The paper investigates how an audience can be challenged to 'perform as interface' pointing towards the activation of a certain attitude; an active mind-set which constantly leads the attention back to the experience of our body; to perceive, critically read and make sense of this experience in relation to the interaction with(in) the technologically mediated world [16]. As a case, the paper focuses on the interactive installation "CHAIR-JUMP-CHUTE" and on the various ways the audience was induced to interact with it. The paper identifies triggers stimulating the participant to become fully - as in physically and mentally - engaged in the interaction with a technological installation in the semi-public setting of a cultural institute. Furthermore, it explores how the perceived thresholds (like other people watching, physical challenges or "apparative resistance" [9], become more than 'elements to overcome' as they can also be seen as giving meaning and depth to the interactive experience. The paper sums up what factors trigger this challenging and at the same time demanding (embodied) interaction, in order for this interaction to become an important actual / critical part of the aesthetic experience of interactive art, as it challenges the participant to perform as interface.
This paper will describe the rationale and findings from a multinational study of online uses and gratifications conducted in the United States, Korea, and the Netherlands in spring 2003. A survey research method of study was conducted using a questionnaire developed in three languages and was presented to approximately 400 respondents in each country via the Web. Web uses and gratifications were analyzed cross-nationally in a comparative fashion and focused on the perceived involvement in different types of on-line communities. Findings indicate that demographic characteristics, cultural values, and Internet connection type emerged as critical factors that explain why the same technology is adopted differently. The analyses identified seven major gratifications sought by users in each country: social support, surveillance & advice, learning, entertainment, escape, fame & aesthetic, and respect. Although the Internet is a global medium, in general, web use is more local and regional. Evidence of media use and cultural values reported by country and online community supports the hypothesis of a technological convergence between societies, not a cultural convergence.
Traditioneel is de bezoeker van een symfonisch concert vooral een stille, aandachtige luisteraar. Maar de relaties tussen symfonieorkesten en hun publiek worden de afgelopen twintig jaar steeds vaker kritisch bevraagd in het Nederlandse cultuurpolitieke discours. Misschien is aandachtig luisteren niet altijd meer de ideale vorm van publieksparticipatie. Inmiddels zijn Nederlandse symfonieorkesten begonnen om experimentele concerten te organiseren waarin het publiek een nieuwe rol krijgt. In dit proefschrift wordt onderzocht wat voor werk het orkesten kost om publieksparticipatie te innoveren. Het blijkt een complexe taak voor orkesten, want wanneer de rol van het publiek verandert, leidt dat tot onbekende situaties door het hele organisatieproces heen die het bestaande esthetische kader doen rammelen. Het zorgt ervoor dat orkesten moeten opnieuw reflecteren op hun routines, normen, manieren van werken, evalueren en waarderen.De innovatie van publieksparticipatie gaat om veel meer dan alleen stoelen anders neer zetten, een nieuwe marketingcampagne of buiten de concertzaal spelen. Als symfonieorkesten publieksparticipatie (willen) gaan innoveren, dan worden er meer kwaliteitsrepertoires van belang dan alleen het traditioneel esthetische. De innovatie van participatie vraagt dus om reflectie op de vraag wat eigenlijk een ‘goed’ concert is. Publieksparticipatie vernieuwen is dus niet alleen praktisch werk voor symfonieorkesten, maar ook artistiek werk.
IMAGE
06/06/2022
Sinds de corona reset wordt in de culturele en creatieve sector volop geïnnoveerd om tijdelijke sluitingen en financiële verliezen te compenseren. Aanbieders van hoogwaardige culturele programma’s, zoals presentatie-instellingen en zelforganiserende collectieven, coördineren in hoog tempo digitale expositieruimtes, livestreams en online debatten, waarmee ze hun bestaande (offline en lokale) en nieuwe (online en mondiale) publiek bedienen. Soms ook tegelijkertijd, in een hybride evenement; met een beperkt live publiek én een onbeperkt aantal online bezoekers. Hoe zorgen zij dat beide groepen bij deze livecastings een gelijkwaardige ervaring hebben? En hoe benutten ze de potentie van dit opgenomen materiaal voor publicatie en blijvende publieksinteractie in hun digitaal (web)archief? Ad hoc coronaoplossingen behoeven nu toekomstbestendige doorontwikkeling. Met MKB’ers ontwikkelen we een langetermijnvisie op off/online kennisdeling van hun culturele aanbod, op voorwaarden van duurzaamheid en technologische onafhankelijkheid in het beheer en de data-opslag van hun gepubliceerde materiaal. Verregaande digitalisering en klimaatoverwegingen geven namelijk naast corona urgentie aan een visie op hybride programmering. In het onderzoek worden werkende principes ontwikkeld voor een langetermijnvisie op een hybride en kwalitatief hoogwaardig programma-aanbod, met het oog op het bedienen van nieuw en bestaand publiek na de corona reset, via participatieve livecasts van evenementen, de samenhangende verslaglegging daarvan middels publicaties die uiteindelijk in levende archieven te komen: Om het knelpunt van ‘schermmoeheid’ bij eindgebruikers van programma-aanbod te voorkomen, ontwikkelen we werkende principes in het oplossingsgebied ‘participatieve livecasting’, om de succespijler ‘gezamenlijke publiekservaring bij online evenementen’ te bewerkstelligen. Om het knelpunt van ‘gefragmenteerde informatievoorziening’ bij programma-aanbieders te voorkomen, ontwikkelen we werkende principes in het oplossingsgebied ‘hybride publicaties’, om de succespijler ‘samenhang in off/online programma-aanbod’ te bewerkstelligen. Om het knelpunt van een ‘reactieve houding’ bij programma-aanbieders te voorkomen, ontwikkelen we werkende principes in het oplossingsgebied ‘levende archieven’, om de succespijler van een ‘anticiperende houding in de werkwijze van programma-aanbieders’ te bewerkstelligen.
There are many digital tools and online agendas that try to help people in getting a clear overview of the cultural events and venues available in their city. They generate an overview which is quite suitable for finding commercial, mainstream entertainment events but most of the time they lack the ‘in depth’ content. As such, they are quite ‘generic’ and overlook the niches and specific sub-genres that define the heart of the cultural sector of a city (and match the individual preferences of the consumer). On the other hand, larger cities, with more than 100.000 inhabitants, may have websites or apps that counter this mainstream approach but tend to be too ‘cultural’, in the sense that they focus on artistic niche cultures or on specific events for very small target audiences. Both approaches make it challenging for (starting) artists to reach their potential audiences in a structural way and in that sense ‘valorise’ their content. A combination of those approaches could work, but that leads to the problem of overchoice, and requires a better filtering system. The “Just What I Want project” aims to bridge this gap in approach and uses the knowledge of experienced parties like the Groningen Night Mayor and the conclusions that were drawn after 3 years of the existence of the Here & Now in Groningen platform to generate a new form of cultural participation. This participation is intended to suit a wide variety of audiences and their potential events as well as venues and the audience that they search for.
There are many digital tools and online agendas that try to help people in getting a clear overview of the cultural events and venues available in their city. They generate an overview which is quite suitable for finding commercial, mainstream entertainment events but most of the time they lack the ‘in depth’ content. As such, they are quite ‘generic’ and overlook the niches and specific sub-genres that define the heart of the cultural sector of a city (and match the individual preferences of the consumer). On the other hand, larger cities, with more than 100.000 inhabitants, may have websites or apps that counter this mainstream approach but tend to be too ‘cultural’, in the sense that they focus on artistic niche cultures or on specific events for very small target audiences. Both approaches make it challenging for (starting) artists to reach their potential audiences in a structural way and in that sense ‘valorise’ their content. A combination of those approaches could work, but that leads to the problem of overchoice, and requires a better filtering system. The “Just What I Want project” aims to bridge this gap in approach and uses the knowledge of experienced parties like the Groningen Night Mayor and the conclusions that were drawn after 3 years of the existence of the Here & Now in Groningen platform to generate a new form of cultural participation. This participation is intended to suit a wide variety of audiences and their potential events as well as venues and the audience that they search for.
