Al bijna een jaar geleden publiceerde ik een artikel over de toekomst van archivering, Archivering in 2050, in het Archievenblad. Ik leidde dat artikel als volgt in:

“In 2012 gaf ik in ‘Archiving should be just like an Apple’ een samenvatting van hoe archivering zich zou kunnen gaan ontwikkelen, namelijk het creëren van een omgeving waarin archivering volledig geautomatiseerd plaatsvindt. Het idee was dat gebruikers geen of nauwelijks handelingen hoeven te verrichten om informatie contextueel te verwerken en op te slaan en dat archivering een achtergrondproces wordt. Medewerkers in organisaties doen hun werk, zonder zich af te vragen hoe informatie wordt opgeslagen en gearchiveerd. Ze kunnen erop vertrouwen dat informatie beschikbaar is op het benodigde moment (ongeacht wanneer dat is), voorzien van metadata om context, relevantie en kwaliteit ervan te kunnen beoordelen. Datzelfde geldt ook voor de informatie die als cultuurhistorisch erfgoed bewaard wordt in archief- bewaarplaatsen. Gebruikers van dat erfgoed moeten daarvan op diezelfde intuïtieve manier gebruik kunnen maken en die archiefinformatie kunnen vinden en gebruiken, voorzien van alle context die nodig is om die informatie te kunnen interpreteren. Dat proces kan met allerlei tools en technieken worden ondersteund, zoals ‘artificial intelligence’ (AI) en ‘machine learning’ (ML). Informatie, ongeacht waar deze bewaard wordt, moet als het ware met een druk op de knop beschikbaar zijn, vergezeld van ontstaans-, gebruiks- en beheer(s)context.”