Samen Spelen?? Ontwikkeling van twee toolkits voor kindertherapeuten om inclusief buiten spelen te faciliteren

Samen spelen is essentieel voor de fysieke, sociale, emotionele en cognitieve ontwikkeling van kinderen. Daarbij is buiten spelen de belangrijkste bijdrager aan een fysiek actieve leefstijl met positieve effecten op de algehele gezondheid, met doorwerking naar de volwassen leeftijd. Helaas spelen kinderen met een lichamelijke beperking weinig buiten, gehinderd door zowel fysieke (zoals ontoegankelijke en onbruikbare speelplekken) als sociale barrières (zoals moeilijk om contact te maken, buitengesloten worden). Dit heeft een grote impact op het leven van kinderen met een beperking. Zij voelen zich dan ook vaak eenzaam. Dit staat haaks op artikel 31 van het Kinderrechtenverdrag waarin gesteld wordt dat óók kinderen met een beperking mee moeten kunnen doen.

Kinderfysiotherapeuten en kinderergotherapeuten (kindertherapeuten) kunnen een belangrijke rol spelen in het faciliteren van inclusief (samen) buiten spelen, maar het ontbreekt hen aan praktische handvatten. Een vraagarticulatieproces bestaande uit negen jaar onderzoek van het lectoraat Leefstijl en Gezondheid van de Hogeschool Utrecht en haar partners, aangevuld met interviews, focusgroepen en enquêtes gecombineerd met evidentie uit de state-of-the-art leidde tot de volgende onderzoeksvraag:
“Hoe kunnen we kindertherapeuten in staat stellen om inclusief buiten spelen te faciliteren bij kinderen (4-12 jaar) met beperkingen en hun ouders?”

Op basis van participatief actie-onderzoek ontwerpen kindertherapeuten, kinderen (met en zonder beperking), ouders en andere stakeholders samen met onderzoekers
en ontwerpers twee toolkits: één toolkit voor de fysieke context (met ontwerpideeën en richtlijnen voor de fysieke vormgeving van speelplekken) en één toolkit voor de sociale
context (met gedragsmatige interventies, strategieën en instrumenten die kindertherapeuten kunnen inzetten bij kinderen en hun ouders). Hiertoe worden traditionele, systematische onderzoeksmethoden uit de zorg (zoals observatie a.d.h.v. gestandaardiseerde instrumenten en activiteitenmonitoring) en creatieve, generatieve
onderzoeks- en ontwerpmethoden uit de ontwerpwereld (zoals design sprints, context mapping) continu complementair ingezet.