Assistive technology supports maintenance or improvement of an individual’s functioning and independence, though for people in need the access to assistive products is not always guaranteed. This paper presents a generic quality framework for assistive technology service delivery that can be used independent of the setting, context, legislative framework, or type of technology. Based on available literature and a series of discussions among the authors, a framework was developed. It consists of 7 general quality criteria and four indicators for each of these criteria. The criteria are: accessibility; competence; coordination; efficiency; flexibility; user centeredness, and infrastructure. This framework can be used at a micro level (processes around individual users), meso level (the service delivery scheme or programme) or at a macro level (the whole country). It aims to help identify in an easy way the main strengths and weaknesses of a system or process, and thus guide possible improvements. As a next step in the development of this quality framework the authors propose to organise a global consultancy process to obtain responses from stakeholders across the world and to plan a number of case studies in which the framework is applied to different service delivery systems and processes in different countries.
The current Covid-19 pandemic has underlined the importance of urban public spaces in achieving health and social well-being (Dobson, 2021; Poortinga et al., 2021), prompting policymakers and urban planners to rethink their approach to the design of these spaces. They now propagate adapting urban public spaces more directly to human needs (Suurenbroek et al., 2019), often at a neighbourhood level, while also embracing a more-than-human perspective that includes the well-being of the natural ecosystem at large (Maller, 2020; Houston et al., 2018). The latter becomes imperative as other shocks and stressors, such as climate change and biodiversity loss, are impending, straining urban spaces and their residents to show resilience in times of complex challenges. “Learning from Covid-19”, a need emerged for new design approaches for public spaces, contributing both to social and ecological resilience.This paper presents results from the research project "From Prevention to Resilience". It moves beyond merely responding to the pandemic by designing social and physical barriers in public space to prevent the virus from spreading. Instead, it seizes the opportunity to explore how an integrated design approach to public space could contribute to social and ecological resilience (Boon et al., 2021). The project, funded by the Dutch organization for health research and care innovation, is a collaboration between the chairs of Spatial Urban Transformation and Civic Interaction Design (AUAS) and an international partner consortium.This paper builds on our compiled database of design strategies addressing the Covid-crisis, expert sessions with a Community of Practitioners, and interviews with Dutch spatial design firms and municipalities. It first introduces a "Design Framework for Neighbourhood Resilience" and its core concepts. Next, it validates this framework through a research-by-design approach. Spatial and social design agencies applied the framework in real-life design cases in Amsterdam and allowed for its empirical grounding and practice-based development. Ultimately, the paper defines a design framework that builds resilience for the well-being of all urban inhabitants and initiates a dialogue between disciplines to address resilience integrally when designing public spaces and forms of civic engagement.ReferencesBoon, B., Nirschl, M., Gualtieri, G., Suurenbroek, F., & de Waal, M. (2021). Generating and disseminating intermediate-level knowledge on multiple levels of abstraction: An exploratory case in media architecture. Media Architecture Biennale 20, 189–193. https://doi.org/10.1145/3469410.3469430Dobson, J. (2021). Wellbeing and blue‐green space in post‐pandemic cities: Drivers, debates and departures. Geography Compass, 15. https://doi.org/10.1111/gec3.12593Houston, D., Hillier, J., MacCallum, D., Steele, W., & Byrne, J. (2018). Make kin, not cities! Multispecies entanglements and ‘becoming-world’ in planning theory. Planning Theory, 17(2), 190–212. https://doi.org/10.1177/1473095216688042 Maller, C. (2020). Healthy Urban Environments: More-than-Human Theories (1st ed.). Routledge, Taylor & Francis Group. https://www.routledge.com/Healthy-Urban-Environments-More-than-Human-Theories/Maller/p/book/9780367459031Poortinga, W., Bird, N., Hallingberg, B., Phillips, R., & Williams, D. (2021). The role of perceived public and private green space in subjective health and wellbeing during and after the first peak of the COVID-19 outbreak. Landscape and Urban Planning, 211, 104092. https://doi.org/10.1016/j.landurbplan.2021.104092 Suurenbroek, F., Nio, I., & de Waal, M. (2019). Responsive public spaces: exploring the use of interactive technology in the design of public spaces. Hogeschool van Amsterdam, Urban Technology.https://research.hva.nl/en/publications/responsive-public-spaces-exploring-the-use-of-interactive-technol-2
The transition towards an economy of wellbeing is complex, systemic, dynamic and uncertain. Individuals and organizations struggle to connect with and embrace their changing context. They need to create a mindset for the emergence of a culture of economic well-being. This requires a paradigm shift in the way reality is constructed. This emergence begins with the mindset of each individual, starting bottom-up. A mindset of economic well-being is built using agency, freedom, and responsibility to understand personal values, the multi-identity self, the mental models, and the individual context. A culture is created by waving individual mindsets together and allowing shared values, and new stories for their joint context to emerge. It is from this place of connection with the self and the other, that individuals' intrinsic motivation to act is found to engage in the transitions towards an economy of well-being. This project explores this theoretical framework further. Businesses play a key role in the transition toward an economy of well-being; they are instrumental in generating multiple types of value and redefining growth. They are key in the creation of the resilient world needed to respond to the complex and uncertain of our era. Varta-Valorisatielab, De-Kleine-Aarde, and Het Groene Brein are frontrunner organizations that understand their impact and influence. They are making bold strategic choices to lead their organizations towards an economy of well-being. Unfortunately, they often experience resistance from stakeholders. To address this resistance, the consortium in the proposal seeks to answer the research question: How can individuals who connect with their multi-identity-self, (via personal values, mental models, and personal context) develop a mindset of well-being that enables them to better connect with their stakeholders (the other) and together address the transitional needs of their collective context for the emergence of a culture of the economy of wellbeing?
De technische en economische levensduur van auto’s verschilt. Een goed onderhouden auto met dieselmotor uit het bouwjaar 2000 kan technisch perfect functioneren. De economische levensduur van diezelfde auto is echter beperkt bij introductie van strenge milieuzones. Bij de introductie en verplichtstelling van geavanceerde rijtaakondersteunende systemen (ADAS) zien we iets soortgelijks. Hoewel de auto technisch gezien goed functioneert kunnen verouderde software, algorithmes en sensoren leiden tot een beperkte levensduur van de gehele auto. Voorbeelden: - Jeep gehackt: verouderde veiligheidsprotocollen in de software en hardware beperkten de economische levensduur. - Actieve Cruise Control: sensoren/radars van verouderde systemen leiden tot beperkte functionaliteit en gebruikersacceptatie. - Tesla: bij bestaande auto’s worden verouderde sensoren uitgeschakeld waardoor functies uitvallen. In 2019 heeft de EU een verplichting opgelegd aan automobielfabrikanten om 20 nieuwe ADAS in te bouwen in nieuw te ontwikkelen auto’s, ongeacht prijsklasse. De mate waarin deze ADAS de economische levensduur van de auto beperkt is echter nog onvoldoende onderzocht. In deze KIEM wordt dit onderzocht en wordt tevens de parallel getrokken met de mobiele telefonie; beide maken gebruik van moderne sensoren en software. We vergelijken ontwerpeisen van telefoons (levensduur van gemiddeld 2,5 jaar) met de eisen aan moderne ADAS met dezelfde sensoren (levensduur tot 20 jaar). De centrale vraag luidt daarom: Wat is de mogelijke impact van veroudering van ADAS op de economische levensduur van voertuigen en welke lessen kunnen we leren uit de onderliggende ontwerpprincipes van ADAS en Smartphones? De vraag wordt beantwoord door (i) literatuuronderzoek naar de veroudering van ADAS (ii) Interviews met ontwerpers van ADAS, leveranciers van retro-fit systemen en ontwerpers van mobiele telefoons en (iii) vergelijkend rij-onderzoek naar het functioneren van ADAS in auto’s van verschillende leeftijd en prijsklassen.
In onze visie voeren robots autonoom taken uit op de akker. Ze kunnen zaaien, oogsten, onkruid verwijderen, gewassen monitoren en verzorgen. Hierdoor zijn agrariërs minder kostbare tijd kwijt aan basistaken. Ook zijn er met dit soort robots geen (of veel minder) bestrijdingsmiddelen nodig en rijden er geen zware machines meer op het land. Dit leidt tot minder bodemverdichting en daardoor hoeft het land niet (of minder diep) te worden omgeploegd. Naast een enorme besparing op brandstof leidt dit ook tot een betere bodemkwaliteit en worden nieuwe teelten mogelijk. Agrarische robots zijn volop in ontwikkeling. Er zijn echter nog een aantal uitdagingen die opgelost moeten worden. Eén van die uitdagingen is volledig autonome, robuuste en veilige navigatie. De robot moet kunnen rijden zonder een bestuurder. Het AgriNav project: Agricultural Navigation In dit project werkt Saxion samen met drie pioniers op het gebied van agrarische robots in Nederland. Het doel is om een gedegen beeld van oplossingen voor het navigatieprobleem te ontwikkelen. We brengen daarvoor in kaart welke producten en frameworks er zijn en in hoeverre deze direct te gebruiken zijn. Op basis van de bevindingen maken we een afweging of de navigatie oplossing wordt ingekocht of dat deze zelf wordt ontwikkeld, bijvoorbeeld op basis van bestaande open source projecten. Onderdeel van dit KIEM project is het starten van vervolgtrajecten, zoals RAAK-mkb of RAAK-PRO. Impact Het project “AgriNav” geeft de inzet van kleine autonome zelfrijdende robots in de agrarische sector een boost, waardoor er nieuwe en duurzamere landbouw kan ontstaan. Dit past bij de ambitie van Nederland om voorop te lopen op het gebied van technologie voor voedselproductie. Door het project wordt de kennispositie van het consortium versterkt in zowel de topsector HTSM als AgriFood en de NWA routes “Duurzame productie van gezond en veilig voedsel” en “smart industrie”.
