Van oorsprong worden televisieprogramma’s op een lineaire manier aangeboden aan kijkers: een omroep bepaalt in welke volgorde programma’s worden getoond. Dit verandert echter langzaam. Ondemand mogelijkheden via internet en settopboxen zorgen ervoor dat kijkers zelf kunnen bepalen wanneer ze welk programma willen kijken. De Nederlandse Publieke Omroep (NPO) speelt op die mogelijkheden in met onder meer de dienst Uitzending Gemist, een NPOapplicatie voor mobiele apparaten en verschillende themakanalen. Eén van die themakanalen is NPO Spirit. Ze biedt via internet ondemand video’s aan op het gebied van levensbeschouwing, spiritualiteit en diversiteit. Het aanbod is zo pluriform mogelijk. Dat wil zeggen dat verschillende religies en levensbeschouwingen naast elkaar worden aangeboden. NPO Spirit formuleert haar propositie dan ook als volgt: “NPO Spirit laat de kijker genieten en brengt op toegankelijke wijze (nieuwe) inzichten!" De uiteindelijke doelstelling van dit project is om méér mensen en meer verschillende groepen te bereiken. Het eindresultaat bestaat uit (1) een specifiek overzicht voor NPO Spirit van relevante trefwoorden, groepen ( hubs ) en sleutelfiguren ( influencers ) op internet, en (2) een algemene werkwijze om vanuit een organisatie of merk te bepalen welke groepen, trefwoorden en sleutelfiguren op het internet relevant zijn. Dit moet ertoe leiden dat NPO Spirit beter in staat raakt om video’s naar consumenten ‘toe te brengen’.
MULTIFILE
This paper describes a design experiment aimed at prototyping and exploring a virtual media architecture. We describe how we developed a prototype of a continuous circulation space that allows grounded movement, visual continuity and transitions between modes of the reality-virtuality continuum using an HMD (head-mounted display) and a technique called Stencil Rendering. Our prototype, situated in an architectural environment and supported by a narrative that provides a direction and context of use, enables us to explore the logic of circulation from direct experience. Throughout this paper we identify and reflect on several principles of this logic and define the circulation space as a composite of actual and virtual that unfolds interactively as the visitor moves through it. Our approach shows a way to experiment with the notion of virtual media architecture and to speculate about its possible use.
This longitudinal, quantitative study contributes to the debate on technology-based professional development by examining the extent to which a learning (LinkedIn) intervention in a university setting affects an individual’s social media use for professional development, and the extent to which this relates to self-reported employability. In addition, we investigated how this relationship is moderated by an individual’s motivation to communicate through social media (LinkedIn). Based on social capital theory and the conservation of resources theory, we developed a set of hypotheses that were tested based on longitudinal data collected from university employees (N = 101) in middle- and high-level jobs. First, in line with our expectations, social media use for professional development was significantly higher after the learning intervention than before. Second, partially in line with our expectations, social media use for professional development was positively related with the employability dimension anticipation and optimization. Third, contrary to our expectations, motivation to communicate through social media (LinkedIn) did not have a moderating role in this relationship. We concluded that the learning intervention has the potential to foster social media use for professional development, and in turn, can contribute to individuals’ human capital in terms of their employability. Hence, the intervention that forms the core of this empirical research can be a sustainable and promising human resource management (HRM) practice that fits the human capital agenda.
De maatschappelijke discussies over de invloed van AI op ons leven tieren welig. De terugkerende vraag is of AI-toepassingen – en dan vooral recommendersystemen – een dreiging of een redding zijn. De impact van het kiezen van een film voor vanavond, met behulp van Netflix' recommendersysteem, is nog beperkt. De impact van datingsites, navigatiesystemen en sociale media – allemaal systemen die met algoritmes informatie filteren of keuzes aanraden – is al groter. De impact van recommendersystemen in bijvoorbeeld de zorg, bij werving en selectie, fraudedetectie, en beoordelingen van hypotheekaanvragen is enorm, zowel op individueel als op maatschappelijk niveau. Het is daarom urgent dat juist recommendersystemen volgens de waarden van Responsible AI ontworpen worden: veilig, eerlijk, betrouwbaar, inclusief, transparant en controleerbaar.Om op een goede manier Responsible AI te ontwerpen moeten technische, contextuele én interactievraagstukken worden opgelost. Op het technische en maatschappelijke niveau is al veel vooruitgang geboekt, respectievelijk door onderzoek naar algoritmen die waarden als inclusiviteit in hun berekening meenemen, en door de ontwikkeling van wettelijke kaders. Over implementatie op interactieniveau bestaat daarentegen nog weinig concrete kennis. Bekend is dat gebruikers die interactiemogelijkheden hebben om een algoritme bij te sturen of aan te vullen, meer transparantie en betrouwbaarheid ervaren. Echter, slecht ontworpen interactiemogelijkheden, of een mismatch tussen interactie en context kosten juist tijd, veroorzaken mentale overbelasting, frustratie, en een gevoel van incompetentie. Ze verhullen eerder dan dat ze tot transparantie leiden.Het ontbreekt ontwerpers van interfaces (UX/UI designers) aan systematische concrete kennis over deze interactiemogelijkheden, hun toepasbaarheid, en de ethische grenzen. Dat beperkt hun mogelijkheid om op interactieniveau aan Responsible AI bij te dragen. Ze willen daarom graag een pattern library van interactiemogelijkheden, geannoteerd met onderzoek over de werking en inzetbaarheid. Dit bestaat nu niet en met dit project willen we een substantiële bijdrage leveren aan de ontwikkeling ervan.
Mediaorganisaties gebruiken veel foto’s uit beeldarchieven, bijvoorbeeld om bij nieuwsberichten te plaatsen. Met een tool die foto’s automatisch van tags voorziet willen we zorgen voor grotere consistentie en nauwkeurigheid in zulke beeldarchieven. Hiermee wordt het vinden van passende foto’s eenvoudiger.Doel We onderzoeken of het haalbaar is een tool voor het automatisch taggen van foto’s te ontwikkelen die goed om kan gaan met steeds nieuwe tags. In de context van nieuws en journalistiek moeten namelijk regelmatig nieuwe tags toe worden gevoegd. Resultaten In het project zoeken we antwoorden op onderstaande onderzoeksvragen: Hoe verhoudt de nauwkeurigheid van de tool zich tot die van een traditionele tool voor het taggen van foto’s? Blijft de tool voor automatisch taggen goed presteren als het aantal tags toeneemt? Hoeveel foto’s zijn minimaal nodig om de tool goed te laten presteren voor een nieuwe tag? Looptijd 01 maart 2023 - 01 juli 2023 Aanpak In the eerste fase van het project ontwikkelen we een tool die voldoet aan de gestelde eisen. Zodra de tool ontwikkeld en geïmplementeerd is, volgt de tweede fase. Hierin evalueren we de prestaties van de tool, ook wanneer nieuwe tags worden geïntroduceerd en worden gekoppeld aan foto’s.
Mediaorganisaties gebruiken veel foto’s uit beeldarchieven, bijvoorbeeld om bij nieuwsberichten te plaatsen. Met een tool die foto’s automatisch van tags voorziet willen we zorgen voor grotere consistentie en nauwkeurigheid in zulke beeldarchieven. Hiermee wordt het vinden van passende foto’s eenvoudiger.