What comes after postmodernism and how will this affect educational theory and, I would add, educational practices? I will take up these challenging questions by interpreting present times as a period of transformation towards a new kind of awareness. Nietzsche—for some the father of postmodernity, for me a visionary thinker who ‘presenced’ what was coming—has already explored this transformation. This is an Accepted Manuscript of an article published by Taylor & Francis in "Educational Philosophy and Theory" on 11/25/2018, available online: https://doi.org/10.1080/00131857.2018.1461383. http://henriettajoosten.nl/
MULTIFILE
Artikel over Nietzsche als inspiratiebron voor een hedendaags anarchisme.
DOCUMENT
Today professionals have to deal with more uncertainties in their field than before. We live in complex and rapidly changing environments. The British philosopher Ronald Barnett adds the term ‘supercomplexity’ to highlight the fact that ‘we can no longer be sure how even to describe the world that faces us’ (Barnett, 2004). Uncertainty is, nevertheless, not a highly appreciated notion. An obvious response to uncertainty is to reduce it– or even better, to wipe it away. The assumption of this approach is that uncertainty has no advantages. This assumption is, however, not correct as several contemporary authors have argued. Rather than problematising uncertainty, I will investigate the pros and cons of embedding uncertainty in educational practice of professional higher education. In order to thoroughly explore the probabilities and challenges that uncertainty poses in education, I will dwell on the radical ideas on uncertainty of the German philosopher Friedrich Nietzsche. In The Birth of Tragedy (1872) he recognizes two forces: the Apollinian, that is the pursuit of order and coherence, and the Dionysian, that is the human tendency to nullify all systematization and idealisation. Uncertainty is part of the Dionysian. I will argue that when educators take Nietzsche’s plea to make room for the Dionysian to heart, they can better prepare students for an uncertain world. If and only if students are encouraged to deploy both tendencies – the Apollinian and the Dionysian – they can become professionals who are able to stand their ground in an uncertain and changing (professional) world. This article may be used for non-commercial purposes in accordance with Wiley Terms and Conditions for Self-Archiving. https://doi.org/10.1111/1467-9752.12038
MULTIFILE
Professional higher education is expected to educate large numbers of students to become innovative professionals within a time frame of three or four years. A mission impossible? Not necessarily, according to Henriëtta Joosten who is a philosopher as well as a teacher. She uses the experimental, liberating, but also dangerous ideas of Friedrich Nietzsche to rethink contemporary higher professional education. What does it mean to teach students to strive for better in a professional world where horizons tend to disperse and the possibility of long-term orientation is disappearing? Following Nietzsche, five key elements of striving for better are explored: uncertainty, excellence, critical thinking, truth seeking friendship, and learning through ups and downs. From these five perspectives, Joosten scrutinises existing educational discourses on professional higher education in search for openings to transform these discourses into new, more appropriate ones. Understanding excellence as rising above oneself (rather than being better than others), she argues for a learning environment in which all students are encouraged to excel. Such an environment allows for uncertainty and learning through ups and downs. Furthermore, teachers are prepared to risk their certainties in order to let a joined quest - that is, a quest of students and teacher - for better truths arise. Using the Nietzschean-inspired notions which have been developed in the study, Joosten describes two factual cases. One case relates to a course in close reading: first-year students jointly read philosophical and scientific texts. The second case involves a group of eleven senior students developing a course in project management. These descriptions and the recommendations serve as a catalyst for constructive debate on the question of how all students can be equipped for a dynamic professional world.
MULTIFILE
Het hoger beroepsonderwijs heeft het opleiden van studenten tot professionals die in staat zijn om kritisch te denken en zo kunnen bijdragen aan vernieuwing van de beroepspraktijk hoog in het vaandel staan. Wat ‘kritisch denken’ inhoudt, blijft echter vaag. In dit artikel wordt het kritische, ontregelende en bevrijdende denken van Friedrich Nietzsche, zoals verwoord in De vrolijke wetenschap (1999/1887), als uitgangspunt genomen om te onderzoeken hoe ‘kritisch denken’ een bij het hoger beroepsonderwijs passende inhoud kan worden gegeven. Wat zou het voor hedendaagse hbo-studenten en -docenten betekenen als studenten tot deze radicale vorm van kritisch denken worden opgeleid? De voor- en nadelen van het radicale, nietzscheaanse kritische denken worden afgewogen om zo tot een opvatting van kritisch denken te komen dat zowel recht doet aan de vrije, experimenterende en creërende geest van Nietzsche als aan de educatieve doeleinden van het hedendaagse hoger beroepsonderwijs.
MULTIFILE
Michel Foucault’s analysis of psychiatry´s birth around 1800 is well known. The French philosopherreversed the myth of PhilippePinel and William Tuke asliberatorsof the mad in the New Era after the French revolution: instead of a starting liberation we should consider it a completed elimination. The exclusion of madness from the realm of Reason is fulfilled. Insanity is silenced. From this moment on ‘the life of unreason no longer manifests itself except in the lightningflash of works such as those of Hölderlin, of Nerval, of Nietzsche,or of Artaud’, Foucault writes. And: ‘Sade's calm, patient language also gathers up the final words of unreason and also gives them, for the future, a remoter meaning.’ LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/bert-van-den-bergh-95476526/
DOCUMENT
In de eerste bijdrage, die van Henriëtta Joosten, docent bij de academie voor ICT&Media, vraagt zij zich af hoeveel ruimte er binnen het onderwijs is voor het kritische 'ja maar' van studenten. Het mag dan een van de doelstellingen van de school zijn, maar bieden opleidingen voldoende tijd en ruimte om te oefenen met het 'ja maar'? Joosten gebruikt het kritische, ontregelende en experimentele denken van Friedrich Nietzsche, zoals verwoord in De vrolijke wetenschap, om inzicht te krijgen in wat het 'ja maar' van studenten en docenten vraagt,en welke grenzen en eisen aan het kritische denken mogen worden gesteld. Ook de tweede bijdrage aan deze bundel, die van Matthijs Fleurke, docent aan de opleiding Voeding en Diëtetiek, richt zich op het kritische denken. De diëtetiek stelt zich ten doel mensen tot een beter, gezonder voedingspatroon te brengen. Van de dikkerd wordt gevraagd dat hij minder gaat eten, en om dat te bereiken is het nodig dat hij zichzelf als te dik beschouwt. Gezondheid geldt in dit geval als hoogste waarde. Lekker smullen, genieten van een patatje en een dikke steak, getuigt van een verkeerde levenshouding. De bijdrage van Fleurke is een kritische doordenking van wat hij, in navolging van Michel Foucault, de 'gezondheidsmacht' noemt. Mag je ook anders over vetzucht denken dan puur en alleen vanuit gezondheidstermen? In de derde bijdrage onderzoekt Sander de Leeuw, student Human Technology en sinds september 2009 stagestudent bij het lectoraat, hoe jongeren hun toekomst kunnen vormgeven. Jongeren hebben nauwelijks ervaring, staan aan het begin van hun beroepsleven, ze kunnen hun keuzes vaak niet overzien. En juist zij moeten beslissingen nemen die hun hele verdere toekomst zullen bepalen? Is het mogelijk hun denkgereedschap aan te reiken, of om instrumenten te ontwerpen die hen aan het denken zetten? De Leeuw gebruikt het idee van ambachtelijkheid, zoals uitgewerkt door Richard Sennett in zijn boek De ambachtsman, om de waarde van oefenen, van met vallen en opstaan verder komen, uit te werken. De vierde bijdrage van de bundel, die van Bert van den Bergh, docent cultuurbeschouwing aan de Academie voor European Studies & Communication Management, ondervraagt het begrip 'zelfregie', een van de kerngedachten van het hedendaagse onderwijs. Van studenten wordt gevraagd dat ze hun eigen levensverhaal vormgeven, waarbij ze zowel de hoofdrol hebben als de regisseur zijn. Hoeveel zelfregie kan een student eigenlijk aan? En wat is de bredere en diepere context van de zelfmanagementgedachte? Van den Bergh laat zien dat er in die gedachte en in die context een aantal paradoxen spelen, die meer en meer ontwrichtend lijken te werken. Zo komt hij uit bij het fenomeen van de depressie, als 'pathologie van de tijd'. In de vijfde bijdrage die in deze bundel is opgenomen, duikt Jean Jaminon, adviseur strategie College van Bestuur, in een onderzoek naar de 'diepe tijd'. Onderwijs heeft naar zijn mening uiteindelijk geen zin als de student niet de twee oerontdekkingen doet die de deur naar de ontdekking van zijn eigen leven openen: de samenleving en de tijd. Wie zijn we, wat betekent ons bestaan in relatie tot de geschiedenis? Hoe verhoudt de tijd van leven, die een mens heeft, zich tot de tijd dat de aarde al bestaat? Het begrip duurzaamheid zoemt rond in vrijwel alle academies van de hogeschool. Docenten en studenten zoeken ijverig naar manieren om verantwoordelijkheid te nemen voor komende generaties. Ook het behoud van wat generaties vóór ons maakten, houdt ons hevig bezig. Maar hoe ver vooruit en achteruit reikt die verantwoordelijkheid? In de zesde bijdrage ten slotte richt Sieglinde Seijffer, die tot eind 2009 verbonden was aan het lectoraat en aan de Academie voor Management & Human Resources, zich op de vraag hoe we om kunnen gaan met een verleden dat ons meer en meer als ervaring wordt aangereikt. Zo is de canon van Nederland ontwikkeld als een nieuw didactisch concept waarbij naast informatie over belangrijke historische gebeurtenissen en personen, mogelijkheden worden aangereikt om het verleden actief te beleven. Aan de hand van het werk van Johan Huizinga, Frank Ankersmit en T.J. Clark neemt ze ons mee op een zoektocht naar hoe kennis over het verleden zich verhoudt tot de ervaring van het verleden.
DOCUMENT
In our society, sustainability has emerged as a major concept in our daily lives and activities, e.g. from reducing the environmental impact of our foods to corporate social responsibility in doing business, and social impact of our activities. The original idea of sustainability was to address human development within social, ecological, and economic boundaries. Nowadays, however, sustainability is more and more extended to other areas of our lives, including aspects of a good life and well-being. The aim here was to compare sustainability, a good life, and well-being and determine their overlap, differentiations, and indefinite or undecided overlap when considering the original definitions. Following from the definition of sustainability, a good life, and well-being, I analyze the overlap, differentiations, and indefinite overlap of these concepts. With this comparison, I show that sustainability is clearly adapting to include more aspects of a good life and well-being (approximately 26% overlap), but is limited to do so from its original definition. I conclude that overlap between concepts exists and by being relatively different they are fundamentally supportive to one another and need to be applied accordingly to further support sustainable development.
DOCUMENT
Western societies are quickly becoming less coherent (Giddens, 1991). As a result it is increasingly unclear how individuals should act in a range of situations or how they may understand themselves. To a certain extent this development towards more diverse perspectives and a broader range of ways to act is a positive one, as cultures can only develop as they are confronted with different perspectives. A uniform culture would simply reach a standstill. That said, current society now demands of its citizens that they become increasingly self-reliant and by extension develop a capacity to be self-governing. On the labour market self-reliance and self-determination have been considered par for the course even longer. It is no surprise then that terms like self-direction, self-governing teams, employability and resilience are considered part of the standard repertoire of politicians and employers (Van der Heijden & De Vos, 2017). Within the social sciences, an ability to be self-governing and self-reliant are terms that are associated with the concept “agency”. However, the latter is a fairly vague, multidimensional concept (Arthur, 2014) that refers to the ‘scope of action’ an individual has in a fluid society (Bauman, 2000). In this article we would like to explore the concept of ‘agency’ further whereby we focus on the role of imagination in enacting it. https://doi.org/10.1177/1038416218777832 LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/reinekke-lengelle-phd-767a4322/
MULTIFILE
