In January 2017, relations between Greece and Turkey were under severe strain when warships from both sides engaged in a brief standoff near a pair of uninhabited Greek ‘islets’ in the Aegean, whose sovereignty is disputed by Turkey. Theoretically informed by the literature of foreign policy analysis, we examine how the Greek diplomats, military officers and political analysts interpreted Turkey’s behaviour at that particular time. The article considers the following research question: which factors, from a Greek point of view, explain Turkey’s foreign policy in the Aegean in January 2017? Our theoretical expectation is that, in the aftermath of the coup attempt in Turkey, Greek diplomats, military officers and political analysts would ascribe domestic calculations into Turkey’s activities. We employed Q- methodology to uncover socially shared perspectives on this topic. Based on our findings, we uncovered two viewpoints: (1) Turkey’s diachronic strategy in the Aegean and (2) the strongman style. According to the former and most widely shared viewpoint, a consistent ‘rationalist’ strategy to change the status quo in the Aegean explains Turkey’s behaviour. According to the second one, the belief system of Turkey’s leadership legitimises the use of force in the conduct of foreign policy.
MULTIFILE
As the revolutions across the Arab world that came to a head in 2011 devolved into civil war and military coup, representation and history acquired a renewed and contested urgency. The capacities of the internet have enabled sharing and archiving in an unprecedented fashion. Yet, at the same time, these facilities institute a globally dispersed reinforcement and recalibration of power, turning memory and knowledge into commodified and copyrighted goods. In The Arab Archive: Mediated Memories and Digital Flows, activists, artists, filmmakers, producers, and scholars examine which images of struggle have been created, bought, sold, repurposed, denounced, and expunged. As a whole, these cultural productions constitute an archive whose formats are as diverse as digital repositories looked after by activists, found footage art documentaries, Facebook archive pages, art exhibits, doctoral research projects, and ‘controversial’ or ‘violent’ protest videos that are abruptly removed from YouTube at the click of a mouse by sub-contracted employees thousands of kilometers from where they were uploaded. The Arab Archive investigates the local, regional, and international forces that determine what materials, and therefore which pasts, we can access and remember, and, conversely, which pasts get erased and forgotten.
MULTIFILE
It was a landmark speech. On May 26, Angola’s president apologized and asked forgiveness for mass executions that occurred in 1977. He also announced the returning of victims’ remains to their families and the issuance of death certificates. But what does this mean for Angola’s wider reconciliation process? Other key demands and large groups of victims have still been left out, warn scholars Maarten van Munster and Joris van Wijk.
MULTIFILE
Op basis van een promotie-onderzoek van Van Kemenade concluderen de auteurs, dat hbo-docenten niet blij zijn met het huidige accreditatiesysteem.
DOCUMENT
Dit artikel is een samenvatting van mijn proefschrift over Schumans Europa en zijn referentiekader dat de oorspronkelijke visie weergeeft van de grondlegger van de Europese eenwording, Robert Schuman. Het laat zien hoe zijn gedachten, persoonlijkheid, katholieke geloof en afkomst uit Elzas-Lotharingen samenkomen in zijn visie op Europese eenwording. Hij ziet de raison d'être van de Europese eenwording bij het Europees spiritueel en cultureel erfgoed. Effectieve solidariteit over de grenzen heen beschouwt hij een logisch gevolg daarvan. Schuman is van mening dat de integratie stapje voor stapje zal moeten plaatsvinden en generaties zal duren. De nationale belangen zullen in dit proces en in deze visie van eenwording zoveel mogelijk worden ontzien, tenzij deze ingaan tegen de gemeenschappelijk Europese belangen. Schumans zienswijze werpt een verfrissende blik op de huidige situatie van de EU en geeft inzicht in de oorzaak van de EU-problemen. Het levert daarmee een denkkader waarmee gewerkt kan worden aan de oplossing. ABSTRACT This article is an excerpt of a doctoral dissertion on Schuman's Europe and his frame of reference that represents the original vision of the founder of the European union, Robert Schuman. It displays that his thoughts, personality, catholic religion and origin from Elzas-Lotharingen come together in his vision on the European union. He sees the raison d'être of European integration to the European spiritual and cultural heritage. He considers effective solidarity beyond borders thereof as a logical consequence. Schuman believes that the integration will take place step by step and will take generations. The national interests will be spared as much as possible in the process, unless these go against the common European interests. Schuman's way of thinking casts a refreshing look on the current situation of the European Union and provides insight into the cause of the European problems. It provides a conceptual framework that can be used for a solution.
DOCUMENT
Conclusie : Vertaald naar het nu kan gesteld worden dat het Europese erfgoed in het spirituele en culturele “Europese DNA” zit en dus niet aan actualiteit heeft ingeboet. Zo zijn de Griekse en Romeinse traditie en de Joods‐Christelijke wortels voor altijd terug te vinden in de oorsprong en ontwikkeling van ons onderwijs‐, rechts‐ en zorgsysteem. Schuman zag dit als de raison d’être28 van de Europese eenwording. Effectieve solidariteit tussen burgers en staten, een solidariteit geuit in concrete realiteiten was het motto van de eenwording en zou dit vanwege het blijvende karanter van het erfgoed ook nu nog zijn. Het actualiseren van het effectieve solidariteitsprincipe volgens Schuman zou niet ophouden bij Europa, maar zich uitstrekken tot buiten de Europese grenzen, omdat de menselijke waardigheid, kernbegrip van het spirituele erfgoed, aan het hele project ten grondslag ligt. Dit betekent het meewerken aan de opbouw van staten ook buiten Europa die het nodig hebben en in de mate dat ze het nodig hebben overeenkomstig het subsidiariteits‐ en solidariteitsprincipe om een menswaardig bestaan mogelijk te maken en te bestendigen, onrecht en armoede, de oorzaken van geweld, uit de wereld te helpen. Het zal in meer of mindere mate het openbreken van bestaande economische, politieke en culturele structuren met zich meebrengen, zoals de Schuman Verklaring dat indertijd heeft gedaan voor het Europese continent. Iets soortgelijks lijkt in zijn visie nu op wereldschaal nodig te zijn. De EU zou bij het volgen van Schumans denktrant, zich langzaam maar zeker open moeten stellen en in moeten zetten voor een steeds rechtvaardiger structuur van de boven‐continentale oftewel supra‐continentale, internationale orde die steeds meer vrede en veiligheid zal waarborgen, om niet te vervallen in een EU egocentrisme dat op den duur zowel de EU als de landen en continenten buiten Europa niet langer verdragen. In die zin zijn de huidige crises alarmsignalen die aangeven dat er een fundamentele paradigmashift gemaakt moet worden waarin de mens als persoon weer centraal komt te staan en solidariteit vandaaruit doordringt in economische, politieke en sociale structuren. Het globaliseren van de “sacraliteit van de menselijke waardigheid”. Tegelijkertijd blijft de rol van de mens, gemeente, regio en staat van essentieel belang, evenals die van het continent, zoals ook blijkt uit de volgende afsluitende citaten van Schuman: “Volgens onze opvatting is het Europese beleid totaal niet in strijd met het vaderlandslievend ideaal dat we allen delen [...] de natie vervult een belangrijke rol voor zijn eigen burgers , maar heeft ook, en in even grote mate, een rol tegenover de andere landen. Het kan zich daarom niet in de eerste van deze twee rollen terugtrekken. [...]
DOCUMENT
In this chapter, we first summarise the findings from the country chapters on the multiple meanings of SA, documenting terms, translations and contrasting understandings between citizens and public officials. Second, we highlight how civil mobilisation tends to be cyclical over time and is often mediated by brokers. Strategies to spur stakeholders into action rely on a delicate balance of both collaboration and confrontation. Third, we examine the responses from authorities to SAIs, finding that reactions are uneven and that all civic innovators fear appropriation or co-optation by officials. Fourth, we assess overall outcomes of Arab SAIs and highlight that the transformative potential of SAIs exists especially at municipal level, if four conditions for success are present (trust, proximity, endorsement, evaluation). We also point out that the actual outcomes of SAIs in Arab societies have, so far, been limited due to design deficiencies (emphasising short-term objectives and limited context sensitivity) or because of officials’ resistance in active or passive forms. We characterise SAIs as a discursive action format that is best understood with a relational approach to power. In a final section, we formulate recommendations for activists, officials and donors on how to make SAIs more effective.
MULTIFILE
Identiteitsnetwerken (netwerken die zich richten op een doelgroep met een minderheidsidentiteit), zoals bijvoorbeeld een Turkse studentenvereniging, een vrouwenorganisatie of een Pride bedrijfsnetwerk, worden in onze samenleving vaak met enig wantrouwen of scepsis bekeken. Ze worden dikwijls beschouwd als plekken van afzondering van de rest van de maatschappij, als vormen van segregatie en als onwil om aan te passen. ‘Waarom moet dat nou, zo’n netwerk alleen voor vrouwen?’ of: ‘Willen jullie niet integreren?’ Voor onderwijsinstellingen, gemeenten en bedrijven blijkt het daardoor soms lastig om zich te verhouden tot identiteitsnetwerken en om specifiek doelgroepenbeleid te ontwikkelen (zoals bijvoorbeeld het ondersteunen van netwerken van studenten met een religieuze achtergrond of het organiseren van summerschools voor eerstegeneratie studenten, wier ouders geen hoger onderwijs hebben genoten. De vraag rijst dan: wil de instelling een netwerk of initiatief subsidiëren als dit niet voor iedereen is? Kan een netwerk wel een gesprekspartner zijn wanneer de indruk bestaat dat het netwerk maatschappelijke participatie in de weg staat of opvattingen heeft die niet stroken met de organisatiedoelen? Voor netwerken en doelgroepgerichte initiatieven op hun beurt is het soms lastig om hun bestaansrecht en waarde uit te leggen, en soms moeten zij zich verantwoorden over het feit dat zij zich richten op een specifieke doelgroep. In deze bijdrage werpen we licht op de waarde van identiteitsnetwerken aan de hand van verschillende empirische onderzoeken, waaronder een recent onderzoek naar de rol van identiteitsnetwerken onder Amsterdamse jongeren met een migratieachtergrond.
DOCUMENT
Jan Van der Noot (c.1540-c.1601) is a central figure in Dutch literature, widely regarded as the first true Renaissance poet in the Netherlands. He was the earliest Dutch poet to imitate Ronsard, Baïf, and Petrarch, and the first to use the sonnetform. Van der Noot also has vital links with sixteenth-century England and English literature. While living in London (1567-72), he produced the source-text for Spenser and Roest's Theatre of Voluptuous Worldlings. Yet despite this contribution, he is frequently overlooked by English-speaking critics. Even when he does receive consideration, he is seldom viewed as a poet in his own right. As an attempt to redress this, we offer here fresh translations from Van der Noot's work, lightly annotated throughout, concentrating on the sonnets that are the lynchpin of his reputation.
DOCUMENT
