This study tries to understand the power of knowledge within collaborative care networks to provide insights for designing successful collaboration within care networks by combining intersectionality and epistemic (in)justice. Becoming an informal carer for someone with an acquired brain injury (ABI) causes a dramatic disruption of daily life. Collaboration between professionals and carers with a migration background may result in unjust and unfair situations within care networks. Carer experiences are shaped by aspects of diversity which are subject to power structures and processes of social (in)justice in care networks. In this study, intersectionality was used to both generate complex in-depth insights into the different active layers of carer experiences and focus on within-group differences. Intersectionality was combined with the theoretical concept of epistemic (in)justice to unravel underlying dynamics in collaborative care networks contributing to the understanding that carers with a migration background are often not seen as ‘knowers of reality.’ This qualitative study conducted in the Netherlands between 2019 and 2022 incorporated three informal group conversations (N = 32), semi-structured interviews (N = 21), and three dialogue sessions (N = 7) with carers caring for someone with an ABI. A critical friend and a community of practice, with carers, professionals, and care recipients (N = 8), contributed to the analysis. Three interrelated themes were identified as constituting different layers of the carer experience: (a) I need to keep going, focusing on carers' personal experiences and how experiences were related to carers social positioning; (b) the struggle of caring together, showing how expectations of family members towards carers added to carer burden; and (c) trust is a balancing act, centering on how support from professionals shaped carers' experiences, in which trusting professionals' support proved challenging for carers, and how this trust was influenced by contextual factors at organizational and policy levels. Overall, the need for diversity-responsive policies within care organizations is apparent. Carers with a migration background need to feel heard so they can meaningfully tailor care to meet recipients' needs.
Background: A lack of physical activity during hospitalization can lead to adverse outcomes like complications and loss of physical function. More insight into factors that influence physical activity during a hospital stay is needed to develop strategies to change the mobility culture in hospitals. Objective: To give an overview of factors that influence physical activity of patients by exploring the perspectives of both patients and health-care professionals regarding physical activity during hospital stay. Method: Semi-structured interviews with patients and health-care professionals were conducted at a university hospital in the Netherlands. Patients were interviewed about their daily activities during their hospital stay and the factors that were of influence. Health-care professionals were asked about their perceptions regarding their responsibilities in promoting physical activity during hospitalization. Results: In total eight patients and nine health-care professionals participated. Patients and health-care professionals stated that low physical activity levels were mostly caused by a poor physical status, patients’ expectations to lie in bed during hospitalization, and the lack of knowledge on the importance of physical activity. Lack of time was the main barrier for health-care professionals to promote physical activity. Conclusion: Physical activity is not yet seen as a structural part of hospital care by both patients and health-care professionals, and does not have priority within current daily routines. To increase physical activity levels of hospitalized patients, more knowledge and tools should be available for both patients and health-care professionals.
LINK
Physiotherapy, Dietetics and Occupational Therapy have been collaborating over recent years to develop an optimal healthcare programme for patients with Post Intensive Care Syndrome (PICS). This case is an example of PICS symptomatology and focuses on the collaboration between Physiotherapy and Dietetics. What is PICS? Owing to healthcare improvements, more and more patients are surviving the intensive Care Unit (ICU), and recovery during and after ICU stay has been receiving more attention [1, 2]. Approximately 30% of the patients admitted to an ICU have persistent symptoms including muscle weakness, reduced walking ability, fatigue, concentration deficits, memory problems, malnutrition, sleep and mood disorders sometimes even years after discharge [3-8]. Since 2012, this combination of physical, cognitive and psychiatric manifestations and reduced quality of life after staying in an ICU has been recognised as Post Intensive Care Syndrome (PICS) [9]. The impact of PICS is often not limited to the patient as it may also impact the mental status of the patient’s immediate family. This is known as PICS-Family (PICS-F) [10-12]. Treatment of PICS: Approximately 80% of PICS patients need primary care physiotherapy. Physiotherapists and GPs are often the only primary care professionals involved in the recovery process of these patients after hospital discharge [13, 14]. Both patients and healthcare professionals report a number of difficulties, e.g. limited transmural continuity in healthcare, coordination of multidisciplinary activities, supportive treatment guidelines and specific knowledge of pathology, treatment and prognosis. Patients report that they are not adequately supported when resuming their professional activities and that medical and allied healthcare treatments do not fully meet their needs at that time [15-18]. The REACH project: In order to improve the situation, the REACH project (REhabilitation After Critical illness and Hospital discharge) was started in Amsterdam region in the Netherlands. Within REACH, a Community of Practice – consisting of professionals (physiotherapists, occupational therapists, dieticians), those who live or have lived with the condition and researchers – has developed a transmural rehab programme. A special attribute of this programme is the integration of the concept of “positive health”. The case in this article describes the treatment of a PICS patient treated within the REACH network.
Wat versterkt de beroepsidentiteit van de zorgprofessional?To be continued.Het verbeteren van de vorming van de professionele identiteit (PI) en interprofessionele identiteit (IPI) van zorgprofessionals door onderwijs, bij- en nascholing.
Samenvatting Mensen met een beperking (psychiatrisch, verstandelijk, lichamelijk) wonen tegenwoordig vaker zelfstandig en doen voor hun ondersteuning daarom vaker een beroep op mensen in de buurt waar zij wonen. Dit betekent voor de professionele hulpverleners dat zij een steeds grotere taak krijgen in het versterken van het sociale netwerk van mensen met een beperking, en het (op deze wijze) bevorderen van inclusie in de buurt. In hun werk merken zorg- en welzijnsprofessionals op dat, soms relatief spontaan ingezette of kleine initiatieven succesvol kunnen zijn, maar soms ook niet. De professionals hebben wel ideeën over wat goed werkt en wat niet, maar dit is niet op één centrale plek vastgelegd, en daarbij soms onduidelijk en afhankelijk van de context. Zij vragen zich af hoe ze de informatie die ze elk hebben kunnen bundelen en tot meer inzicht kunnen komen in wat werkt, in welke situatie en in welke context. In het project wordt samengewerkt door de Hogeschool van Amsterdam (AKMI / Lectoraat Community Care), de Sociaal Werkopleidingen van de HvA, de Afdeling onderwijs, jeugd en zorg van de Gemeente Amsterdam, GGD Amsterdam, Cliëntenbelang Amsterdam, Centrum voor Cliëntervaringen (i.s.m. VuMcAmsterdam), De Regenbooggroep, Cordaan en Stichting Prisma. In dit onderzoek zullen drie verschillende buurtgerichte interventies worden getoetst aan de hand van de ‘what works’ principes (wwp). De interventies gericht op het bevorderen van de sociale inclusie van mensen met beperkingen in de buurt worden geëvalueerd door cliënten/ ervaringsdeskundigen, zorg- en welzijnsprofessionals en buurtbewoners. Voor dit onderzoek is gekozen voor ‘realis evaluation’, waarin niet het effect op zich wordt onderzocht, maar de werkzame elementen van een interventie. Belangrijke opbrengsten van het project zijn: 1) het determineren en beschrijven van werkzame elementen die leidend kunnen zijn voor het bedenken en/of beoordelen van initiatieven om de netwerken van mensen met een beperking in de buurt te versterken; 2) op basis daarvan een handreiking bieden voor professionals.
De inzet van blended care in de zorg neemt toe. Hierbij wordt fysieke begeleiding (face-to-face) met persoonlijke aandacht door een zorgprofessional afgewisseld met digitale zorg in de vorm van een platform of mobiele applicatie (eHealth). De digitale zorg versterkt de mogelijkheden van cliënten om in hun eigen omgeving te werken aan gezondheidsdoelen en handvatten tijdens de face-to-face momenten. Een specifieke groep die baat kan hebben bij blended care zijn ouderen die na revalidatie in de geriatrische revalidatiezorg (GRZ) thuis verder revalideren. Focus op zowel bewegen (door fysio- en oefentherapeut) en voedingsgedrag (door diëtist) is hierbij essentieel. Echter, na een intensieve zorgperiode tijdens hun opname wordt revalidatie veelal thuis afgeschaald en overgenomen door een ambulant begeleidingstraject of de eerste lijn. Een groot gedeelte van de ouderen ervaart een terugval in fysiek functioneren en zelfredzaamheid bij thuiskomt en heeft baat bij intensieve zorg omtrent voeding en beweging. Een blended interventie die gezond beweeg- en voedingsgedrag combineert biedt kansen. Hierbij is maatwerk voor deze kwetsbare ouderen vereist. Ambulante en eerste lijn diëtisten, fysio- en oefentherapeuten erkennen de meerwaarde van blended care maar missen handvatten en kennis over hoe blended-care ingezet kan worden bij kwetsbare ouderen. Het doel van het huidige project is ouderen én hun behandelaren te ondersteunen bij het optimaliseren van fysiek functioneren in de thuissituatie, door een blended voeding- en beweegprogramma te ontwikkelen en te testen in de praktijk. Ouderen, professionals en ICT-professionals worden betrokken in verschillende co-creatie sessies om gebruikersbehoefte, acceptatie en technische eisen te verkennen als mede inhoudelijke eisen zoals verhouding face-to-face en online. In samenspraak met gebruikers wordt de blended BITE-IT interventie ontwikkeld op basis van een bestaand platform, waarbij ook gekeken wordt naar het gebruik van bestaande en succesvolle applicaties. De BITE-IT interventie wordt uitgebreid getoetst op haalbaarheid en eerste effectiviteit in de praktijk.
