Poster gepresenteerd op de oncologiedagen: verkenning van leefstijlondersteuning in de oncologie: een kwalitatief onderzoek bij patiënten en verpleegkundig professionals. Een gezonde leefstijl draagt bij aan het voorkomen van kanker en herstel na behandeling. Verpleegkundige interventies gericht op het veranderen van leefstijl zijn effectief, maar verpleegkundigen voelen zich vaak onvoorbereid om leefstijladvies te geven. Veel patiënten met kanker ontvangen geen leefstijladvies, ondanks behoefte ernaar.
IMAGE
In 2008 heeft het Koninklijk Nederlands Genootschap voor Fysiotherapie (KNGF) de KNGF-beweegprogramma’s herzien; het warden de ‘Standaarden Beweeginterventies’, gericht op mensen met een chronische aandoening. Een dergelijke standaard stelt een voldoende competente fysiotherapeut in staat bij mensen met een chronische aandoening een actieve leefstijl te bevorderen en hun mate van fitheid te verhogen. Basis voor de herziening vormen de oorspronkelijk door TNO ontwikkelde beweegprogramma’s, van waaruit de tekst grondig is geactualiseerd. De gedetailleerde invulling van de programma’s in ‘kookboekstijl’ is niet opnieuw opgenomen. Gekozen is voor een actueel concept dat de fysiotherapeut de mogelijkheid biedt een ‘state-of-the-art’programma te ontwikkelen met respect voor de individuele patiënt en praktijkspecifieke randvoorwaarden
DOCUMENT
Door de auteur verstrekt: Het ontwerpen van producten gericht op adequaat beweeggedrag van kinderen die in het ziekenhuis worden behandeld voor kanker is, door de vele stakeholders en variëteit aan verschijningsvormen van kanker, een ingewikkeld proces. In deze paper wordt de onderzoeksvraag beantwoord: “Hoe kunnen interventies ontworpen worden gericht op adequaat beweeggedrag van een kind met kanker?” Een ontwerpproject voor de afdeling Kinderoncologie van het Universitair Medisch Centrum Groningen vormt hierbij de casus. Op basis van resultaten uit acht participatieve ontwerp/onderzoeksmethoden wordt een eerste conceptinterventie gepresenteerd: BLOX.
DOCUMENT
Objective: Effective healthcare innovations are often not adopted and implemented. An implementation strategy based on facilitators and barriers for use as perceived by healthcare professionals could increase adoption rates. This study therefore aimed to identify the most relevant facilitators and barriers for use of an innovative breast cancer aftercare decision aid (PtDA) in healthcare practice. Methods: Facilitators and barriers (related to the PtDA, adopter and healthcare organisation) were assessed among breast cancer aftercare health professionals (n = 81), using the MIDI questionnaire. For each category, a backward regression analysis was performed (dependent = intention to adopt). All significant factors were then added to a final regression analysis to identify to most relevant determinants of PtDA adoption. Results: Expecting higher compatibility with daily practice and clinical guidelines, more positive outcomes of use, higher perceived relevance for the patient and increased self-efficacy were significantly associated with a higher intention to adopt. Self-efficacy and perceived patient relevance remained significant in the final model. Conclusions: Low perceived self-efficacy and patient relevance are the most important barriers for health professions to adopt a breast cancer aftercare PtDA. Practice implications: To target self-efficacy and perceived patient relevance, the implementation strategy could apply health professional peer champions.
DOCUMENT
Geen samenvatting beschikbaar
DOCUMENT
Hoop en positief denken zijn heel belangrijk voor mensen met kanker. Palliatieve patiënten geven de hoop op een lang(er) leven meestal niet op. In tegenstelling tot wat sommige hulpverleners verwachten buigen patiënten hun hoop meestal niet om naar meer realistische doelen, zoals sommige hulpverleners vinden dat zou moeten. Voor mensen in de curatieve fase is positief denken heel belangrijk. Positief denken zorgt ervoor dat mensen van het leven kunnen genieten. Dit artikel beschrijft de resultaten van verschillende studies uitgevoerd als onderdeel van een proefschrift.
DOCUMENT
Background/Aims: This study examines the feasibility of a preoperative exercise program to improve the physical fitness of a patient before gastrointestinal surgery. Methods: An outpatient exercise program was developed to increase preoperative aerobic capacity, peripheral muscle endurance and respiratory muscle function in patients with pancreatic, liver, intestinal, gastric or esophageal cancer. During a consult at the outpatient clinic, patients were invited to participate in the exercise program when their surgery was not scheduled within 2 weeks. Results: The 115 participants followed on average 5.7 (3.5) training sessions. Adherence to the exercise program was high: 82% of the planned training sessions were attended, and no adverse events occurred. Mixed model analyses showed a significant increase of maximal inspiratory muscle strength (84.1-104.7 cm H2O; p = 0.00) and inspiratory muscle endurance (35.0-39.5 cm H2O; p = 0.00). No significant changes were found in aerobic capacity and peripheral muscle strength. Conclusion: This exercise program in patients awaiting oncological surgery is feasible in terms of participation and adherence. Inspiratory muscle function improved significantly as a result of inspiratory muscle training. The exercise program however failed to result in improved aerobic capacity and peripheral muscle strength, probably due to the limited number of training sessions as a result of the restricted time interval between screening and surgery.
DOCUMENT
This pilot study explores the reasons patients have for refusing chemotherapy, and the ways oncologists respond to them. Our hypothesis, generated from interviews with patients and oncologists, is that an ethical approach that views a refusal as an autonomous choice, in which patients are informed about the pros and cons of treatment and have to decide by weighing them, is not sufficient.A different ethical approach is needed to deal with the various evaluations that play a role in treatment refusal. If patients forgo further treatment, while curative or palliative methods are available, there is no perspective from which to integrate the weighing of pros and cons of treatment and the preferences and values of individual cancer patients.A discrepancy thus results as regards what "good reasons" are, evoking misunderstandings or even breaking off communication. Suggestions are given for follow up research.
DOCUMENT
Lectorale Rede van Harmieke van Os, woensdag 17-09-2025: In mijn rede heb ik uiteengezet dat het lectoraat Innovatie in de oncologische (netwerk)zorg zich richt op persoonsgerichte essentiële zorg door verpleegkundigen en verpleegkundig specialisten. Die zorg start in de zorgrelatie. Verpleegkundigen en verpleegkundig specialisten staan voor complexe opgaven: de zorgvraag neemt toe, terwijl er minder verpleegkundigen zijn, de impact van kanker op patiënten en hun naasten is groot en gezondheidsverschillen spelen een rol. Om persoonsgerichte zorg te bieden werken zij nauw samen in netwerken, zetten ze in op preventie en een gezonde leefstijl en maken ze gebruik van (digitale) innovaties. Het lectoraat wil via praktijkgericht onderzoek bijdragen aan de kwaliteit van leven en sterven van patiënten met kanker, en aan de professionalisering van verpleegkundigen en verpleegkundig specialisten. Ik heb een schets gegeven van drie met elkaar samenhangende onderzoeksthema’s: • Interprofessionele samenwerking in (netwerk)zorg; • Preventie door leefstijlverpleegkunde; • Innoveren in de oncologische zorg. Samenwerking is hierin essentieel. Ik heb het belang toegelicht van samenwerking met patiënten, verpleegkundigen, verpleegkundig specialisten, professionals uit zorg- en aanpalende domeinen, docenten en studenten. Samen werken we aan persoonsgerichte zorg!
DOCUMENT
We tested the effects on problem-solving, anxiety and depression of 12-week group-based self-management cancer rehabilitation, combining comprehensive physical training (PT) and cognitive-behavioural problem-solving training (CBT), compared with PT. We expected that PT + CBT would outperform PT in improvements in problem-solving (Social Problem-Solving Inventory-Revised (SPSI-R)), anxiety and depression (Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS)), and that more anxious and/or depressed participants would benefit most from adding CBT to PT. Cancer survivors (aged 48.8 ± 10.9 years, all cancer types, medical treatment completed) were randomly assigned to PT + CBT (n = 76) or PT (n = 71). Measurement occasions were: before and post-rehabilitation (12 weeks), 3- and 9-month follow-up. A non-randomised usual care comparison group (UCC) (n = 62) was measured at baseline and after 12 weeks. Longitudinal intention-to-treat analyses showed no differential pattern in change between PT + CBT and PT. Post-rehabilitation, participants in PT and PT + CBT reported within-group improvements in problem-solving (negative problem orientation; p < 0.01), anxiety (p < 0.001) and depression (p < 0.001), which were maintained at 3- and 9-month follow-up (p < 0.05). Compared with UCC post-rehabilitation, PT and PT + CBT only improved in anxiety (p < 0.05). CBT did not add to the effects of PT and had no extra benefits for higher distressed participants. PT was feasible and sufficient for durably reducing cancer survivors' anxiety.
DOCUMENT
