The COVID-19 pandemic has changed many aspects of people’s lives, and seems to have affected people’s wellbeing and relation to technology now, and in the future. Not only has it changed people’s lives and the way citizens live, work, exercise, craft and stay connected, the pandemic has also altered the way Human Computer Interaction (HCI) professionals can engage in face-to-face interactions and consequently participatory, human-centered design and research. Limitations in being close to others and having physical, visible and shared interactions pose a challenge as these aspects are typically considered critical for the accomplishment of a transparent, attractive and critical understanding of technology and respective civic and digital engagement for wellbeing. Consequently, the risk now observed is that citizens in the new ‘normal’ digital society, particularly vulnerable groups, are beingeven less connected, supported or heard. Drawing from a study with an expert panel of 20 selected HCI related professionals in The Netherlands that participated on-line (through focus groups, questionnaires and/or interviews) discussing co-creation for wellbeing in times of COVID-19 (N=20), and civic values for conditional data sharing (N=11), this paper presents issues encountered and potential new approaches to overcome participatory challenges in the ‘new’ digital society. This study further draws on project reporting and a ‘one week in the life of’ study in times of COVID-19 with a physical toolkit for remote data collection that was used with older adults (65+, N=13) and evaluated with professionals (N=6). Drawing on such projects and professional experiences, the paper discusses some opportunities of participatory approaches for the new ‘distant’ normal.
Wat is er op dit moment (medio augustus 2020) in de wetenschappelijke literatuur bekend over (de effecten van maatregelen tegen) de verspreiding van het coronavirus en wat is de betekenis daarvan voor organisatoren van evenementen?
Objective: There are widespread shortages of personal protective equipment as a result of the COVID-19 pandemic. Reprocessing filtering facepiece particle (FFP)-type respirators may provide an alternative solution in keeping healthcare professionals safe. Design: Prospective, bench-to-bedside. Setting: A primary care-based study using FFP-2 respirators without exhalation valve (3M Aura 1862+ (20 samples), Maco Pharma ZZM002 (14 samples)), FFP-2 respirators with valve (3M Aura 9322+ (six samples) and San Huei 2920V (16 samples)) and valved FFP type 3 respirators (Safe Worker 1016 (10 samples)). Interventions: All masks were reprocessed using a medical autoclave (17 min at 121°C with 34 min total cycle time) and subsequently tested up to three times whether these respirators retained their integrity (seal check and pressure drop) and ability to filter small particles (0.3–5.0 µm) in the laboratory using a particle penetration test. Results: We tested 33 respirators and 66 samples for filter capacity. All FFP-2 respirators retained their shape, whereas half of the decontaminated FFP-3 respirators showed deformities and failed the seal check. The filtering capacity of the 3M Aura 1862 was best retained after one, two and three decontamination cycles (0.3 µm: 99.3%±0.3% (new) vs 97.0±1.3, 94.2±1.3% or 94.4±1.6; p<0.001). Of the other FFP-2 respirators, the San Huei 2920 V had 95.5%±0.7% at baseline vs 92.3%±1.7% vs 90.0±0.7 after one-time and two-time decontaminations, respectively (p<0.001). The tested FFP-3 respirator (Safe Worker 1016) had a filter capacity of 96.5%±0.7% at baseline and 60.3%±5.7% after one-time decontamination (p<0.001). Breathing and pressure resistance tests indicated no relevant pressure changes between respirators that were used once, twice or thrice. Conclusion: This small single-centre study shows that selected FFP-2 respirators may be reprocessed for use in primary care, as the tested masks retain their shape, ability to retain particles and breathing comfort after decontamination using a medical autoclave.
MULTIFILE
Mondkapjes, of mondmaskers, zijn door de SARS-COV-2 pandemie niet meer uit het straatbeeld weg te denken. De kwaliteit en comfort van de pasvorm van medische en niet-medische mondmaskers wordt bepaald door hoe goed het mondmasker overeenkomt met de afmetingen van het gezicht van de drager. Echter is er geen goed overzicht van de antropometrie van het gelaat van de Nederlandse bevolking waardoor de pasvorm van mondmaskers nu vaak niet optimaal is. Er is dus vraag naar een laagdrempelige en veilige manier om gezichtskenmerken in kaart te brengen en betere ontwerprichtlijnen voor mondkapjes. Driedimensionaal (3D) scannen doormiddel van Light Detection and Ranging (LiDaR) technologie in combinatie met slimme algoritmes lijkt wellicht een manier om gezichtskenmerken snel en laagdrempelig vast te leggen bij grote groepen mensen. Daarnaast geeft het 3D scannen van gezichten de mogelijkheid om niet enkel de afmetingen van gezichten te meten, maar ook 3D pasvisualisaties uit te voeren. Hoewel 3D scannen geen nieuwe technologie is, is de LiDaR technologie pas sinds 2020 geïntegreerd in de Ipad en Iphone waardoor het toegankelijk gemaakt is voor consumenten. Doormiddel van een research through design benadering zal onderzocht worden of deze technologie gebruikt kan worden om betrouwbare en valide opnames te maken van gezichten en of er op basis hiervan ontwerprichtlijnen ontwikkeld kunnen worden. In dit KIEM GoCi-project zal daarnaast ingezet worden om een kennisbasis en netwerk op te bouwen voor een vervolg aanvraag over de inzet van 3D technologieën in de mode-industrie.
Cliënten met ernstig meervoudige beperkingen (EMB) hebben behoefte aan intensieve zorg en ondersteuning van professionals. Ook voor deze groep is persoonsgerichte gepersonaliseerde zorg van belang. Deze cliënten hebben echter grote moeite met het (verbaal) uitdrukken van behoeften, wensen en voorkeuren. Professionals in de zorg voor mensen met EMB zien kansen voor de inzet van Virtual Reality (VR) ter bevordering van het welzijn. Enkele kleinschalige experimenten laten zien dat VR toepasbaar lijkt en ontspanning biedt voor deze doelgroep. Mensen met EMB houden de VR-bril op en de VR-belevingen lijken geen negatieve fysieke of mentale reacties zoals onrust, misselijk-heid of duizeligheid te veroorzaken. Reacties van cliënten tijdens de VR-beleving waren volgens begeleiders vergelijkbaar met reacties tijdens andere plezierige activiteiten. Om meer zicht te krijgen op persoonlijke doelen en voorkeuren en duidelijkheid over de meerwaarde van VR willen PSW, Daelzicht, Bools Studios en Zuyd Hogeschool nadere verkenning uitvoeren bij grotere groepen met meer objectieve evaluaties. Meten van ervaringen staat echter bij cliënten met EMB in de kinderschoenen. De overall praktijkvraag van dit project luidt; Wat is de potentie van virtuele omgevingen voor mensen met een ernstig meervoudige beperking? De volgende onderzoeksvragen komen aan bod; 1) Wanneer en met welk doel kan VR worden ingezet in de zorg aan mensen met EMB? 2) Welke bestaande VR omgevingen zijn beschikbaar passend bij de doelen? 2) Hoe kan de meerwaarde van VR (door professionals zelf) worden gemeten bij deze doelgroep? 3) Wat is de meerwaarde en hanteerbaarheid van VR bij mensen met EMB? De vragen worden beantwoord in 3 werkpakketten: 1) Oriëntatie op doelen en aanpak met VR, alsmede oriëntatie op bestaande meetinstrumenten; 2) Oriëntatie op bestaande en bruikbare VR omgevingen; 3) Testen VR omgevingen en meetinstrumenten.
