1:2 matching situation was analyzed with a conditional logistic regression. Effect sizes were calculated by Cohen d.Results: Overall, 15 patients of the intervention group were included in this study, and 15 and 12 subjects from the control group were matched to the intervention group, respectively. The intervention group performed functional tests significantly faster at 12 weeks and 6 months postoperatively. The intervention group also scored significantly higher on the subscales "function in sport and recreational activities" and "hip-related quality of life" of HOOS, and on the subscale "physical role limitations" of SF-36 at 12 weeks and 6 months postoperatively. Large effect sizes were found on functional tests at 12 weeks and at 6 months (Cohen d=0.5-1.2), endorsed by effect sizes on the self-reported outcomes.Conclusions: Our results clearly demonstrate larger effects in the intervention group compared to the historical controls. These results imply that a home-based rehabilitation program delivered by means of internet technology after total hip arthroplasty can be more effective than usual care.Keywords: home-based rehabilitation program; internet; osteoarthritis; physiotherapy; rehabilitation; remote coaching; tablet app; total hip arthroplasty; total hip replacement; usual care.
DOCUMENT
Objective: To systematically describe changes in pain and functioning in patients with osteoarthritis (OA) awaiting total joint replacement (TJR), and to assess determinants of this change. Methods: MEDLINE®, EMBASE, CINAHL® and Cochrane Database were searched through June 2008. The reference lists of eligible publications were reviewed. Studies that monitored pain and functioning in patients with hip or knee OA during the waiting list for TJR were analyzed. Data were collected with a pre-specified collection tool. Methodological quality was assessed and a best-evidence analysis was performed to summarize results. Results: Fifteen studies, of which two were of high quality, were included and involved 788 hip and 858 knee patients (mean age 59-72 and main wait 42-399 days). There was strong evidence that pain (in hip and knee OA) and self-reported functioning (in hip OA) do not deteriorate during a
DOCUMENT
Background: Osteoarthritis is one of the most common chronic joint diseases, mostly affecting the knee or hip through pain, joint stiffness and decreased physical functioning in daily life. Regular physical activity (PA) can help preserve and improve physical functioning and reduce pain in patients with osteoarthritis. Interventions aiming to improve movement behaviour can be optimized by tailoring them to a patients' starting point; their current movement behaviour. Movement behaviour needs to be assessed in its full complexity, and therefore a multidimensional description is needed. Objectives: The aim of this study was to identify subgroups based on movement behaviour patterns in patients with hip and/or knee osteoarthritis who are eligible for a PA intervention. Second, differences between subgroups regarding Body Mass Index, sex, age, physical functioning, comorbidities, fatigue and pain were determined between subgroups. Methods: Baseline data of the clinical trial 'e-Exercise Osteoarthritis', collected in Dutch primary care physical therapy practices were analysed. Movement behaviour was assessed with ActiGraph GT3X and GT3X+ accelerometers. Groups with similar patterns were identified using a hierarchical cluster analysis, including six clustering variables indicating total time in and distribution of PA and sedentary behaviours. Differences in clinical characteristics between groups were assessed via Kruskall Wallis and Chi2 tests. Results: Accelerometer data, including all daily activities during 3 to 5 subsequent days, of 182 patients (average age 63 years) with hip and/or knee osteoarthritis were analysed. Four patterns were identified: inactive & sedentary, prolonged sedentary, light active and active. Physical functioning was less impaired in the group with the active pattern compared to the inactive & sedentary pattern. The group with the prolonged sedentary pattern experienced lower levels of pain and fatigue and higher levels of physical functioning compared to the light active and compared to the inactive & sedentary. Conclusions: Four subgroups with substantially different movement behaviour patterns and clinical characteristics can be identified in patients with osteoarthritis of the hip and/or knee. Knowledge about these subgroups can be used to personalize future movement behaviour interventions for this population.
LINK
Introduction: Hip and knee osteoarthritis are associated with functional limitations, pain and restrictions in quality of life and the ability to work. Furthermore, with growing prevalence, osteoarthritis is increasingly causing (in)direct costs. Guidelines recommend exercise therapy and education as primary treatment strategies. Available options for treatment based on physical activity promotion and lifestyle change are often insufficiently provided and used. In addition, the quality of current exercise programmes often does not meet the changing care needs of older people with comorbidities and exercise adherence is a challenge beyond personal physiotherapy. The main objective of this study is to investigate the short- and long-term (cost-)effectiveness of the SmArt-E programme in people with hip and/or knee osteoarthritis in terms of pain and physical functioning compared to usual care. Methods: This study is designed as a multicentre randomized controlled trial with a target sample size of 330 patients. The intervention is based on the e-Exercise intervention from the Netherlands, consists of a training and education programme and is conducted as a blended care intervention over 12 months. We use an app to support independent training and the development of self-management skills. The primary and secondary hypotheses are that participants in the SmArt-E intervention will have less pain (numerical rating scale) and better physical functioning (Hip Disability and Osteoarthritis Outcome Score, Knee Injury and Osteoarthritis Outcome Score) compared to participants in the usual care group after 12 and 3 months. Other secondary outcomes are based on domains of the Osteoarthritis Research Society International (OARSI). The study will be accompanied by a process evaluation. Discussion: After a positive evaluation, SmArt-E can be offered in usual care, flexibly addressing different care situations. The desired sustainability and the support of the participants' behavioural change are initiated via the app through audio-visual contact with their physiotherapists. Furthermore, the app supports the repetition and consolidation of learned training and educational content. For people with osteoarthritis, the new form of care with proven effectiveness can lead to a reduction in underuse and misuse of care as well as contribute to a reduction in (in)direct costs.
LINK
Integrating physical therapy sessions and an online application (e-Exercise) might support people with hip osteoarthritis (OA), knee OA, or both (hip/knee OA) in taking an active role in the management of their chronic condition and may reduce the number of physical therapy sessions. The objective of this study was to investigate the short- and long-term effectiveness of e-Exercise compared to usual physical therapy in people with hip/knee OA. The design was a prospective, single-blind, multicenter, superiority, cluster-randomized controlled trial. e-Exercise is a 3-month intervention in which about 5 face-to-face physical therapy sessions were integrated with an online application consisting of graded activity, exercise, and information modules. Usual physical therapy was conducted according to the Dutch physical therapy guidelines on hip and knee OA. Primary outcomes, measured at baseline after 3 and 12 months, were physical functioning and free-living physical activity. Secondary outcome measures were pain, tiredness, quality of life, self-efficacy, and the number of physical therapy sessions.
DOCUMENT
Background: Hip and knee osteoarthritis (OA) are highly prevalent worldwide. The guidelines recommend physical activity and education as the core treatments for osteoarthritis. Digital health has the potential to engage people in physical activity and disease management. Therefore, we conducted a pilot trial to assess the usability and preliminary effectiveness of an app-based physical activity and education program (Join2Move) compared to usual care for people with hip and/or knee OA in Germany. Methods: A randomized controlled pilot study was conducted. Individuals with diagnosed or self-reported knee and hip OA were included. Allocation to the intervention or control group was randomized. The intervention group received the Join2Move program. The Join2Move program was previously developed as a website and evaluated in the Netherlands. For the current study, the program was translated and adapted to the German context and adjusted from a website to an app. The control group received usual care. The primary outcomes were usability and preliminary effectiveness (pain and physical functioning). Measurements were taken at baseline and at twelve weeks. The data analysis was performed using SPSS (IBM SPSS Statistics 29.0). Results: Sixty participants, with a mean age of 61.9 (SD ± 7.2) years, were allocated to the intervention (n = 32) or the control group (n = 28) and included in the analysis. The majority of participants had knee OA (68%), and 12% had hip and knee OA. The dropout rate was n = 11 (18%). No adverse events were reported. Usability was rated as acceptable (mean System Usability Scale = 71.3/100) with a wide range (32.5 to 100). Statistically significant between-group differences were found only for pain (mean difference 8.52 (95% CI 1.01 to 16.04), p = 0.027). Conclusions: Join2Move demonstrated acceptable usability. The preliminary results of the pilot trial indicate the potential of a stand-alone app for the treatment of patients with hip or knee OA. However, the acceptable usability of Join2Move limits its recommendation for everyone. There appears to be room for improvement in app usability and in identifying patients for whom the app is suitable and the right time to use a stand-alone app.
LINK
Background: Osteoarthritis (OA) is a chronic disease primarily affecting older adults, mainly impacting the hip and knee joints. The increasing prevalence of OA contributes to rising healthcare demands and costs. Current OA treatment guidelines emphasize the importance of self-management education and guidance, particularly in promoting physical activity and weight management. In addition, improving sleep is crucial for managing OA. Developing effective self-management interventions necessitates a comprehensive understanding of the factors that facilitate these behaviors. Especially for changing health behaviors, it is important to focus on psychosocial factors. Therefore, this systematic review aimed to identify the psychosocial factors associated with physical activity, weight management, and sleep in adults with hip and/or knee OA. Methods: Five databases (PubMed, Embase, CINAHL, PyschINFO, Web of Science) were searched for observational studies reporting statistics on the association between psychosocial determinants and physical activity, weight management, or sleep in people with OA. The methodological quality was assessed using the Quality Assessment Tool for Observational Studies of the National Heart, Lung, and Blood Institute. After screening 5,812 articles, 31 studies were included for analysis. Results: The results showed that intention, self-efficacy, and willpower beliefs were positively associated with physical activity. Kinesiophobia, pain catastrophizing and pain-related fear were negatively associated with physical activity. Depressive symptoms, negative affect, pain catastrophizing, and low willpower beliefs were associated with poor weight management. Anxiety, depression, pain anxiety, and post-traumatic stress disorder were related to poor sleep behavior. Conclusions This review enhances the understanding of the psychosocial factors underlying physical activity, weight management and sleep in OA. These insights are valuable for developing tailored behavior change interventions aimed at improving physical activity, weight management and sleep in patients with hip and/or knee OA.
MULTIFILE
To assess the reporting quality of interventions aiming at promoting physical activity (PA) using a wearable activity tracker (WAT) in patients with infammatory arthritis (IA) or hip/knee osteoarthritis (OA). A systematic search was performed in eight databases including PubMed, Embase and Cochrane Library) for studies published between 2000 and 2022. Two reviewers independently selected studies and extracted data on study characteristics and the reporting of the PA intervention using a WAT using the Consensus on Exercise reporting Template (CERT) (12 items) and Consolidated Standards of Reporting Trials (CONSORT) E-Health checklist (16 items). The reporting quality of each study was expressed as a percentage of reported items of the total CERT and CONSORT E-Health (50% or less=poor; 51–79%=moderate; and 80–100%=good reporting quality). Sixteen studies were included; three involved patients with IA and 13 with OA. Reporting quality was poor in 6/16 studies and moderate in 10/16 studies, according to the CERT and poor in 8/16 and moderate in 8/16 studies following the CONSORT E-Health checklist. Poorly reported checklist items included: the description of decision rule(s) for determining progression and the starting level, the number of adverse events and how adherence or fdelity was assessed. In clinical trials on PA interventions using a WAT in patients with IA or OA, the reporting quality of delivery process is moderate to poor. The poor reporting quality of the progression and tailoring of the PA programs makes replication difcult. Improvements in reporting quality are necessary.
DOCUMENT
E-Exercise is an effective 12-week blended intervention consisting of around five face-to-face physiotherapy sessions and a web-based application for patients with hip/knee osteoarthritis. In order to facilitate effective implementation of e-Exercise, this study aims to identify physiotherapists' experiences and determinants related to the usage of e-Exercise. Methods: An explanatory sequential mixed methods design embedded in a randomized controlled trial comparing e-Exercise with usual physiotherapy in patients with hip/knee osteoarthritis. Usage of e-Exercise was based on recruitment rates of 123 physiotherapists allocated to e-Exercise and objective web-based application usage data. Experiences and determinants related to e-Exercise usage were investigated with a questionnaire and clarified with semi-structured interviews. Results: Of the 123 physiotherapists allocated to e-Exercise, 54 recruited more than one eligible patient, of whom 10 physiotherapists continued using e-Exercise after the study period. Physiotherapists had mixed experiences with e-Exercise. Determinants related to intervention usage were appropriateness, added value, time, workload, professional autonomy, environmental factors, and financial consequences. Physiotherapists recommended to improve the ability to tailor e-Exercise to the individual needs of the patient patients' individual needs. Discussion: Determinants related to the usage of e-Exercise provided valuable information for the implementation of e-Exercise on broader scale. Most importantly, the flexibility of e-Exercise needs to be improved. Next, there is a need for education on how to integrate an online program within physiotherapy
DOCUMENT
Wat hebben we onderzocht?: Hoop en positief denken zijn begrippen die in het dagelijks taalgebruik van mensen met kanker veelvuldig worden gebruikt. Dit proefschrift wil bijdragen aan meer kennis over en inzicht op het gebied van hoop en positief denken bij mensen met kanker in verschillende stadia van de ziekte én vanuit het perspectief van hulpverleners. Onderzoeksvragen van dit proefschrift waren: 1) Wat is de betekenis van hoop voor mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn? 2) Hoe gaan hulpverleners om met mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn en hopen op zo lang mogelijk leven? 3) Welke factoren worden geassocieerd met hoop bij mensen met kanker die bezig zijn met behandelingen? 4) Welke betekenis heeft positief denken voor mensen met kanker die met curatieve opzet (genezend) worden behandeld. We zochten antwoorden op deze vragen door de ervaringen van mensen met kanker en hulpverleners centraal te plaatsen in de studies van dit proefschrift. Resultaten: Betekenis van hoop bij mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn: Hopen wordt ervaren als stress reducerend en wordt gezien als noodzakelijk om te kunnen omgaan met hun situatie. Hopen geeft mensen met kanker veerkracht en maakt dat ze kunnen genieten in het heden. De sterkte van de hoop wordt vooral bepaald door het belang van het object waarop ze hopen, bijvoorbeeld het willen zien opgroeien van de kinderen. De sterkte van de hoop wordt nauwelijks bepaald door de kans om het doel daadwerkelijk te kunnen bereiken. Hopen geeft energie, maar kost ook energie. Mensen putten hoop uit verschillende bronnen, zoals positieve berichten van artsen. Als mensen de hoop niet uit krachtige bronnen kunnen putten, creëren mensen deze hoop zelf. Mensen gebruiken verschillende strategieën om hoop te creëren, zoals onder andere deel te nemen aan behandelingen en door vertrouwen in hun artsen te hebben. De hoop wordt bedreigd als de mogelijkheid op een negatieve uitkomst groter wordt. Het proces van het koesteren, voeden van de hoop en het verdedigen van de hoop, wanneer deze wordt bedreigd hebben we ‘the work of hope’ genoemd. Ervaringen van hulpverleners in het omgaan met ongeneeslijke zieke mensen met kanker: Onze studie laat zien dat de moeilijkheden die hulpverleners ervaren in het omgaan met hoopvolle palliatieve patiënten gebaseerd lijken te zijn op normatieve ideeën. Deze normatieve ideeën lijken gebaseerd te zijn op een gemeenschappelijk concept: een goede dood. Voor deze hulpverleners is een goede dood gebaseerd op goed afscheid kunnen nemen van hun dierbaren, zodat zij verder met hun leven kunnen. Goed afscheid kunnen nemen betekent dat de waarheid aanvaard dient te worden en dat men daarin berust. Hulpverleners zien het als hun professionele rol om patiënten te begeleiden naar de aanvaarding, berusting van het naderende einde. Hierdoor is de zorg niet altijd afgestemd op de wensen en behoeften van de patiënten. Literatuuronderzoek naar factoren geassocieerd met hoop gedurende behandelingen: Hoop is positief geassocieerd met kwaliteit van leven, sociale steun, spiritueel en existentieel welbevinden. Hoop is negatief geassocieerd met symptoomlast, psychologische distress en depressie. Geen relatie werd aangetoond tussen hoop, demografische en klinische factoren, zoals bijvoorbeeld leeftijd, geslacht en fase van de ziekte. De rol tussen hoop en angst is onduidelijk gebleven. Deze resultaten laten ons zien dat externe factoren (zoals demografische en klinische factoren) niet geassocieerd zijn met hoop. Terwijl intrinsieke factoren, wat wil zeggen factoren die worden ervaren en vastgesteld door patiënten zelf, zoals kwaliteit van leven, symptoomlast, psychologische distress en sociale steun wel geassocieerd zijn met hoop. Hoop lijkt veel meer een cognitief proces te zijn van een persoon, en gestuurd wordt door welke betekenis mensen toekennen aan factoren, dan dat deze van buitenaf wordt beïnvloed. Betekenis van positief denken bij mensen die met curatieve opzet (genezend) worden behandeld: Bij mensen met kanker die met curatieve opzet (genezend) zijn of worden behandeld blijkt niet hoop maar positief denken het centrale concept te zijn. Positief denken wil voor hen zeggen, leven alsof genezing een zekerheid is. Positief denken blijkt een manier te zijn om om te kunnen gaan met de onzekere toekomst. Mensen vinden dat ze positief moeten denken. Door positief te denken lukt het mensen om van het leven te kunnen genieten. Op deze manier kunnen ze ook de negatieve gedachten, die vaak aanwezig zijn, tijdelijk parkeren. Door dit tijdelijk parkeren van negatieve gedachten kan de stress gereduceerd worden en dit geeft ruimte om te leven. Dit leven kan dan op een meer betekenisvolle manier worden ingevuld. De mate waarin er inspanningen geleverd moeten worden om positief te denken kan per individu verschillen. Relatie hoop positief denken: Hoop en positief denken zijn afzonderlijke concepten, die dicht bij elkaar liggen en elkaar deels overlappen. Positief denken verschilt van hoop in de houding die mensen met kanker aannemen ten opzichte van de werkelijkheid. Positief denken wil zeggen dat mensen een negatieve afloop onwaarschijnlijk achten. Bij hoop is, in de ogen van wie hoopt, het bestaan van een negatieve afloop niet uit te sluiten maar daarom niet minder ongewenst. Hoop is er als een negatieve uitkomst ook mogelijk is, en tegen deze mogelijkheid willen mensen zich verzetten. Door te hopen zetten ze deze mogelijkheid als het ware achter een tochtscherm. In de curatieve fase brengt hoop geen rust wat ze met positief denken wel kunnen bewerkstelligen. Voor mensen in de curatieve fase levert hoop hen te weinig op. Hoop veronderstelt meer onzekerheid dan ze kunnen verdragen. Bij positief denken zegt men: “ik ga er vanuit dat het goed zal komen”, Bij hoop zegt men: “het kan ook goed komen”. Bij zowel hoop als positief denken gaat het over ‘iets’ wat ondraaglijk is, maar dat ‘iets’ is voor beide groepen wel iets anders. Aanbevelingen? Implicaties en aanbevelingen voor de praktijk: Het uitgangspunt voor de zorg van mensen met kanker zou moeten zijn om mensen te ondersteunen en helpen om te gaan met de uitdagingen waar ze voor staan. Een manier om zorg te bieden die afgestemd is op de wensen en behoeften van mensen met kanker, vereist in de eerste plaats dat hulpverleners weten wat deze wensen en behoeften zijn. Eenvoudige vragen als: “Wat is voor u belangrijk?” of “wat is, op dit moment, voor u belangrijk?” kunnen hierbij ondersteunend zijn. Patiënten voelen zich ondersteund als ze mogen hopen. Dat de hoop er mag zijn, ook als hetgeen waarop ze hopen, in de ogen van hulpverleners onrealistisch kan zijn. Patiënten waarderen eerlijkheid over de medische feiten die hulpverleners met hen bespreken. Deze eerlijke informatie hebben patiënten ook nodig. Ze willen immers geen valse hoop, patiënten willen weten hoe ze ervoor staan, alleen wel gecommuniceerd op een manier dat mensen hoop kunnen behouden. Hulpverleners kunnen hoop als hoop bevestigen door te zeggen: “Dat hoop ik ook, voor u”. Een helpende benadering zou kunnen zijn dat hulpverleners goed luisteren naar mensen met kanker met oprechte interesse. Door proberen te begrijpen wat mensen zeggen en daar hun boodschappen weer op af te stemmen, met eerbied voor de ambivalenties. Een persoonsgerichte benadering kan hierbij ondersteunend zijn. Implicaties voor onderwijs: Wat het onderwijs betreft, geldt dat hoop en positief denken bij mensen met kanker, of bij mensen met een (mogelijk of waarschijnlijke) ongunstige prognose in het algemeen, een thema moet zijn dat voldoende aandacht krijgt in de opleiding. Dat geldt voor de basisopleiding, maar al helemaal voor nascholingen aan zorgverleners en vrijwilligers werkzaam in de oncologische en palliatieve zorg. Eerlijke informatie geven, of eerlijk op uitspraken van patiënten reageren, en hoop niet wegnemen waar patiënten die koesteren, is niet vanzelfsprekend. Er is meer voor nodig dan vuistregels of communicatietechnieken. Onze ervaring met scholing in deze materie heeft ons geleerd dat positieve leereffecten bereikt kunnen worden door o.a. gebruik te maken van lesvormen waarin bestaande casuïstiek besproken kan worden en waarin de zorgverleners of vrijwilligers met elkaar in kleine groepjes kunnen discussiëren over deze casussen. In ziekenhuizen of andere zorginstellingen kan het ook helpen om deze thematiek te bespreken tijdens de patiëntenbespreking/ het multidisciplinair overleg of moreel beraad. Aanbevelingen voor verder onderzoek: In onze studies hebben we een aanzet gedaan om de relatie tussen de concepten hoop en positief te beschrijven, meer onderzoek naar de overeenkomsten en verschillen tussen beide concepten kan bijdragen aan een verdere conceptuele helderheid. Meer onderzoek kan ook gedaan worden naar de betekenis van hoop en positief denken bij specifieke groepen, zoals bijvoorbeeld naasten, mensen met een migratie achtergrond of bij mensen met kanker die ongeneeslijk ziek zijn en daar langdurig (10-15 jaar) mee (moeten) leven.
DOCUMENT
