Purpose: Aphasia after stroke has been shown to lead to communication difficulties between healthcare professionals (HCP) and people with aphasia. Clinical guidelines emphasize the importance of teaching HCP to use supportive conversative techniques through communication partner training (CPT). The aim of this study is to explore and describe the experiences of HCP in communicating with people with aphasia and their needs and wishes for the content in CPT. Materials and methods: The data were collected through qualitative semi-structured interviews with 17 HCP. HCP were recruited from two geriatric rehabilitation centres in the Netherlands and one academic hospital in Belgium. The interviews drew upon the qualitative research methodologies ethnography and phenomenology and were thematically analysed using the six steps of Braun & Clarke. Results: Three themes were derived from the interviews. HCP experienced that communication difficulties impede healthcare activities (theme 1) and reported the need to improve communication through organizational changes (theme 2), changing the roles of SLTs (theme 3) and increasing knowledge and skills of HCP (theme 4). Conclusions: According to HCP, communication difficulties challenge the provision of healthcare activities and lead to negative feelings in HCP. HCP suggest that communication can be improved by providing more time in the healthcare pathway of people with aphasia, adapting healthcare information to the needs of people with aphasia, commitment of physicians and managers, changing the roles of SLTs and improving knowledge and skills of HCP. Implications for rehabilitation Communication between healthcare professionals (HCP) and people with aphasia can be improved by training HCP to use supportive conversation techniques and tools. An important condition for successful implementation of communication partner trainings in healthcare centres is to identify the experiences of HCP with communication with people with aphasia and their needs and wishes for training content. This study shows that communication problems between HCP and people with aphasia impede diagnosis and therapy with considerable implications for healthcare quality. The suggestions that HCP have concerning the content of communication partner trainings can be placed under "education" and "implementation and post-training support." HCP describe specific roles for speech-and language therapists to fulfil after the training and suggest two main changes that should be made at an organizational level.
LINK
Young widowhood, conceptualized as the loss of one’s spouse before the age of 50, is a profoundly painful and distressing loss (Den Elzen, 2017, 2018). The literature on young widowhood shows the death of a partner generally causes a fragmentation of the self, as it violates expectations of the normal life cycle, namely growing old together (Haase and Johnston, 2012; Levinson, 1997). Premature loss of one’s spouse tends to be experienced by the surviving partner as distressing or traumatizing, such as having witnessed their suffering in illness or through accident (Den Elzen, 2018) or in struggling with unfinished business (Holland et al, 2020). Whilst post-traumatic stress is well-known and has been widely researched across various disciplines, the concept of post-traumatic growth is much newer and by contrast has received less attention. PTG was introduced as a scholarly concept by Tedeschi and Calhoun in the mid-1990s and is defined as a positive psychological change as a result of the struggle with highly challenging life events (2004). Calhoun and Tedeschi’s notion of PTG has been backed by a recent systematic review. In the first meta-analysis of moderate-to-high PTG, Wu et al. found that of the 10,181 subjects, about 50% experienced PTG (2019). They also reported that women, young people and victims of trauma experienced higher levels of PTG than men, the elderly and those who experienced indirect trauma. PTG has attracted some controversy, with some researchers questioning its scientific validity (Jayawickreme and Blackie, 2014). Others caution against the minimization of people’s suffering. Hayward is a trauma counsellor who advises approaching PTG carefully, highlighting that if it is introduced with clients too early it can "often be construed as minimizing someone's pain and suffering and minimizing the impact of the loss" (cited in Collier, 2016, n.p.). In addressing the critique of PTG, Calhoun and Tedeschi (2006) emphasize that the focus on investigating positive psychological change following trauma does not deny the common and well-documented negative psychological responses and distress following severe life stresses: “Negative events tend to produce, for most persons, consequences that are negative” (p.4). They argue however, and their research supports this finding, that for many people distressful events can foster positive psychological changes. We view PTG as a possibility following (profound) loss, and emphasize that PTG may continue to co-exist with painful and/or unresolved emotions regarding the loss itself. We conceptualize PTG as a continuum and not as an either/or binary with grief. Further, we wish to highlight that PTG is a highly individual process that depends on many factors, and we are not suggesting that the absence of PTG is to be seen as a failure. This chapter intends to contribute to the study of PTG through a person-centered approach. The most used method to assess PTG is the 21-item posttraumatic growth inventory developed by Calhoun and Tedeschi in 1996 (Jayawickreme & Blackie, 2014). Self-reported posttraumatic growth has been the foundation of PTG research, which has aimed to identify to what extent PTG evokes improved psychological and physical health. In discussing our own creative narrative processes of PTG, our practice-led-research lens aims to contribute to research on how PTG might be fostered. We propose a Writing-for-wellbeing approach in this context and explore what it offered us both as writers and widows and what it might offer the field of Writing-for-wellbeing and by extension clinical and scholarly practice.
Research has shown that female students cannot profit as much as male students can from cooperative learning in physics, especially in mixed-gender dyads. This study has explored the influence of partner gender on female students’ learning achievement, interaction and the problem-solving process during cooperative learning. In Shanghai, a total of 50 students (26 females and 24 males), drawn from two classes of a high school, took part in the study. Students were randomly paired, and there were three research groups: mixed-gender dyads (MG), female–female dyads (FF) and male–male dyads (MM). Analysis of students’ pre- and post-test performances revealed that female students in the single-gender condition solved physics problems more effectively than did those in the mixed-gender condition, while the same was not the case for male students. We further explored the differences between female and male communication styles, and content among the three research groups. It showed that the females’ interaction content and problem-solving processes were more sensitive to partner gender than were those for males. This might explain why mixed-gender cooperation in physics disadvantages females in high schools.
MULTIFILE
Mensen die moeite hebben met lezen en schrijven (laaggeletterden) zijn ondervertegenwoordigd in onderzoek, waardoor een belangrijke onderzoekspopulatie ontbreekt. Dit is een probleem, omdat zorgbeleid dan onvoldoende op hun behoeften wordt aangepast. Laaggeletterden hebben vaak een lage sociaal economische positie (SEP). Mensen met een lage SEP leven gemiddeld 4 jaar korter en 15 jaar in minder goed ervaren gezondheid vergeleken met mensen met een hoge SEP. Om laaggeletterden te betrekken in onderzoek, is het o.a. nodig om onderzoek toegankelijker te maken. Dit project draagt hieraan bij door de ontwikkeling van een toolbox voor toegankelijke (proefpersonen)informatie (pif) en toestemmingsverklaringen. We ontwikkelen in co-creatie met de doelgroep toegankelijke audiovisuele materialen die breed ingezet kunnen worden door (gezondheids)onderzoekers van (zorggerelateerde) instanties/bedrijven én kennisinstellingen voor de werving voor en informatieverstrekking over onderzoek. In de multidisciplinaire samenwerking met onze partners YURR.studio, Pharos, Stichting ABC, Stichting Crowdience, de HAN-Sterkplaats en de Academische Werkplaats Sterker op eigen benen (AW-SOEB) van Radboudumc stellen we de behoeften van de doelgroep centraal. Middels creatieve sessies en gebruikerservaringen wordt in een iteratief ontwerpende onderzoeksaanpak toegewerkt naar diverse ontwerpen van informatiebrieven en toestemmingsverklaringen, waarbij de visuele communicatie dragend is. Het ontwikkelproces biedt kennisontwikkeling en hands-on praktijkvoorbeelden voor designers en grafisch vormgevers in het toegankelijk maken van informatie. Als laaggeletterden beter bereikt worden d.m.v. de pif-toolbox, kunnen de inzichten van deze groep worden meegenomen. Dit zorgt voor een minder scheef beeld in onderzoek, waardoor (gezondheids)beleid zich beter kan richten op kwetsbare doelgroepen. Hiermee wordt een bijdrage geleverd aan het verkleinen van gezondheidsverschillen.
De alliantie tussen professionals en cliënten in de jeugdzorg is een krachtige algemeen werkzame factor in de hulp aan kinderen en ouders met opvoedproblemen. De alliantie tussen professionals en cliënten bestaat uit de persoonlijke klik, overeenstemming over de doelen waaraan gewerkt wordt en de wijze waarop er samengewerkt wordt aan die doelen. Een positieve alliantie in een vroeg stadium van het hulpverleningstraject is een betrouwbare voorspeller van een positieve uitkomst. Het vroegtijdig zicht krijgen op de kwaliteit van de alliantie geeft de mogelijkheid om breuken en deuken in beeld te brengen en vroegtijdig bespreekbaar te maken en te herstellen. Het ritueel om de alliantie bespreekbaar te maken wordt in de praktijk nog weinig gestalte gegeven. Het vergt van professionals een scherp observatievermogen, goede reflectievaardigheden en de nodige creativiteit om het ritueel in het primair proces te passen. Met de te ontwikkelen experimentele leerlijn waar deze aanvraag op ingaat willen werkveldpartners inzetten op het aanleren van deze vaardigheden.
In het project wordt een nieuw door de HvA ontwikkelde methodiek (Open Collaborative Business Modelling methodiek, verder: ‘OCBM-methodiek’), toegepast om waardeproposities voor circulaire en biobased verpakkingen te ontwikkelen, samen met partijen uit de waardeketen. De inzet van biobased materialen is essentieel voor het terugdringen van het gebruik van fossiele plastics en – uiteindelijk – voor het bereiken van een volledig circulaire economie. De specifieke waardeketen waar het project zich op richt is die van verpakkingen op basis van Olifantsgras / Miscanthus. Projectpartner Vibers is een bedrijf dat dit gewas als grondstof gebruikt voor het produceren van o.a. verpakkingsmaterialen. Tijdens het project zal een viertal OCBM-sessies worden georganiseerd waarin Vibers in nauwe samenwerking met een wisselende groep ketenpartners en andere stakeholders een nieuwe waardepropositie formuleert. Projectpartner Kennisinstituut Duurzaam Verpakken (verder: KIDV) bewaakt in de OCBM-sessies de duurzaamheid van de ontwikkelde propositie en speelt een rol bij evaluatie van de OCBM-methodiek voor de verpakkingsindustrie. Het project levert daarmee twee belangrijke resultaten op: 1. Een met behulp van de OCBM-methodiek ontwikkelde waardepropositie voor een circulair business model waarin een biobased verpakking centraal staat; 2. Aanbevelingen voor het verfijnen van de OCBM-methodiek: specifieke aandachtspunten voor het ontwikkelen van innovatieve, circulaire business modellen met behulp van deze methodiek.
