This paper investigates the prospective application of arbitration by Transnational Private Regulation (TPR). It builds on the study of TPR developed by Fabrizio Cafaggi et al. TPR addresses the ever-increasing transfer of regulatory power from national to global levels, and from public to private regulators. TPR entails private regulatory co-operation be-yond the jurisdictional boundaries of States through voluntary standards. The regimes of TPR are built by a variety of actors, such as companies, NGOs, independent experts, and epistemic communities. Examples of TPR can be found in food safety, forestry management, trade, and derivatives, among other fields. More specifically, they concern private actors engaging in transnational coordination of standard setting such as the Forest Stewardship Council (FSC) that was developed to foster responsible management of the world’s forests. There are four main characteristics of TPR: legitimacy, quality, effectiveness, and enforcement. I will describe those four characteristics in brief here. First, the legitimacy of TPR is built around consent through voluntary entry, participation, and exit of regulated entities. Important to this contribution is that the legitimacy of TPR goes beyond its legal dimension, measured by purely legal standards. Hence, the legitimacy of TPR is largely determined by standards developed by social and economic institutions relevant to specific TPR regimes. The role of those institutions in standard settings is higher in private TPR regimes than private-public TPR regimes, where some forms of compliance are mandatory. Second, the quality of TPR corresponds to the ex ante and ex post evaluation cycle of regulatory processes. It is also linked with the transparency of TPR. Third, the effectiveness of TPR is measured according to the extent to which the objectives of TPR (or selected TPR regimes) are met. And finally, enforcement of TPRis understood as ‘ensuring compliance with commitments’. Enforcement of TPR can take place through courts, administrative agencies, and private dispute resolution—including the arbitration at the core of this contribution. Cafaggi’s study identified rather selective use of arbitration in TPR, but also recommended changes to make arbitration law more adaptable to TPR. Furthermore, the study recommended that more specialized dispute resolution institutions are created to exclusively serve TPR. Against this background, I shift the main focus of analysis from TPR to arbitration. Whereas Cafaggi argued that arbitration may be suitable for TPR as a means of private enforcement, in this paper I go even further, arguing that arbitration as a means of informal, out-of-court dispute resolution is well suited to strengthen the normativity of TPR. This is so because private arbitration actors (including, inter alia, arbitrators and arbitral institutions) are already equipped with the tools necessary to facilitate cross-border TPR, which is done through informal standards and procedures with origins in the communitarian values and reputational mechanisms used by different communities before the development of modern States. The roots of most private justice regimes—including arbitration—are informed by communitarian values such as collaboration, participation, and personal trust. Those values, together with other core characteristics of arbitration correspond to all core characteristics of TPR, making both systems comparable and complementary. The analytical framework incorporated in this paper follows the four core characteristics of TPR. Hence, the paper is organized into five sections. The first section contains the introduction. In the second section, I analyze the legitimacy of arbitration vis-à-vis the legitimacy of TPR. In the third section, I investigate the accountability of arbitration as a means of quality signaling vis-à-vis TPR. In the fourth section, I focus on the remedies available to arbitrators in a view of TPR’s effectiveness. Finally, in the fifth section, I analyze enforcement through arbitration and its impact on the exclusiveness versus complementarity of TPR regimes. Conclusions follow, including recommendations for future research. Part of topic "The blurring distinction between public and private in international dispute resolution"
MULTIFILE
Calls for greater diversity, especially in relation to the appointment of arbitrators, have been prevalent for some time in the international arbitration community, followed by several initiatives being set up to address the issue. While the primary focus of the diversity debate has been on gender, there have also been calls to expand and diversify the profile of the arbitrator pool to include more non-Western and non-White arbitrators. For several years, scholars and practitioners have argued for countless benefits of increased racial diversity, such as an increased acceptability and legitimacy of the arbitration process. There is a consensus that in a deliberative process like ADR, practitioners should reflect their claimants’ demographics. The existence of diverse panels helps further the aims of meticulous and accurate fact-finding approaches. Similarly, they argue that the lack of racial diversity may directly and negatively affect the quality of arbitration awards. This blog post will focus on the lack of diversity of African arbitrators appointed to resolve international arbitration proceedings, as well as initiatives that are being set up to address such issues. The focus on African ethnicity is given for two reasons: 1) African countries are no strangers to arbitration. Nearly 100 arbitral institutions exist across Africa. 2) There has been an increase of arbitration proceedings emanating from African regions, while there has been a minimal growth in the ethnic diversity of arbitrators appointed to resolve these disputes. This article was originally published on https://commercialarbitrationineurope.wordpress.com/2021/06/29/diversity-in-arbitration-the-lack-of-racial-diversity-in-international-arbitral-tribunals/
MULTIFILE
ABSTRACT Background: We investigated if the addition of an inter-professional student-led medication review team (ISP-team) to standard care can increase the number of detected ADRs and reduce the number of ADRs 3 months after an outpatient visit. Research design and methods: In this controlled clinical trial, patients were allocated to standard care (control group) or standard care plus the ISP team (intervention group). The ISP team consisted of medical and pharmacy students and student nurse practitioners. The team performed a structured medication review and adjusted medication to reduce the number of ADRs. Three months after the outpatient visit, a clinical pharmacologist who was blinded for allocation performed a follow-up telephone interview to determine whether patients experienced ADRs. Results: During the outpatient clinic visit, significantly more (p < 0.001) ADRs were detected in the intervention group (n = 48) than in the control group (n = 10). In both groups, 60–63% of all detected ADRs were managed. Three months after the outpatient visit, significantly fewer (predominantly mild and moderately severe) ADRs related to benzodiazepine derivatives and antihypertensive causing dizziness were detected in the patients of the intervention group. Conclusions: An ISP team in addition to standard care increases the detection and management of ADRs in elderly patients resulting in fewer mild and moderately severe ADRs
MULTIFILE
De 2SHIFT SPRONG-groep is een samenwerkingsverband van HAN University of Applied Sciences en Fontys Hogescholen. Onze ambitie is het vergroten van eerlijke kansen op gezond leven. Dit doen we door het vormgeven en versterken van gemeenschappen als fundament voor het creëren van eerlijke kansen op gezond leven. Vanuit deze gemeenschappen wordt in co-creatie gewerkt aan structuur (i.e. systeem), sociale en technologische innovaties. Deze ambitie sluit aan bij de centrale missie KIA Gezondheid en Zorg om bij te dragen aan goede gezondheid en het verkleinen van sociaaleconomische gezondheidsverschillen. Ook draagt het bij aan deelmissie 1. het voorkomen van ziekte, waarbij wij uitgaan van het concept Positieve Gezondheid en Leefomgeving. Én het zorgt voor het verplaatsen van ondersteuning en zorg naar de leefomgeving (deelmissie 2), doordat gemeenschappen hiervoor een stevig fundament vormen. De gemeenschap is geoperationaliseerd als een samenwerking tussen inwonersinitiatieven (i.e. informele actoren) én professionals vanuit wonen, welzijn, zorg en gemeenten (i.e. formele actoren) die bestuurlijk en beleidsmatig worden ondersteund. Toenemend wordt een belangrijke rol en meer verantwoordelijkheid toebedeeld aan inwoners en wordt de noodzaak van sectoroverstijgende, inclusieve samenwerking tussen deze actoren in lokale fieldlabs benadrukt. 2SHIFT start daarom in vier fieldlabs: twee dorpen en twee wijken in (midden-)stedelijke gebieden, waar in vergelijking met groot-stedelijk gebied (zoals Amsterdam, Rotterdam, Den Haag en Utrecht) andere dynamieken en mechanismen een rol spelen bij het creëren van eerlijke kansen op een gezond leven. Om impact in onderwijs en praktijk te realiseren werken we nauw samen met studenten, docenten én met inwoners, professionals, bestuurders en beleidsmakers uit wonen, welzijn, zorg en gemeenten én landelijke kennispartners (“quadruple helix”). 2SHIFT brengt transdisciplinaire expertise én verschillende onderzoeksparadigma’s samen in een Learning Community (LC), waarin bestaande kennis en nieuwe kennis wordt samengebracht en ontwikkeld. Over 8 jaar is 2SHIFT een (inter)nationaal erkende onderzoeksgroep die het verschil maakt.
De doelstelling van het project is het ontwikkelen van een breed gedragen basis voor samenwerking tussen de partners in het Living Lab Upper Citarum River Basin het opstellen van een breed gedragen Action Plan voor het toepassen van de beginselen van de circulaire economie als basis voor duurzame ontwikkeling van het Upper Citarum River Basin. In november 2016, heeft Hogeschool Van Hall Larenstein namens het Nederlandse Delta Platform een samenwerkingsovereenkomst ondertekend met University of Technology Bandung (ITB). Hiermee is de totstandkoming van het Living Lab Upper Citarum Basin officieel bekrachtigd. Daarnaast zijn ook andere partijen zoals Telkom University, de Radboud Universiteit en Deltares betrokken en wordt nadrukkelijk aandacht besteed aan de functie van springplank die het Living Lab mogelijk voor het Nederlandse MKB kan bieden. Vlak na de totstandkoming van het Living Lab is afgesproken dat het Living Lab zich zal gaan richten op duurzame ontwikkeling en waterbeheer, waarbij de principes van de circulaire economie als leidend principe zullen worden toegepast. Bovendien is afgesproken om gezamenlijk te werken aan de ontwikkeling van on-derwijsmateriaal. Met dit project zullen tijdens werksessies met de betrokken partners en stakeholders in Bandung de meest veelbelovende kernthema’s voor samenwerking worden geïdentificeerd en verder concreet worden gemaakt. Hiervoor is het noodzakelijk om de ketens van stofstromen in het Citarum River Basin inzichtelijk te maken en hierbij kansen te identificeren voor het Nederlandse bedrijfsleven (MKB). In eerste instantie wordt hierbij ge-dacht aan bouwen met bagger, bouwen met plastic afval, building with nature, drinkwatervoorziening, afwate-ring en afvalwaterzuivering.
Door producten en diensten inclusief te ontwerpen kunnen deze beter bruikbaar worden voor een breed publiek of voor specifieke groepen mensen die het lastig vinden hiermee om te gaan. Ontwerpers kunnen daarmee een belangrijke bijdrage leveren aan een inclusievere samenleving. Onderzoek naar inclusief ontwerpen heeft zich in het verleden vooral gericht op het begrijpen van de behoeften van eindgebruikers, maar recent is de nadruk meer komen te liggen op wat dit vraagt van ontwerpers. Zij ervaren uiteenlopende barrières in het gehele proces van opdrachtformulering tot ontwerp en implementatie. Daarom willen ze hun vermogen voor inclusief ontwerpen versterken, zodat ze beschikbare kennis, vaardigheden, houding, ontwerpprincipes, -tools, richtlijnen en voorbeelden ‘actionable’ kunnen maken in hun eigen ontwerppraktijk. Ontwerpopleidingen willen hun studenten deze competentie ook aanleren. In het project Active Inclusive Design (AID) gaan tien MKB-ontwerpbureaus met rijke uiteenlopende ervaring over inclusief ontwerpen samen met onderzoekers, docenten en co-ontwerpers in een learning community op zoek naar antwoorden op de volgende vraag: Hoe kan het vermogen tot inclusief ontwerpen van (toekomstige) ontwerpers in hun praktijk worden versterkt? Antwoorden op deze vraag worden gevonden door middel van actieonderzoek, waarbij verschillende acties door actieteams in de eigen ontwerp- en onderwijspraktijk worden uitgevoerd. De voorziene acties spitsen zich toe op het versterken van een inclusieve houding, toepassen van bestaande tools, richtlijnen en case-beschrijvingen, volwassenheid van inclusief ontwerpen bij opdrachtgevers en onderwijs over inclusief ontwerpen. De learning community voert regie over alle acties, zal regelmatig reflecteren op de processen die door de acties ontstaan en de opbrengsten daarvan, en zal voortbestaan en zich uitbreiden na afloop van het project. De resultaten van AID in de vorm van tools, werkwijzen, handreikingen en blauwdrukken worden beschikbaar gesteld aan de ontwerp- en onderwijspraktijk middels een website, presentaties en vakpublicaties. Een wetenschappelijke publicatie zal een bijdrage leveren aan theorievorming over ontwerpend vermogen.
