Based on his personal experience, the author aims to examine some of the key competencies that he considers essential for facilitators of group activities in arts-based environmental education (AEE). In this, participants are encouraged to enhance their sensibility to the environment through artistic approaches. A case in point is a workshop called “making a little me”. Its participants sculpt – while keeping their eyes closed – a clay version of their own seated body in miniature. When guiding such a workshop, it is of critical importance, according to the author, to encourage the participants to suspend their judgments on the art works of others. The facilitator should make every effort to provide a safe environment by practicing “holding space”.
MULTIFILE
In today’s technological world, human intertwinement with the rest of nature hasbeen severely diminished. In our digital culture, many people hardly have any direct experience of and sense of connection with “the real” of the natural world. The author assumes that when we want to find ways to mend this gap, arts-based environmental education (AEE) can play a meaningful role. In AEE, artmaking is regarded as itself a way of potentially gaining new understandings about our natural environment. As a reflective practitioner, the author facilitated three different AEE activities, at several times and at diverse locations. On basis of his observations, memories, written notes, audio-visual recordings and interviews with participants, teachers and informed outsiders, he interpreted the experiences both of participants and himself. To this end he employed interpretative phenomenological analysis paired with autoethnography.The artmaking activities researched here aimed to bring about a shift in focus. Participants were encouraged to approach natural phenomena not head-on, but in an indirect way. Moreover, the artmaking process aspired to heighten their awareness to the presence of their embodied self at a certain place. The research questions that the author poses in this study are: (1) What is distinctive in the process of the AEE activities that I facilitate?; (2) Which specific competencies can be identified for a facilitator of AEE activities?; and (3) Does participating in the AEE activities that I facilitate enhance the ability of participants to have a direct experience of feeling connected to the natural world?In this explorative study, the author identifies facilitated estrangement through participating in AEE as an important catalyst when aiming to evoke such instances of transformative learning. In undergoing such moments, participants grope their way in a new liminal space. Artmaking can create favorable conditions for this to happen through its defamiliarizing effect which takes participants away from merely acting according to habit (on “autopilot”). The open-ended structure of the artmaking activities contributed to the creation of a learning arena in which emergent properties could become manifest. Thus, participants could potentially experience a sense of wonder and begin to acquire new understandings – a form of knowing that the author calls “rudimentary cognition.” The research further suggests that a facilitator should be able to bear witness to and hold the space for whatever enfolds in this encounter with artistic process in AEE. He or she must walk the tightrope between control and non-interfering.The analysis of the impacts of the AEE activities that were facilitated leads the author to conclude that it is doubtful whether these in and of themselves caused participants to experience the natural environment in demonstrable new and deep ways. He asserts that most of their awareness was focused on the internal level of their own embodied presence; engagement with place, the location where the AEE activity was performed, seemed secondary. The findings show that AEE activities first and foremost help bring about the ignition and augmentation of the participants’ fascination and curiosity, centered in an increased awareness of their own body and its interactions with the natural world. The present study can be seen as a contribution to efforts of envisaging innovative forms of sustainable education that challenge the way we have distanced ourselves from the more-than-human world.
LINK
Het lectoraat Lifelong Learning in Music & the Arts van de Hanzehogeschool Groningen en de Hogeschool der Kunsten in Den Haag is onderdeel van het sinds kort ingerichte Kenniscentrum Kunst en Samenleving van de Hanzehogeschool Groningen en heeft het project „Het Cross Arts Laboratorium‟ vormgegeven. Het resultaat is dit rapport van het onderzoeksproject dat als een reisbeschrijving is beschreven. Het is een pleidooi geworden voor het belang van interdisciplinair samenwerken tussen kunstenaars en musici. Samen leren en ontdekken binnen de kunsten. Studenten van het Prins Claus Conservatorium Groningen, Koninklijk Conservatorium Den Haag en Academie Minerva Groningen en o.l.v. van Horst Rickels en Elvira Wersche, hebben deelgenomen en samengewerkt aan het project in 2010 op het eiland Schiermonnikoog. Centraal stond de vraag op welke wijze interdisciplinaire samenwerking tussen musici en beeldend kunstenaars kan leiden tot artistieke vernieuwing.Ook de impact voor het curriculum wordt beschreven en werkbare modellen hiervoor onderzocht.
Teachers have a crucial role in bringing about the extensive social changes that are needed in the building of a sustainable future. In the EduSTA project, we focus on sustainability competences of teachers. We strengthen the European dimension of teacher education via Digital Open Badges as means of performing, acknowledging, documenting, and transferring the competencies as micro-credentials. EduSTA starts by mapping the contextual possibilities and restrictions for transformative learning on sustainability and by operationalising skills. The development of competence-based learning modules and open digital badge-driven pathways will proceed hand in hand and will be realised as learning modules in the partnering Higher Education Institutes and badge applications open for all teachers in Europe.Societal Issue: Teachers’ capabilities to act as active facilitators of change in the ecological transition and to educate citizens and workforce to meet the future challenges is key to a profound transformation in the green transition.Teachers’ sustainability competences have been researched widely, but a gap remains between research and the teachers’ practise. There is a need to operationalise sustainability competences: to describe direct links with everyday tasks, such as curriculum development, pedagogical design, and assessment. This need calls for an urgent operationalisation of educators’ sustainability competences – to support the goals with sustainability actions and to transfer this understanding to their students.Benefit to society: EduSTA builds a community, “Academy of Educators for Sustainable Future”, and creates open digital badge-driven learning pathways for teachers’ sustainability competences supported by multimodal learning modules. The aim is to achieve close cooperation with training schools to actively engage in-service teachers.Our consortium is a catalyst for leading and empowering profound change in the present and for the future to educate teachers ready to meet the challenges and act as active change agents for sustainable future. Emphasizing teachers’ essential role as a part of the green transition also adds to the attractiveness of teachers’ work.
Een beroerte is de belangrijkste oorzaak van invaliditeit in Nederland. Revalidatie van mensen die een beroerte hebben gehad, is erop gericht hen zo zelfstandig mogelijk in hun eigen omgeving te laten functioneren. Vaak zijn er na de revalidatie nog altijd gevolgen van een beroerte, die het zelfstandig functioneren bemoeilijken. Mensen die een beroerte overleven houden er vaak chronische gevolgen aan over, zoals loop- en balansproblemen, verhoogd valrisico, vermoeidheid en depressie. Deze problemen bij thuiswonende mensen met een beroerte resulteren vaak in een inactieve leefstijl. Dit leidt tot een neerwaartse spiraal waarin de fysieke activiteit steeds verder afneemt, patiënten steeds verder deconditioneren, de verzorgingsbehoefte toe- en de mate van zelfstandigheid afneemt en het risico op een volgende beroerte toeneemt. Studies laten zien dat fysieke activiteit een positief effect op gezondheid heeft van patiënten na beroerte. De technologie om fysieke activiteit betrouwbaar en valide te meten is aanwezig en er is inzicht in belemmerende en faciliterende factoren voor fysieke activiteit. Er is echter nog geen bewezen effectieve interventie voor het aanleren en behouden van een fysiek actieve leefstijl voor patiënten na beroerte. Omdat alle richtlijnen voor beroerte aangeven dat het belangrijk is dat patiënten na beroerte fysiek actief zijn, vragen fysiotherapeuten zich af hoe krijgen en houden wij patiënten na een beroerte actief, dus hoe krijgen wij een actieve leefstijl bij een patiënt? Deze praktijkvraag is “vertaald” naar de volgende onderzoeksvraag: Wat is het effect van een beweegstimuleringsinterventie bij thuiswonende patiënten na beroerte op fysieke activiteit en aerobe capaciteit? Deze onderzoeksvraag wordt in drie stappen uitgewerkt: 1. Het ontwikkelen van een veldtest om aerobe capaciteit te meten in de praktijk, 2 Het ontwikkelen van een interventie gericht op het (langdurig) bevorderen van een fysiek actieve leefstijl; 3. Het testen van de feasibility van de interventie in een pilot studie.
Kwetsbare thuiswonende ouderen met een acute zorgvraag worden regelmatig opgenomen in het ziekenhuis. Het voorkómen van een onnodige acute opname is belangrijk. Een acute opname leidt namelijk vaak tot negatieve uitkomsten voor ouderen, zoals het vergroten van kwetsbaarheid, lichamelijke achteruitgang en functieverlies. Uit meerdere gespreksrondes met wijkverpleegkundigen blijkt dat zij het lastig vinden om de medische urgentie van een acute zorgvraag van ouderen goed in te schatten, en zodanig over te dragen naar de huisarts, zodat deze de urgentie begrijpt en oppakt. Ambulancezorgprofessionals geven aan dat zij de medische toestand juist goed in beeld hebben, maar de ondersteuningsbehoefte bij kwetsbare oudere moeilijk in kunnen schatten en niet weten wiens verantwoordelijkheid het is om de ondersteuningsbehoefte aan over te dragen. Beide disciplines kunnen van elkaar leren. Met dit project beogen wij door ontwerpgericht onderzoek kennisuitwisseling tot stand te brengen en nieuwe toepasbare kennis en handvatten te ontwikkelen om de handelingsverlegenheid van wijkverpleegkundigen en ambulancezorgprofessionals bij kwetsbare ouderen te verminderen. Hiermee dragen we bij aan het oplossen van de knelpunten in de acute zorgverlening voor kwetsbare ouderen in de thuissituatie en ondersteunen we maatschappelijke ontwikkelingen gericht op het organiseren van zorg dicht bij de patiënt. De eerste stap van het plan van aanpak is om knelpunten en oorzaken verder in kaart te brengen, met behulp van een PRISMA-analyse van echte ‘vastgelopen’ casuïstiek van kwetsbare ouderen met een acute zorgvraag. Vervolgens worden instrumenten in kaart gebracht via een rapid literatuurreview, aangevuld met via een enquête verkregen gegevens onder professionals in Nederland. Deze informatie wordt verwerkt in een drietal ontwerpsessies, waarbij handvatten voor wijkverpleegkundigen en ambulancezorgprofessionals in co-creatie worden ontwikkeld. Vervolgens worden deze handvatten in een pilot getest op haalbaarheid. Met deze uitkomsten worden handvatten zo nodig aangepast en vervolgens verspreid onder betrokken professionals via diverse kanalen, kennissessies en in het HBO-onderwijs opgenomen.
