Op wereld en werkelijkheid hebben we nog slechts zicht in de vorm van onze zelfverzekerde voorstellingen. Descartes merkte het al op, en het is een kille constatering, dat de mensen hem verschijnen als 'des chapeaux et des manteaux'. Is het mogelijk te spreken op die smalle strook strand tussen het zwijgen van de zee en de vanzelfsprekendheid van het land? Als een soort strandjutter lijkt Verhoeven in zijn denken zoiets als de waardigheid van het wrak te overpeinzen. Pas als er een lek in het bestaan is geslagen komt het denken op gang. Het zijn de restjes die het bedenkelijkst zijn.
Document
Not known
Not known
